1

Μίλησε και δεν μίλησε
Άφησε την απορία
στης βεβαιότητας τη σιωπή
στη κρίση του Δικαστηρίου

Το καταδίκασαν ακραιφνείς
Ανίκανοι να πιστέψουν
στα κλειστά μάτια τους
και στη βουή του δρόμου που τους έπαιρνε τ' αυτιά

Άφησε στο έδρανο το φόβο της παλάμης του
Στα σκαλισμένα ονόματα κλειδιών και άστρων κι έφυγε

Βαδίζει έκτοτε στη δημοσιά
Άγιος Ιάκωβος ο περιπατητής
με το ξεραμένο στάχυ σε ανέμελα χείλη
Διασταυρώνεται με τα πνεύματα
και την ειμαρμένη
αγνοώντας διαβήτες και τα τρίγωνα της στερεομετρίας τους.
Γαλαξίας μέσα στα μόριά του
με τους «κλέφτες» της Άνοιξης από τις λεύκες δεξιά και αριστερά
Διαλύεται ύστερα
και στρώνει χαμηλά το χιόνι

2

Βλέπω τα πόδια μου γυμνά
Tα δυό μου πόδια τα τεφρά
Τα βλέπω να κρεμάνε απ' το κρεβάτι
θρομβώδη, στικτικά
Πράγματα κι αυτά
μαζί με τους μηρούς, τα χέρια, το υπόλοιπο του σώματός μου, πάνω
μαζί με τους συναγερμούς
και τα κλειδιά μου
στο κεφάλι
την πέτρα που έχω στην καρδιά
Τα γόνατα που ακόμα μου ανήκουν ασφαλώς όταν προσπίπτω μπρος στο σώμα
να μην παρακαλώ γονατιστός την επιείκειά του.

Τα πόδια μου λοιπόν συλλαβιστά υπόλοιπα
ρήματα κινήσεως σημαντικά
άκλιτες λέξεις
απαρέμφατα
σ' εκείνο το
«οὐκ ἐδύναντο ἐλθεῖν»

Ακόμα είμαι εδώ
Μπαίνω στο μέλλον