Έμαθα να περπατώ και να διαλογίζομαι για να γαληνεύω τα πάθη μου. Πώς έφθασα ως εδώ; Από τον πλαϊνό και λοξό δρόμο… Κάτι είχα ακούσει από τη φίλη μου τη Ντόρα και τη φίλη της Αλεξάνδρα, πολύ αισθησιακή γυναίκα αυτή… Κάτι διάβασα και σ’ ένα έντυπο και σκέφτηκα πως ίσως αυτή η διανοητική, ενεργειακή διαδικασία μου ταιριάζει… Να αδειάζω το μυαλό μου από τα άγχη, τα πάθη, την Αγγελική και τις υπόλοιπες προσκολλήσεις, για παράδειγμα τα λαχταριστά γλυκά και ιδίως τις σοκολάτες υγείας με φουντούκια…
Είδα και μια σειρά πινάκων του Στέρη με κάτι ογκώδεις και συμπαγείς βράχους να υψώνονται κατακόρυφα πάνω από ακρογιαλιές… Αυτό με έκανε να θέλω να συγκεντρωθώ στην υπερήφανη εικόνα τους, να διαλογιστώ προσηλωμένος στη δυνατή εικόνα αδειάζοντας από ο,τιδήποτε άλλο το μυαλό μου, να βλέπω μόνο τον βράχο ψηλά από πάνω μου και να προσεύχομαι στον άγνωστο θεό…
Έκανα κάτι βόλτες στο Πολύδροσο δίπλα στο ρέμα και ανακάλυψα μια χλόη δίπλα στη ρεματιά, όπου κάθισα σταυροπόδι και τοποθέτησα τα χέρια μου ανοιγμένα προς τον ουρανό, μη σκεπτόμενος τίποτα… Να καθαρίσει το μυαλό μου από τα στρες και τις προσκολλήσεις, την εμμονή, το κόλλημα στην Αγγελική… Απέναντι ορθωνόταν μια μεγάλη κάτασπρη, φωτεινή πολυκατοικία, από μακριά έμοιαζε σαν τον κυριαρχικό βράχο του Στέρη… Προσήλωσα το βλέμμα μου επάνω της, καταβροχθίζοντας τον όγκο της με αδειασμένο το μυαλό μου. Κάτι τέτοιο δεν ήταν ο βουδιστικός διαλογισμός με στόχο την ψυχική γαλήνη;
Επανέλαβα την παιχνιδιάρικη αυτοσυγκέντρωση αναζητώντας τη νιρβάνα και τη λύτρωσή μου απ’ τις αλυσίδες μου…
Μετά από έξη μήνες τα βήματά μου με έφεραν στο μέρος που μου ανέφεραν κατ’ επανάληψη η Ντόρα και η ηδυπαθής φίλη Αλεξάνδρα… Ένα ισόγειο με μοκέτες, μαξιλάρες και κουβέρτες στα πατώματα των δωματίων και μυρωδικά. Γράφτηκα στην ομάδα του διαλογισμού και της αυτογνωσίας. Η ψυχανάλυση που είχα για χρόνια κάνει, με βοήθησε να μπω στο τριπ· αυτοσυγκέντρωση ακολουθώντας τη φωνή του γκουρού μας, ενός έξυπνου, ευαίσθητου και πολυμαθή, επιβλητικού και σωματώδη Αμερικανού άντρα. Άλλοι εκεί μέσα έκαναν γιόγκα. Ή μάθαιναν πώς να καταφέρνουν με ενεργειακές ασκήσεις να αφήνουν πίσω τους ανθρώπους, καταστάσεις και δεδομένα στα οποία είχαν κολλήσει.
Προσπαθούσα να διαλογιστώ ελαφραίνοντας τον νου μου, επιχειρώντας να εστιάσω σε κάτι εξωτερικό, τη φλόγα ενός κεριού, το φως στο παράθυρο ή ένα φωτεινό, διακριτό αντικείμενο. Ή σε μια εικόνα που έφερνα στο μυαλό μου με κλειστά τα μάτια και την έβλεπα μόνο εγώ, ένα διάχυτο, ευρύ φως· για να συγκεντρώσω τη ματιά μου ή το εσωτερικό βλέμμα της φαντασίας μου σε κάτι ιδιαίτερο κι εντυπωσιακό, κυρίως αδειάζοντας το μυαλό μου, χωρίς έγνοιες, χωρίς ζητήματα και προβλήματα, χωρίς καμιά άλλη ενασχόληση, πλην την ελευθερία της σκέψης που πέταγε σαν πουλάκι από κλαδί σε κλαδάκι· την εστίαση εν ησυχία στο κάτι τι και στο τίποτε…
Συμφωνούσα με το 30% των όσων μας έλεγε ο γκουρού που πίστευε στην τελολογία, ενώ εγώ όχι, μα αυτό δεν με πείραζε, δεν με χάλαγε, γιατί μου έδινε περιθώρια επιλογών, ελευθερία πίστης και γνώμης, ελευθερία να πετώ σαν σπουργίτης στα κλαδάκια των ιδεών που προτιμούσα… Στις λογιών λογιών ενεργειακές ασκήσεις μάθαινα να ηρεμώ. Προσπαθούσα να κάνω διαλογισμό περπατώντας στην ύπαιθρο ή στο ρέμα ή στους δεντροφυτεμένους δρόμους της συνοικίας, συγκεντρώνοντας την προσοχή μου, το πνεύμα μου, στα φυλλώματα ή στα δένδρα. Διαχέω τη ρευστή, περιπλανώμενη σκέψη μου στα φυλλώματα των δένδρων.
Σκέφτομαι πως κάθομαι οκλαδόν και διαλογίζομαι. Ή κάθομαι οκλαδόν και φαντάζομαι ότι γράφω ότι διαλογίζομαι. Όταν για μερικά λεπτά ξεχνώ τις έγνοιες, τα πάθη, τις ιδεοληψίες μου και τα άγχη μου, κερδίζω χρόνο μέσα στην ηρεμία και ησυχάζω. Το απολαμβάνω περισσότερο όταν ακούω ταυτόχρονα βουδιστική, θιβετιανή μουσική. Ανακουφίζομαι από τις εξαρτήσεις και τις ερωτικούς πόθους, έστω για πολύ λίγα λεπτά ήσυχης αιώρησης στο κενό την ημέρα, είναι χρήσιμο και καθοριστικό… Περπατώ διαλογιζόμενος, βλέποντας και αισθανόμενος τον κόσμο γύρω μου σαν καινούργιο, σαν να τον κοιτάζω για πρώτη φορά ή σαν μόλις να δημιουργήθηκε…