Το δέμα είχε φτάσει μια εβδομάδα πριν από τον γάμο της. Και τι δέμα! Από το Παρίσι, παρακαλώ! Περιεχόμενο; Μέσα σε ολομέταξο κάλυμμα, ένα ροζ, δαντελένιο νυχτικό και μία βελούδινη, ολοπόρφυρη, μακριά ρόμπα. Δώρο για τη νύφη από τη μερακλού θεία, την Παριζιάνα! Επιφωνήματα θαυμασμού από συγγενείς και φίλες όταν τα κρέμασε κι αυτά μαζί με όλα τα άλλα προικιά της στη γιορτινή τη σάλα. Η θεία θα κατέφθανε η ίδια αεροπορικώς την παραμονή του γάμου στην συμπρωτεύουσα και από κει, με ειδικά ναυλωμένο ταξί, στο πατρικό για να προβοδίσει μαζί με όλη την οικογένεια την αγαπημένη ανιψιά. Που και πολύ νέα ήταν και απίθανα όμορφη με τα σχιστά της μάτια και τις μακριές, κατάμαυρες πλεξούδες της να φτάνουν μέχρι τη μέση.
Ο γάμος, αντάξιος της αριστοκρατικής καταγωγής του γαμπρού αλλά και του «βασταγμένου», έστω και κοινού θνητού, πεθερού. Εμφανίσιμος ο γαμπρός, όχι, όμως, στην πρώτη νιότη. Η νύφη, δεν είχε και πολλά περιθώρια να πει «όχι» στον προξενητή. Αυτά τα καθόριζε ο πατέρας, αφού ζύγιζε τα υπέρ και τα κατά: ναι μεν αρκετά μεγαλύτερος από τη θυγατέρα. Ευκατάστατος και με οικογένεια, όχι μόνο αρχοντικής καταγωγής. Μορφωμένοι όλοι, γονείς και παιδιά. «Μόρφωση» σήμαινε απόφοιτοι γυμνασίου και από τη μεριά της μαμάς, μάλιστα, γαλλομαθείς όλοι τους. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Η νύφη μόλις είχε παρακολουθήσει την πρώτη γυμνασίου. Αρκούν τόσα γράμματα για μια κοπέλα. Έκτοτε αφοσιώθηκε στην ετοιμασία της προίκας της και στην «εκμάθηση» των καθηκόντων μιας καλής οικοδέσποινας. Δηλαδή, λάτρα και μαγειρική. Άριστα σε όλα. Της αρέσαν, βέβαια και οι νεανικές συγκεντρώσεις, αλλά μόνο όπου τη συνόδευε ο αδελφός και μόνο με καθώς πρέπει παρέες. Με τον γάμο τώρα, θα μπορούσε να απολαύσει πολύ περισσότερες εξόδους, τόσο με τον γλεντζέ σύζυγο όσο και με το θηλυκό, «καλλιεργημένο» συγγενολόι του γαμπρού, σε απογευματινά καλέσματα. Ωραίες οι προοπτικές!
Τη ζήλευαν οι φίλες για την τύχη της, καμάρωνε η ίδια για το καλό της ριζικό, αν και…Ε, δεν μπορούσε να μην σκέφτεται εκείνο το νέο παλικάρι που την γλυκοκοιτούσε, αλλά ποτέ δεν τόλμησε να την πλησιάσει. Πάντα, σε κάθε άγγιγμα του μνηστήρα, εκείνος ερχόταν σαν οπτασία μπρος της. Κι εκεί σταματούσε η σχέση τους.
Το ροζ νυχτικό ούτε που χρειάστηκε να το φορέσει. Στο πατρικό της την ξεπαρθένεψε ο μελλοντικός σύζυγος μια εβδομάδα πριν από τον γάμο. Κάπως βίαια, βέβαια. Έγινε πάντως. Το ταξίδι του μέλιτος στο νησί των Ιπποτών, όπως άλλωστε όλοι οι βασταγμένοι νεόνυμφοι, την εποχή εκείνη. Ρόμπα και νυχτικό δεν βγήκαν από τη βαλίτσα, μια και το πρωινό στην πολυτελή αίθουσα του ξενοδοχείου το σερβίριζαν. Πού θα πάει; Συλλογιζόταν η νεόνυμφη. Μόλις γυρίσουμε σπίτι, μ’ αυτή τη ρόμπα θα ετοιμάζομαι για ύπνο, μ’ αυτήν θα σερβίρω το πρωινό.
Σιγά…Στο σπίτι, σωστό αρχοντικό, μόνο το υπνοδωμάτιο τούς -ή καλύτερα τής- ανήκε. Το οποίο, έκπληξη της είπε ο γαμπρός, είχε επιπλωθεί με καρυδένιο κρεβάτι, ασορτί κομοδίνα, τρίφυλλο καθρέφτη επάνω από το κομό-τουαλέτα και τρίφυλλη ντουλάπα. Στον επάνω όροφο, μαζί με άλλα τρία υπνοδωμάτια και ένα κοινό μπάνιο. Ένα για τα πεθερικά και από ένα για τους ανύπαντρους ακόμη κουνιάδους. Στον κάτω όροφο το καθιστικό, καθημερινό δωμάτιο, κοινό για όλους, μία τεράστια σαλοτραπεζαρία για τις επίσημες γιορταστικές μέρες και τα απογευματινά καλέσματα της πεθεράς -τουλάχιστον μια φορά τον μήνα στρωμένο τραπέζι για χαρτιά- και μια κουζίνα μαζί με το κελάρι τροφίμων. Στο ισόγειο, το εργαστήρι γουναρικών των αδελφών. Περιτριγυρισμένο από έναν πολύ περιποιημένο κήπο, καθημερινή απασχόληση του συνταξιούχου πεθερού, με άνθη και θάμνους, περίτεχνα κλαδεμένους.

Η βελούδινη ρόμπα, μαζί με το δαντελένιο νυχτικό, έμεινε στο κάτω συρτάρι της τουαλέτας. Ήδη από την πρώτη μέρα της επιστροφής στο σπίτι, οι άντρες, αφού έπιναν στα γρήγορα έναν καφέ στο πόδι, κατέβαιναν στο εργαστήριο. Η πεθερά με τη νύφη άρχιζαν το καθημερινό συγύρισμα, δηλαδή η νύφη υπό την καθοδήγηση τις πρώτες μέρες της πεθεράς και αμέσως μετά η ενασχόληση με τη μαγειρική.
Έφυγαν κάποια ώρα οι κουνιάδοι σε δικό τους νοικοκυριό, μετά από μερικά χρόνια αναχώρησαν για τα επέκεινα και τα πεθερικά. Ήρθαν εντωμεταξύ τα παιδιά του ζεύγους. Τα νυφιάτικα δώρα απ’ το Παρίσι πάντα στο κάτω συρτάρι. Πού καιρός για ανάπαυση και χουζούρεμα…
Κάποτε, ψάχνοντας η κόρη να βρει στολή για τα καρναβάλια, ανακάλυψε το περιεχόμενο του κάτω συρταριού. Η μητέρα δεν είχε καμιά αντίρρηση για την παραχώρηση της ροζ νυχτικιάς στη θυγατέρα για να μασκαρευτεί. Μάλλον το χάρηκε. Πού και πότε να φορέσει πια δαντέλλα στο κρεβάτι; Επ’ ουδενί, όμως, τη βελούδινη ρόμπα. Θα τη χρειαστεί αργότερα, επέμενε.
Το αργότερα ήρθε όταν έμεινε εντελώς μόνη στο πελώριο σπίτι. Παραχώρησε τους επάνω ορόφους στα παιδιά και κατέβηκε η ίδια στο ισόγειο, το οποίο φρόντισε να διαμορφωθεί σε ένα όμορφο, μικρό διαμερισματάκι. Τώρα, κάθε βράδυ, μόλις αρχίζει να σκοτεινιάζει, στρώνεται στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση και τυλίγεται στην πορφυρή της ρόμπα, την παριζιάνικη. Γελούν τα παιδιά όταν τη βλέπουν κι εκείνη σχολιάζει χαμογελώντας: «Ξέρετε τι έλεγε η σοφή γιαγιά μου; Ρούχο που αγαπάς και φροντίζεις να το φοράς συνέχεια, λειτουργημένο είναι!» Ζήτησε και κάτι ακόμη να της υποσχεθούν: Μ’ αυτό θέλει να την στολίσουν, όταν έλθει η ώρα της. Με τη λειτουργημένη, πορφυρή, παριζιάνικη ρόμπα. Αφού δεν τη χάρηκε σαν νύφη, ας την αφήσουν να την χαρεί στον άλλο κόσμο!