Σφαγή

Έχεις δει το μυαλό του, το θες, άρα
θέλεις να γλείψεις το μυαλό του, συνεπώς
θα πας με τους Αζτέκους, ως εκ τούτου
θα σκίσεις το κεφάλι σου στα δύο με τσεκούρι, και
με το ένα μισό στα χέρια,
θα περιμένεις, τελικά,
να γεννηθείς ξανά μες στο μυαλό του,
οι Αζτέκοι θα εξαφανιστούν, επιπλέον
και οι αιώνες, θα περάσει η Ιστορία, όμως
τι θα ήταν ο έρωτας αν με την πρώτη
την αποτυχημένη ανθρωποθυσία
εσύ ξανάβαζες στη θέση το μυαλό σου
τους τρόπους σου
και τον πολιτισμό σου

όλα θυσία
για τον θεό σου.

Εσύ

Δε διαβάζω βιβλία, τα βιβλία διαβάζουν εμένα κι έπειτα παίζει μέσα τους αυτό που σκέφτομαι.
Οι περισσότεροι διαβάζουμε ένα βιβλίο που γράφει «Εσύ».
Στατιστικά, οι περισσότεροι θα περάσουμε τη ζωή μας διαβάζοντας περίπου τους ίδιους τίτλους, το όνομα, μία κραυγή, το χώμα, εσύ, το αδειανό.
Είναι απορίας άξιο πόσα κοινά έχουμε, αλλά βρισκόμαστε μονάχα στα βιβλία.
Ποτέ απευθείας.
Ποτέ έξω από εδώ.

Ακτίνες Χ (εξ)

Η εξέταση έδειξε
έναν κανίβαλο ανάμεσα στους πνεύμονες
που τρέφεται
όταν νυχτώνει, πέφτω ή ερωτεύομαι.

Χορτάτος τότε
αρχίζει να χτυπάει κάτι τύμπανα
κι εγώ κρατάω την ανάσα μου
για να του κάνω χώρο.

Σ' εκείνο το διάστημα
που άπνοια το λένε
και που τραβάει ώρα
έμαθα να γουστάρω την καταγραφή

κάθε ήχου έμμετρου
κάθε ήχου ακατάληπτου

κι ενίοτε
το άθροισμα των δύο σ' ένα ποίημα.

Και φαγωμένη (ε)ξημερώνομαι.

Αταξία

Ο θάνατος και η θάλασσα μοιράζονται την ίδια πρώτη συλλαβή, άρα το μέλλον θα χιμήξει με ναυάγια. Δεν θέλω να μου διαβάσετε το φλιτζάνι, ξέρω πως έχω διαθέσιμο οξυγόνο ακόμη, είχα σφραγίσει από παιδί όλα τα δόντια κι έτσι τώρα σε κάποια σημεία δεν πλημμυρίζω με τίποτα. Με κοιτάς, και έχεις χρώμα μπεζ του δέρματος, πάλι θα βγει διχρωμία στο ποίημα, γιατί εγώ από την αρχή είχα όλον τον βυθό από πάνω μου. Βουτάω στην επιφάνεια και βγαίνω στο 1992, είμαι παιδί, και πίνω κρυφά από τον καφέ της μαμάς, ένα καλοκαίρι, σε μια ακρογιαλιά, και κάτι σαν πλώρη σκαλώνει