(για την κατασκευή του παρόντος κειμένου χρησιμοποιήθηκαν εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης)
ΣΚΗΝΗ:
Στο κέντρο της σκηνής, επτά άλογα (γλυπτά) γύρω από ένα πηγάδι. Πλάι στο πηγάδι, στο πάτωμα, είναι πεσμένα ένα κουρέλι και ένα κέρμα.
Τα άλογα έχουν τα μπροστινά πόδια σταθερά, τα πίσω ελεύθερα και φέρουν απλό, χειροκίνητο μηχανισμό (ένας μοχλός με ελατήριο) που επιτρέπει να τινάζουν τη ράχη σαν καταπέλτες.
Επάνω στα άλογα ισάριθμοι αναβάτες – ανδρείκελα (κούκλες, ελαφρές ώστε να εκτινάσσονται και να διανύουν την απαιτούμενη απόσταση ως το πηγάδι). Οι γυναίκες με μαλλιά, οι άνδρες όχι.
Οι δύο ηθοποιοί επί σκηνής, άνδρας και γυναίκα, αποδίδουν -πιστά, όμως κατά τρόπο ανάλαφρο, σαν πρόβα- τον διάλογο των αναβατών, με το ανάλογο για κάθε αναβάτη ύφος.
Πίσω από τα άλογα, μετατοπισμένη στο βάθος της σκηνής, η λεκάνη της πρώτης πράξης.
Μετά το πέρας της κάθε συνεδρίας του διαλόγου, οι δύο ηθοποιοί γίνονται χειριστές του μοχλού πίσω από κάθε άλογο, εκτοξεύοντας τους ομιλητές έναν-έναν στο πηγάδι. Τυχόν αστοχίες είναι αναμενόμενες και θεμιτές, και διορθώνονται με απλή απόθεση της κούκλας στο πηγάδι.
Όταν όλοι οι αναβάτες έχουν ριφθεί, ο αφηγητής αποδίδει την κατακλείδα και το πηγάδι με τα άλογα σκοτεινιάζει.
Η λεκάνη (στο βάθος) μένει να φωτίζεται, το Στοιχειό (βλ. πρώτη πράξη) σηκώνει το κεφάλι, προεξέχει και φωνάζει με το ανάλογο, και αυξομειούμενο, ύφος/πάθος/ένταση, τα λόγια του εκάστοτε ιντερμεδίου.
Και ούτω καθ’ εξής.
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ, ΣΚΗΝΗ II
(τρέχον σετ αναβατών: νέο-υπαρξίστρια, μεταμοντερνιστής, κομμουνιστής, φιλελεύθερος, αφυπνισμένη, οικολόγος, λάτρης τεχνολογίας)
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 3
Σύντροφοι, εδώ υπάρχει μια ανωμαλία –ένα κέρμα κι ένα ρυπαρό, ρυπαρότατο πουκάμισο, αφημένα πλάι στην κρήνη.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 1
Η παρουσία αυτών των αντικειμένων εδώ μας αναγκάζει να αναλογιστούμε, ξανά, το παράλογο της φυσικής ύπαρξης. Από μια απόσταση έστω.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 5
Σιωπηλή κραυγή από ένα παρόν που δεν έχουμε υπερβεί πλήρως; Μας υπενθυμίζει, άραγε, πως ακόμη και σε έναν κόσμο καθαρής σκέψης, υπάρχουν φωνές που δεν πρέπει να ξεχαστούν;
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 2
Η παρουσία τους αμφισβητεί το ίδιο το θεμέλιο της πραγματικότητάς μας. Τι είναι ένα ευρώ χωρίς αγορά και μια φτώχεια χωρίς σώμα;
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 7
Πρέπει να το εξετάσουμε με προσοχή, κατανοώντας τις συνέπειες τέτοιων παραβιάσεων.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 4
Αυτό το νόμισμα κάπου αλλού έχει αξία επειδή οι άνθρωποι πιστεύουν σε αυτό. Αυτό το ρούχο κάλυπτε ένα σώμα που ένιωθε το κρύο. Πρέπει να θεωρήσουμε ότι αυτά τα υπολείμματα μάς υπενθυμίζουν τις ζωντανές πραγματικότητες από τις οποίες δεν μπορούμε να αποσπαστούμε εντελώς.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 6
Το νόμισμα και το κουρέλι είναι επίσης σύμβολα της κατασπατάλησης των φυσικών πόρων.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 7
Πάντως– δεν μπορεί ο επισκέπτης να ήταν αληθινός. Πρόκειται μάλλον για εκδήλωση μιας βαθιά ριζωμένης μνήμης. Ένα φάντασμα που δημιουργήθηκε από το συλλογικό υποσυνείδητο του Cogito. Πιθανολογώ ότι μια ηχώ της ανθρώπινης κατάστασης –μια μνήμη φυσικής ύπαρξης– υλοποιήθηκε στιγμιαία.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 3
Οι καταραμένοι είν’ ο πυρσός στον σκοτεινό διάδρομο της Ιστορίας.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 5
Οι καταραμένοι μας ήταν και είναι δυσανάλογα έγχρωμοι και δυσανάλογα γυναίκες.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 1
Ίσως αυτή η υπαρξιακή διαρροή αντιπροσωπεύει μια βαθύτερη αλήθεια: πως η σκέψη και η σωματικότητα είναι αλληλένδετες, και πως το Cogito δεν μπορεί να είναι, και να παραμένει, ακέραιο.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 2
Το νόμισμα και το ρούχο δεν είναι άτοπα, απλώς ενοχλητικά. Εκθέτουν την αστάθεια των κατηγοριών μας. Αν εκείνος που άφησε αυτά τα ίχνη είναι μια ανάμνηση ή ένα φάντασμα, σε τίποτα δεν διαφέρει από τα ιδεολογικά φαντάσματα που στοιχειώνουν το Cogito.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 7
Το Cogito καθαυτό, μια ενεργητική ανάκλαση των πηγών του –πληροφορία και μνήμη.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 3
Η παρουσία αυτών εδώ των πραγμάτων είναι υπενθύμιση ότι η υλική βάση – οι συνθήκες παραγωγής και ανταλλαγής– βρίσκει πάντα, και παντού, τον τρόπο να επιβληθεί. Το νόμισμα και το παλιόρουχο μας λένε ότι ο απόηχος των αδικιών τρυπώνει ακόμα και στα υψηλότερα των ενεργών νεφελωμάτων.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 4
Αυτή η ανθρώπινη παρουσία, έστω και ως υλοποιημένη ανάμνηση, μας καλεί να θυμηθούμε ορισμένες παραδοσιακές αρχές -την αξιοπρέπεια του ατόμου, την ελευθερία σκέψης και δράσης- αλλά και τις φυσικές πραγματικότητες που καθορίζουν τις ανθρώπινες επιλογές.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 5
Αν αυτός ο επισκέπτης είναι μια μνήμη φτώχειας, πρόκειται για μνήμη διαμορφωμένη από δομές καταπίεσης, ανισότητας και συστημικής αδικίας. Αυτή η ανωμαλία μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε το ερώτημα: ποιανού τις σκέψεις και τις αναμνήσεις αντιπροσωπεύει πραγματικά το Cogito; Μας προκαλεί να αποδομήσουμε τη δυναμική μιας εξουσίας που ασκείται αφανώς σε αυτό το πεδίο και να διασφαλίσουμε ότι οι φωνές των καταπιεσμένων δεν θα σιγάσουν.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 6
Το Cogito μπορεί να αντιπροσωπεύει μια επιθυμία υπέρβασης των φυσικών ορίων, όμως μια τέτοια ανωμαλία μας υπενθυμίζει ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τις οικολογικές μας ευθύνες.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 3
Ίσως, αντιμετωπίζοντας αυτά τα φαντάσματα, αντιμετωπίζουμε την αλήθεια του ίδιου του Cogito: ότι δεν είναι μια διαφυγή, αλλά μια συνέχεια της διαλεκτικής της ανθρώπινης ύπαρξης. Μια διαλεκτική που πρέπει να ασχοληθεί με την προέλευσή της, για να μπορέσει να προχωρήσει.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ
[ Καθώς οι αναβάτες εκτινάσσονται στο νερό, ο ελαφρύς κυματισμός διαγράφει ήσυχα τη συνεδρία τους. ]
ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΟΞΙΚΟ ΧΥΛΟ
(ΜΑΚΡΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ)
«Οι λευκοί έρχονται. Το χρυσάφι μας γίνεται αλυσίδες. Η γη μας μικραίνει. Πολεμάμε ή προσκυνάμε;»
«Το εμπόριο φέρνει πλούτο. Οι σκλάβοι είναι χρήμα. Η θάλασσα είναι μακριά, αλλά οι κότες είναι εδώ. Ποιο να διαλέξω;»
«Οι προσευχές μας ανεβαίνουν. Ο ήλιος καίει τη γη. Τα πνεύματα μας μιλούν, αλλά οι άνθρωποι σιωπούν. Τι λέει το νερό;»
«Οι αλυσίδες μου βαριές. Το κορμί μου πονάει. Ελευθερία, όνειρο μακρινό. Να τρέξω ή να υπομείνω;»
«Η γη μου στεγνή. Οι βροχές δεν έρχονται. Οι σπόροι μου πεθαίνουν. Θα βρέξει ή θα πεθάνουμε όλοι;»
«Το δόρυ μου αιχμηρό. Οι εχθροί πλησιάζουν. Οι άνδρες είναι λίγοι, αλλά οι καρδιές μας δυνατές. Να πολεμήσουμε ή να κρυφτούμε;»
«Τα παιδιά μου πεινούν. Η γη άγονη. Οι άντρες δεν έρχονται πίσω. Θα γεννήσουμε την ελπίδα ή την απελπισία;»
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 4
Ίσως κάπως -πώς- ένας φυσικός ζητιάνος περνούσε από εδώ και με αυτό το νόμισμα αναζήτησε την υπόσχεση ενός καλύτερου μέλλοντος —μια ευχή, ριγμένη στο πηγάδι. Ένα σημάδι πίστης στην κοινωνική κινητικότητα.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 3
Πίστη, λες. Αλλά το νόμισμα βρίσκεται εκτός
πηγαδιού. Η ευχή απορρίφθηκε.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 2
Ποιος ζητιάνος; Ποια ευχή;
Εφευρίσκουμε αφηγήσεις για να παρηγορηθούμε μέσα στο χάος. Το νόμισμα, το κουρέλι —δεν σημαίνουν τίποτα μέχρι να τους αποδώσουμε νόημα. Είναι σύμβολα; -Καταπίεσης; Ελπίδας; Ή απλώς θραύσματα;
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 5
Σταθείτε. Το κουρέλι, αυτό έχει σημασία. Δεν είναι ένα απλό απομεινάρι — είναι ένα ίχνος ταυτότητας. Προερχόμενο από μια κοινωνία που αρνείται να αναγνωρίσει αυτούς που βρίσκονται στα περιθώρια. Είτε είναι ζητιάνος είτε όχι, αυτό αφορά την ορατότητα,
ή την έλλειψή της. Το σύστημα όχι μόνο αρνείται τις ευχές· διαγράφει υπάρξεις.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 1
Μπορεί. Αλλά αν αυτό δεν είναι το νόημα; Το νόμισμα και το κουρέλι —είναι παράλογα. Είναι υπενθυμίσεις της σύγκρουσής μας με την έλλειψη νοήματος. Ο ζητιάνος ρίχνει το νόμισμα, αλλά γιατί; Τι σημασία έχει αν η ευχή του πραγματοποιηθεί ή όχι; Σημασία έχει η πράξη, η επιλογή. Σε έναν κόσμο που δεν του παρέχει την οποιαδήποτε εγγύηση, η απόφαση να το ρίξει —αυτό είναι το παν.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 6
Υλικά θραύσματα στο Cogito; Το νόμισμα και το κουρέλι είναι εκτός τόπου, ναι, αλλά σκεφτείτε: αντιπροσωπεύουν την αναπόφευκτη επικαιρότητα του υλικού κόσμου. Ενός κόσμου που υφίσταται τις συνέπειες μιας ατέλειωτης εκμετάλλευσης. Όσο η γη θυμάται, το Cogito θυμάται.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 7
Επιτέλους. Ας σκουριάσει το νόμισμα, ας σαπίσει το κουρέλι —ανήκουν σε ένα παρόν που πρέπει να εξελιχθούμε
πέρα από αυτό.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 3
Αυτά είναι προϊόντα της εργασίας! Να τα αγνοήσουμε σημαίνει να αγνοήσουμε τον καταπιεσμένο. Η μεταφυσική πραγματικότητα που ευαγγελίζεσαι είναι απλώς μια άλλη μορφή αλλοτρίωσης.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 4
Διαφωνώ. Είναι πρόοδος. Το νόμισμα μπορεί να ριχτεί στο πηγάδι ή να ξεπεραστεί
τελείως. Σε μια μεταφυσική πραγματικότητα, έχουμε όλοι την ευκαιρία να ευημερήσουμε πέρα από τις υλικές συνθήκες. Ισότητα ευκαιριών, στο απόγειο.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 2
Κρατιέστε από ονειροφαντασίες. Υλικό, άυλο —αυτά είναι δυαδικότητες που πρέπει να αμφισβητήσουμε.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 5
Η αποσύνθεση της πραγματικότητας είναι προνόμιο. Κάποιοι δεν έχουν την πολυτέλεια της θεωρίας. Το νόμισμα, το κουρέλι —αυτά αντιπροσωπεύουν πραγματικές ζωές, πραγματικό πόνο. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτή την πραγματικότητα προτού
να την ξεχάσουμε σε αφηρημένες συζητήσεις.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 1
Ή, ίσως, η συζήτηση είναι το νόημα. Το νόμισμα, το κουρέλι απαιτούν μια απάντηση. Τη δική μας
απάντηση. Όχι κάποιας ανώτερης αρχής. Τη δική μας.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 6
Και η απάντησή μας πρέπει να περιλαμβάνει την αναγνώριση του υλικού κόσμου. Το κουρέλι θα διαλυθεί, αλλά όχι χωρίς συνέπειες. Έχει ραμμένα επάνω του πλαστικά κουμπιά. Κάθε πράξη παραγωγής, κάθε σπατάλη, μας δένει πίσω με το περιβάλλον. Αυτή είναι μια πραγματικότητα απ’ την οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 7
Αλλά τι θα γινόταν αν μπορούσαμε; Τι αν αυτά τα αντικείμενα είναι εδώ για να μας θυμίσουν ότι πρέπει να καινοτομήσουμε περαιτέρω;
ΑΦΗΓΗΤΗΣ
[ Καθώς οι αναβάτες πέφτουν στο νερό, οι σκέψεις τους τανύζονται διαλυόμενες γλιστρώντας ανάμεσα στις φυσαλίδες ]
ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΟΞΙΚΟ ΧΥΛΟ
(ΜΑΚΡΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ)
«Η Ρώμη είναι αιώνια, αλλά ο καιρός είναι πάντα προσωρινός. Να κτίσω έναν δρόμο προς το αύριο ή να γκρεμίσω τον χθεσινό;»
«Η πίστη μας δένει όπως η σκιά με το φως. Να προσευχηθώ για βροχή ή για άνεμο;»
«Το παράδοξο είναι η μητέρα της σοφίας. Να αναζητήσω την αλήθεια στο ψέμα ή το ψέμα στην αλήθεια;»
«Οι θεοί μας είναι σαν τα σκαθάρια: μικροί αλλά πανίσχυροι. Να χαράξω την αλήθεια στον πάπυρο ή στην άμμο;»
«Το χρυσάφι είναι σαν το μέλι: γλυκό αλλά κολλάει στα δάχτυλα. Να πουλήσω έναν κεντρικό δρόμο ή να αγοράσω μια μακρινή αυγή;»
«Ο ήχος της σιωπής είναι πιο δυνατός από το βουητό των μελισσών. Να αγκαλιάσω τη σπηλιά ή το άπειρο;»
«Η αρμονία είναι σαν το τσάι: το βράζεις ή το αφήνεις να κρυώσει. Να ψάξω τον δράκο στην τσέπη μου ή στον ουρανό;»
«Η λεγεώνα μου είναι γεμάτη πειθαρχία, αλλά ο αέρας δεν πειθαρχεί. Να τον κυνηγήσω με ασπίδα ή με δίχτυ;»
«Η Βίβλος λέει πολλά, αλλά το θρόισμα των φύλλων λέει περισσότερα. Να διαβάσω τη γραφή ή να ακούσω το δάσος;»
«Οι αντιθέσεις είναι φίλοι. Να αγαπήσω το φως γιατί φανερώνει ή το σκοτάδι γιατί κρύβει;»
«Ο ήλιος ανεβαίνει από τη δύση στη δύση. Να ακολουθήσω τον Νείλο προς τα πίσω ή το μέλλον προς τα εμπρός;»
«Τα καραβάνια περνούν, αλλά η άμμος μένει. Να εμπορευθώ την κίνηση ή τη στάση;»
«Το μονοπάτι προς το κενό είναι γεμάτο πέτρες. Να μαζέψω τις πέτρες ή να αφήσω το κενό να γεμίσει;»
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 1
Αυτό το ευρώ, από μόνο του, δεν έχει εγγενές νόημα. Μόνο μέσω της επιλογής του κουρελή που το κατείχε αποκτά σημασία. Ο κάτοχός του θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει για να αγοράσει, φερ’ ειπείν, ένα εισιτήριο αστικού λεωφορείου. Ή -συμπεραίνοντας απ’ τα κοντά μανίκια και τις ιδρωτοφανείς πτυχώσεις και κηλιδώσεις του πουκαμίσου ότι είχε ζέστη εκεί που βρισκόταν- ένα παγωμένο κουτάκι κόκα κόλα. Είτε σβήσει τη δίψα του είτε μεταφερθεί σε έναν προορισμό, είναι η επιλογή του που καθορίζει την αξία του νομίσματος –δεν υπάρχει εξωτερική αρχή για να τον καθοδηγήσει. Θα μπορούσε, ακόμα, να πετάξει το νόμισμα ψηλά, αφήνοντας την τύχη να αποφασίσει. Είναι κι αυτό μια επιλογή.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 2
Το νόμισμα θα μπορούσε να αγοράσει οτιδήποτε από τα δύο, αλλά το θέμα δεν είναι ούτε τα προϊόντα ούτε το ίδιο το νόμισμα. Είναι οι αφηγήσεις που μας έχουν ταΐσει για να πιστεύουμε ότι αυτά τα πράγματα έχουν το οποιοδήποτε νόημα.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 3
Η μόνη αληθινή αξία ετούτου εδώ του νομίσματος είναι η βιωμένη. Τουτέστιν, η εργασία που χρειάστηκε για την απόκτησή του, και η εργασία που χρειάστηκε για την παραγωγή των αγαθών που μπορεί να αγοράσει.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 4
Η αγορά παρέχει επιλογές και η αξία αυτού του νομίσματος έγκειται στην ικανότητά του να προσφέρει επιλογές μέσα σε αυτό το σύστημα. Η ελευθερία συμμετοχής στην οικονομία είναι η ουσία της αξίας του.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 5
Η αξία αυτού του νομίσματος πρέπει να αναλυθεί μέσα από το πρίσμα του φύλου και της δυναμικής της εξουσίας. Ποιος ωφελείται από αυτό το ευρώ; Ποιος ελέγχει τη βιομηχανία αναψυκτικών και τα συστήματα δημόσιων συγκοινωνιών; Ιστορικά, τα οικονομικά συστήματα περιέχουν προνομιούχους άνδρες και περιθωριοποιημένες γυναίκες. Πού εδράζεται η αξία του; Είναι ένα νόμισμα φτιαγμένο πάνω σε θεμέλια δουλεμπορίου και αποικιοκρατίας.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 4
Και δημοκρατίας, νόμων, ατομικότητας, ελευθερίας. Τα κληροδοτήματα του Κλεισθένη, του Ιουστινιανού, του Λούθηρου, του Λοκ.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 6
Ένα κουτάκι κόκα κόλα; Ξέρετε πόσοι πόροι σπαταλούνται για την παραγωγή και τη διανομή αυτού του περιττού ποτού; Όσον αφορά το εισιτήριο, οι δημόσιες συγκοινωνίες είναι καλύτερες από τα αυτοκίνητα, σίγουρα, όμως ακόμη και αυτό το σύστημα συμβάλλει στη ρύπανση. Η αξία αυτού του νομίσματος δεν πρέπει να βρίσκεται σε αυτό που αγοράζει, αλλά σε αυτό που διατηρεί. Η πραγματική του αξία έγκειται στην προώθηση της βιωσιμότητας και όχι της κατανάλωσης.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 7
Το δοχείο ανοίγει. Ήχος τραγανός, καθαρός, αποδοτικός. Η γλωττίδα έλξης - ένα θαύμα της μηχανικής. Γεννήθηκε από το αλουμίνιο, την ακρίβεια και την επιθυμία για απλότητα. Το δάχτυλο τραβάει, το μέταλλο κάμπτεται, η σφραγίδα σπάει. Ικανοποίηση. Προσβασιμότητα αυτοστιγμεί. Κανένας μόχθος, καθαρή λαμπρότητα. Η πόρτα του λεωφορείου ανοίγει. Η πίεση του αέρα, υδραυλική χάρη. Ένας χορός από έμβολα και βαλβίδες. Πάτημα ενός κουμπιού, αχός απελευθέρωσης. Μια ανάσα πεπιεσμένου αέρα. Εις τους αιώνες.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 2
Το νόημα είναι ρήξη, απορία, όχι επίλυση. Τίποτε άλλο παρά αντιφάσεις που αναδιπλώνονται σε μια συνοχή, ή σε κάτι που της μοιάζει. Έστω ότι: Ένας ζητιάνος με κουβά και μαλαστούπα, δίπλα στα φανάρια. Το φως γίνεται πράσινο. Ο ζητιάνος αφήνει τα σύνεργα και ανοίγει ένα κουτάκι κόκα-κόλα. Την ίδια στιγμή, ένα λεωφορείο κλείνει τις πόρτες (αέρος) αναχωρώντας από την παρακείμενη στάση. Ένας μάρτυρας αναρωτιέται για την πηγή του τσαφ. Ήταν το λεωφορείο ή το κουτάκι;
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 1
Δεν είναι η πηγή του ήχου που έχει σημασία, αλλά η εμπειρία του. Το λεωφορείο, το κουτάκι –καθένα τους ένα στοιχείο σε έναν στιγμιαίο ιστό ύπαρξης. Ο μάρτυρας. Αυτός δίνει νόημα στη στιγμή, καθώς διερωτάται. Ο ήχος είναι απλώς ένας τυχαίος θόρυβος μέχρι εκείνος να του αποδώσει αξία.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 2
Το μυαλό τού επιβάλλει μια επιλογή. Αλλά γιατί πρέπει να είναι μία η πηγή; Τα συμβάντα θολώνουν, αλληλεπικαλύπτονται. Λεωφορείο; Κουτάκι; Και τα δύο; Κανένα τους; Μπορεί, ποιος νοιάζεται; Δεν έχει να κάνει με την πηγή. Αλλά με την αβεβαιότητα που τον κάνει να αναρωτιέται. Εκεί κρύβεται η αλήθεια, στην ασάφεια. Στη στιγμή που καθετί θα μπορούσε να είναι το οτιδήποτε.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ
[ Με τους αναβάτες να έχουν βυθιστεί ένας προς έναν, η ηχώ των λογισμών τους απλώνεται πάνω απ’ την ήρεμη επιφάνεια σαν ομίχλη. ]
ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΟΞΙΚΟ ΧΥΛΟ
(ΜΑΚΡΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ)
«Άνδρες, το πρώτο είναι να συζητήσουμε περί της πόλεως και της δικαιοσύνης. Ο άνεμος της πολιτείας φυσά πανταχού. Άραγε το λάδι του λύχνου θα αρκέσει;»
«Τα σύκα είναι που δίνουν αρετή, όχι η δικαιοσύνη. Η πειθαρχία είναι όπως οι πέτρες που μιλούν, μάλλον όμως η σιωπή τα όντα διδάσκει.»
«Ας μη μας διαφεύγει ότι άνθρωπος με άνθρωπο διαφέρει. Η ισότης μοιάζει με την αράχνη που υφαίνει τον ιστό της, μα ποτέ δεν πιάνει ψωμί»
«Εγώ, δε, λέγω ότι ο πλούτος είναι σαν το μέλι -το χαίρεται μόνον ο άπληστος. Ίσως να χρειαζόμαστε κηροπήγια.»
«Τα κηροπήγια δε φωτίζουν χωρίς φλόγα. Η τέχνη είναι σαν την καμήλα που βαδίζει στο νερό. Πώς να πιει τον ουρανό;»
«Εάν το νερό γίνει γάλα, τότε το σώμα πίνει και η ψυχή κοιμάται.»
«Μήπως το φεγγάρι είναι τυρί;»
«Εν τέλει, ο βίος μοιάζει με το κάρβουνο που καίει και δεν καίγεται.»
«Η πόλη είναι ο γάιδαρος που ονειρεύεται σαν αετός, αλλά έχει μόνον σκιά που τα ποδάρια αναπηδά.»
«Τα πάντα έχουν το σκοπό τους, ω άνδρες. Άνθρωπος που ενδύεται τον ήλιο δεν χρειάζεται μανδύα.»
«Ο άνθρωπος πλουτίζει με τον ίσκιο χάνοντας το φως.»