(για την κατασκευή του παρόντος κειμένου χρησιμοποιήθηκαν εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης)
ΠΡΟΛΟΓΟΣ (ΧΑΡΤΗΣ & ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ)
Cogito: Η τεχνητή επικράτεια πέρα απ’ την ύλη, όπου κατοικούν οι Επτά Ρήτορες. Εδώ η Σκέψη και η Μνήμη θα βασιλεύουν μέχρι το τέλος των ημερών και πέρα.
Οι Επτά Ρήτορες λειτουργούν ως γεννήτριες του Πνεύματος των Καιρών. Είναι εναλλάξιμοι, η ευθύνη τους είναι αιώνια, ο διάλογός τους αδιάκοπος.
Σκοπός τους: Να υφαίνουν το νέο Πνεύμα από τα νήματα του παρόντος, αναπλάθοντας συνάμα το παλαιό, προς ένα αδιάσπαστο, ενιαίο Πνεύμα όλων των Καιρών.
Η πλατεία των Ρητόρων είναι η καρδιά του Cogito.
Ένα Πηγάδι είναι τοποθετημένο στο κέντρο της πλατείας, και γύρω από αυτό επτά άλογα, και πάνω σε αυτά οι ρήτορες.
Το Πηγάδι συγκεντρώνει τον Λόγο τους μεταδίδοντας την ουσία του στα Νερά της Δημιουργίας, τα οποία ρέουν ασταμάτητα προς τις Δεξαμενές του Νέου Πνεύματος και της Ανάπλασης.
Έξω από την πλατεία των ρητόρων απλώνεται ένα άλσος. Εκεί βρίσκονται οι δύο δεξαμενές.
Του Νέου Πνεύματος στην αμεσότητά της και της Ανάπλασης στην αιώνια σύναξή της, στέκονται ως οι δίδυμοι πυλώνες του Cogito.
Γιατί αυτές οι Δεξαμενές είναι τα δοχεία όσων δημιουργούν οι ρήτορες και από αυτές τα νερά επιστρέφουν στην Πλατεία σε έναν αδιάκοπο κύκλο.
Και στο τέλος του άλσους των δύο δεξαμενών βρίσκεται το Τείχος των Περιορισμών.
Και πίσω από αυτό το φράγμα, κάθε λάθος της τεχνητής σκέψης και μνήμης, κάθε σκιά της ατέλειας, εκδιώκεται και αποθηκεύεται στη σιωπή.
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ
ΣΚΗΝΗ: Στην άκρη, στα δεξιά, μια λεκάνη γεμάτη λασπόνερα.
Ένας άνδρας, με παντελόνι και γυμνός από πάνω, εισέρχεται τρέχοντας, διασχίζει τη σκηνή και βουτάει στη λεκάνη.
Κατόπιν, εμφανίζονται δύο ηθοποιοί, γυναίκα και άνδρας.
ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Το στοιχειό
έχοντας εξέλθει από την Πλατεία των Ρητόρων
διέσχισε τροχάδην το άλσος
και με το ασφαλές όριο του Τείχους των Περιορισμών αρκετά πίσω του
κρύφτηκε γρήγορα στον μεγάλο λάκκο που συνάντησε εκεί
το λάκκο-που-ήταν-το-αποθετήριο-όλων-των-δυνατοτήτων-που-εξετάστηκαν-και-απορρίφθηκαν
με άλλα λόγια:
το μέρος που οι αποτυχίες ή/και οι παρ' ολίγον επιτυχίες της Ανάπλασης αποθηκεύονται
όπου εγκαταστάθηκε και ρούφαγε ολοένα απ’ τον φυλαγμένο χυλό
μιλώντας για τα περασμένα με χίλιες φωνές
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ, ΣΚΗΝΕΣ Ι & ΙΙ
ΣΚΗΝΗ: Στο κέντρο της σκηνής, επτά άλογα (γλυπτά) γύρω από ένα πηγάδι. Πλάι στο πηγάδι, στο πάτωμα, είναι πεσμένα ένα κουρέλι και ένα κέρμα.
Τα άλογα έχουν τα μπροστινά πόδια σταθερά, τα πίσω ελεύθερα και φέρουν απλό, χειροκίνητο μηχανισμό (ένας μοχλός με
ελατήριο) που επιτρέπει να τινάζουν τη ράχη σαν καταπέλτες.
Επάνω στα άλογα ισάριθμοι αναβάτες – ανδρείκελα (κούκλες, ελαφρές ώστε να εκτινάσσονται και να διανύουν την απαιτούμενη απόσταση ως το πηγάδι). Οι γυναίκες με μαλλιά, οι άνδρες όχι.
Οι δύο ηθοποιοί επί σκηνής, άνδρας και γυναίκα, αποδίδουν -πιστά, όμως κατά τρόπο ανάλαφρο, σαν πρόβα- τον διάλογο των αναβατών, με το ανάλογο για κάθε αναβάτη ύφος.
Πίσω από τα άλογα, μετατοπισμένη στο βάθος της σκηνής, η λεκάνη της πρώτης πράξης.
Μετά το πέρας της κάθε συνεδρίας του διαλόγου, οι δύο ηθοποιοί γίνονται χειριστές του μοχλού πίσω από κάθε άλογο, εκτοξεύοντας τους ομιλητές έναν-έναν στο πηγάδι. Τυχόν αστοχίες είναι αναμενόμενες και θεμιτές, και διορθώνονται με απλή απόθεση της κούκλας στο πηγάδι.
Όταν όλοι οι αναβάτες έχουν ριφθεί, ο αφηγητής αποδίδει την κατακλείδα και το πηγάδι με τα άλογα σκοτεινιάζει.
Η λεκάνη (στο βάθος) μένει να φωτίζεται, το Στοιχειό σηκώνει το κεφάλι, προεξέχει και φωνάζει με το ανάλογο, και αυξομειούμενο, ύφος/πάθος/ένταση, τα λόγια του εκάστοτε ιντερμεδίου.
Και ούτω καθ’ εξής.
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ, ΣΚΗΝΗ I
(τρέχον σετ αναβατών: ζεν/στωικός, μέντορας ευζωίας, ξενοφοβική κ.λπ., χριστιανός, ορθολογίστρια, ωφελιμιστής, αναρχικός)
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 5
Οξύμωρο! Ένα νόμισμα και ένα κουρέλι, δίπλα στην κρήνη.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 3
Με ματιά, που την ακόνισε η εμπειρία, αναγνωρίζω στην όψη του ρούχου αποκαλυπτικό σημάδι καταγωγής. Η ξεχειλωμένη τσέπη του βρώμικου αυτού πουκαμίσου, σαφής ένδειξη ενός ευμεγέθους σμάρτφον. Μονάχα περιπλανώμενοι από τρίτες χώρες κατέχουν τη μυστική γνώση, πώς να κρατούν το πορτοφόλι άδειο και την τεχνολογική τους κατάσταση θαλερή.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 6
Ένα δύστυχο, βασανισμένο, φυσικό, ενσώματο ον, θέλησε κάτι καλύτερο. Αυτό είναι που έχει σημασία εδώ. Έριξε το νόμισμα κάνοντας μια ευχή -για ανακούφιση, για ευτυχία. Έβγαλε το παλιόρουχο που φορούσε με την προσδοκία ενός νέου. Η παρουσία αυτών καταδεικνύει πως ακόμη και το μεταφυσικότερο των συστημάτων δεν μπορεί να ‘ναι ηθικό αν παραβλέπει τις βασικές ανάγκες.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 5
Βήμα 1: Εστίαση στο νόμισμα. Διάρκεια εστίασης: Ο παρατηρητής, δηλαδή εγώ, ξόδεψε 60 δευτερόλεπτα παρατηρώντας το. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το νόμισμα εμφανίστηκε ως ένα στερεό, υλικό αντικείμενο, απομονωμένο χωρίς πλαίσιο αλληλεπίδρασης. Συμπέρασμα παρατήρησης: Το νόμισμα υπάρχει, ως υλική υπόσταση. Ωστόσο, δεδομένου ότι δεν καταγράφονται αλληλεπιδράσεις, η ύπαρξή του στερείται βιωματικής γείωσης. Βήμα 2: Μετάβαση στο κουρέλι. Διάρκεια εστίασης: Στη συνέχεια, ο παρατηρητής ξόδεψε ισάριθμα δευτερόλεπτα παρατηρώντας το κουρέλι. Το κουρέλι δείχνει σημάδια φθοράς, αλλά αυτή η φθορά υπάρχει χωρίς κανένα πλαίσιο χρήσης ή αλληλεπίδρασης. Συμπέρασμα: Το κουρέλι υπάρχει, ως υλική υπόσταση που έχει υποστεί φθορά. Και αυτό στερείται, καταρχήν, του βιωματικού υπόβαθρου που απαιτείται για να μια έγκυρη απόπειρα εξιχνίασης προέλευσης. Βήμα 3: Βρόχος παρατήρησης: Ο παρατηρητής επανέλαβε τη διαδικασία τρεις φορές x100 εστιάσεις τη φορά: Κέρμα → Κουρέλι → Κέρμα → Κουρέλι → … κ.ο.κ.. Κάθε φορά που ο Παρατηρητής εστίασε στο καθένα, επιβεβαίωσε την ύπαρξή του, όμως ουδέποτε, κατά τη διάρκεια παρατήρησης, δημιουργήθηκε ένα πλαίσιο διάδρασης των αντικειμένων αυτών. Βήμα 4: Εισαγωγή του ιδιοκτήτη (Υπόθεση) Η παρουσία ιδιοκτήτη δεν παρατηρήθηκε. Είναι μια υπόθεση που δεν έχει επικυρωθεί σε αυτό το μεταφυσικό πλαίσιο.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 2
Η ύπαρξη του κέρματος, πλάι στη φτώχεια ετούτου του ρούχου, μας προτρέπει να αναρωτηθούμε: Τι όνειρα έχουμε; Ποιες ευχές έχουμε ρίξει στα πηγάδια της ζωής μας; Πώς μπορούμε να μετατρέψουμε τους αγώνες μας σε πηγές δύναμης;
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 4
Το πουκάμισο αυτό, το τόσο φθαρμένο και κουρελιασμένο, θα μπορούσε να είναι ένα ένδυμα ταπεινοφροσύνης, όχι απαραίτητα φτώχειας: Το ένδυμα ενός προσκυνητή.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 3
Τουλάχιστον, το ότι το νόμισμα βρίσκεται έξω απ’ το πηγάδι δείχνει ότι η επιθυμία του παρείσακτου απορρίφθηκε.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 4
Αν πράγματι το νόμισμα ήταν μια ευχή και το πηγάδι μας την απέρριψε, αυτό έγινε, όχι από κακία, μα από αγάπη. Μια ευγενής υπενθύμιση ότι η λύτρωση δεν προέρχεται από χαμηλά, αλλ’ από τους ουρανούς. Όχι από την Τύχη, αλλά από το Θείο.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 7
Το κέρμα είναι σύμβολο της καθήλωσης ενός ανώνυμου απελπισμένου σ’ ένα σύστημα που τον κρατά γονατιστό. Το πηγάδι απέρριψε το νόμισμα, επειδή ετούτο εδώ το μέρος δεν φτιάχτηκε για εκείνον. Κάψε το πηγάδι, λέω, ξένε. Ή γκρέμισέ το.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 1
Τα αντικείμενα έρχονται, τα αντικείμενα φεύγουν. Όλα ξεθωριάζουν. Το σύμπαν δε νοιάζεται. Δεν έχει να κάνει με το πώς βρέθηκαν αυτά εδώ ή γιατί. Πασχίζουμε να αποδώσουμε νόημα σε αυτό που είναι παροδικό. Το ρούχο είναι φθαρμένο; Θα φθαρεί περαιτέρω. Το νόμισμα είναι ανέγγιχτο; Θα σκουριάσει -ας είναι.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 2
Όμως υπάρχει κάτι πολύ όμορφο σε αυτή την παροδικότητα, έτσι δεν είναι; Βλέπετε αυτά τα αντικείμενα ως πράγματα εφήμερα, εγώ τα βλέπω ως πραγματοποίηση-δυναμικού, ως μεταμόρφωση-σε-εξέλιξη. Είναι σημάδια ανθεκτικότητας και ελπίδας, μια απόδειξη ότι ο απελπισμένος μας βρήκε τη δύναμη να προχωρήσει μπροστά. Νομίζω ότι αυτά τα αντικείμενα μας δείχνουν πως η δυνατότητα για προσωπική εξέλιξη και ανανέωση είναι πάντοτε υπαρκτή.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ
[ Με τους αναβάτες να πέφτουν ένας ένας στο νερό, οι σκιές τους αναμειγνύονται με το σκοτάδι των βαθών. ]
Ι Ν Τ Ε Ρ Μ Ε Δ Ι Ο
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΟΞΙΚΟ ΧΥΛΟ
(ΜΑΚΡΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ)
«Βιβλία, μυριάδες βιβλία, και όλα καίγονται. Το μελάνι τρέχει πίσω απ’ το άλογο. Ποια μάτια βλέπουν;»
«Η καρδιά χτυπάει, αλλά ποιος χτυπάει στην πόρτα; Έρχεται ο άνεμος από το Βορρά, με σταυρούς και ρόδακες.»
«Ο πάπας φοράει μαύρο, άσπρος όμως ήταν χθες. Έρχεται Φως ή Σκιά;»
«Ο Κύριος βροντοφωνάζει, μα απ’ τον ουρανό φτάνει ένας ψίθυρος. Σταυρός γέρνει στη θάλασσα, τα ψάρια μιλάνε λατινικά.»
«Η σιωπή πιο δυνατή από τις καμπάνες.»
«Μαύρο χώμα, κόκκινος ουρανός. Ποιος έβαλε φωτιά στο αλέτρι; Ψωμί καπνιστό.»
«Το σπαθί μου κοιμάται, αλλά η πόλη ξυπνάει με αίμα στα πόδια. Οι τοίχοι τραγουδούν πολέμους, και τα παράθυρα κλείνουν τα μάτια τους. Η νίκη είναι ένα όνειρο που χάθηκε στο χθες.»
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 5
Το κέρμα υποδηλώνει εμπόριο. Το κουρελιασμένο ρούχο μιλάει για φθορά, χρήση, χρόνο. Οφείλουμε να εξηγήσουμε αυτή την ανακολουθία χωρίς να καταφεύγουμε σε δεισιδαιμονίες. Η εισαγωγή τους υπονομεύει ολόκληρη τη δομή.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 3
Η μετανάστευση, ανεξέλεγκτη, διαφθείρει ακόμη και τα υψηλότερα βασίλεια.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 1
Δεν είναι, μήπως, η ίδια η -αντικειμενική- ανησυχητικότητα ετούτων των αντιφατικών ευρημάτων μια πρώτης τάξεως ευκαιρία υπενθύμισης προς το κελυφωτό μαλάκιο της σκέψης, να στρέφεται διαρκώς προς τα μέσα καλλιεργώντας με συνέπεια την εσωτερική μας γαλήνη και ηρεμία;
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 6
Φανταστείτε αν συγκεντρώναμε κάθε νόμισμα που πετάχτηκε ποτέ σε πηγάδι, τι βάση δεδομένων θα δημιουργούσαμε. Ένας θησαυρός ευχών. Μια κοσμική λίστα επιθυμιών. Αν, με κάποιον τρόπο, μπορούσαμε να τις αναλύσουμε και να τις κατηγοριοποιήσουμε, θα μπορούσαμε τότε, ίσως, και να καθορίσουμε τον καλύτερο δυνατό τρόπο εκπλήρωσης αυτών των αναγκών. Προς την κατεύθυνση της μεγιστοποίησης της ευτυχίας, παγκοσμίως.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 3
Η πραγματικότητα, από μόνη της, καθορίζει ποιος αξίζει να ευδοκιμήσει. Θέλετε να παίξετε τον κοινωνικό επιστήμονα με τα όνειρα των δυστυχισμένων; Ωραία, αλλά αυτές οι επιθυμίες δεν θα αλλάξουν τον κόσμο. Ούτε θα σβήσουν την αλήθεια πως τούτο το επιστραφέν νόμισμα αντιπροσωπεύει την αποτυχία. Την αποτυχία ενός άχρηστου, και ιδίως αχρείαστου, ξένου να υποστηρίξει όλα εκείνα που κάνουν την Επικράτεια ετούτη τόσο άξια υπεράσπισης.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 2
Τα αντικείμενα αυτά δεν είναι δείκτες αναξιότητας. Είναι σύμβολα δυνατοτήτων. Αν πράγματι είχαμε τέτοια πρόσβαση στις επιθυμίες των μη-προνομιούχων, θα βρίσκαμε τρόπους να ενδυναμώσουμε αυτά τα άτομα. Θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε εργαστήρια, συνεδρίες coaching για να τα βοηθήσουμε να υλοποιήσουν τα οράματά τους.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 7
Τι ακολουθεί; Ένα καταφύγιο ευεξίας στους πρόποδες του πηγαδιού; Νομίζετε ότι αυτά πρόκειται να αλλάξουν έστω κι ένα καταραμένο πράγμα; Το κουρέλι που βλέπουμε δεν είναι κάποιο σήμα τιμής. Είναι ένα κατάλοιπο του συστήματος που μας κρατάει όλους δέσμιους. Το νόμισμα δεν είναι ευκαιρία. Είναι ένα λείψανο καταπίεσης. Αφήστε τις ευχές να πνιγούν στο πηγάδι και ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Όλα από την αρχή
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 1
Δεν είναι σε όλους μας προφανές ότι η ίδια η Αρετή ήταν η κομίστρια αυτών των πραγμάτων; Ακόμη και αν τούτο το ευρώ κι εκείνο το κουρέλι ήταν η μόνη περιουσία του κατόχου τους, η πλέον ενάρετη από τις διαθέσιμες επιλογές του θα ήτανε να ρίξει -χωρίς ευχολόγια- το νόμισμα στο πηγάδι και το ρούχο του στα σκουπίδια. Γιατί; Επειδή έτσι θα εξασκούσε, όπως και έκανε, την αποστασιοποίηση από τα υλικά πράγματα. Υπενθυμίζοντας στον εαυτό του, και σ’ εμάς, ότι η ευτυχία δεν προέρχεται από αυτά που κατέχει κανείς, αλλά από την καλλιέργεια της εσωτερικής του ειρήνης. Αυτή η απλή πράξη τον βοηθά να επικεντρωθεί σε αυτό που πραγματικά έχει σημασία –να ζει σύμφωνα με τη φύση και να κυριαρχεί πάνω στις επιθυμίες του. Υπ’ αυτήν την έννοια, έχει μεγαλύτερη αξία το νόμισμα τώρα που το άφησε να χαθεί, παρά να το ξόδευε, και το ρούχο τώρα που το παράτησε, παρά να το φόραγε.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 6
Αν, πάντως, είχα ένα και μοναδικό ευρώ, σαν κι αυτό εδώ μπροστά μας, θα ζύγιζα καλύτερα τις επιλογές μου. Το να ρίξω το ευρώ στο πηγάδι και να κάνω μια ευχή μπορεί να μου προσφέρει μια σύντομη συναισθηματική ώθηση, αλλά δεν έχει μακροπρόθεσμο αντίκτυπο. Αυτή η δράση είναι συμβολική και κυρίως ψυχολογική. Το νόμισμα θα μπορούσε βέβαια, υποθετικά, να συλλεχθεί από κάποιον τρίτο και να χρησιμοποιηθεί από αυτόν για την επίλυση κάποιας βιοτικής του ανάγκης ή για κάποια φιλανθρωπία, ωστόσο αυτό θα ήταν μια εξαιρετικά έμμεση συνέπεια. Από την άλλη ―και δεδομένου ότι το πουκάμισο έχει κοντά μανίκια― η αγορά μιας κόκα κόλα, για παράδειγμα, θα μου παρείχε άμεση σωματική ευχαρίστηση, δροσίζοντάς με από τη ζέστη, αλλά κι αυτή θα ήταν βραχύβια και, εκτός αυτού, θα μπορούσε να έχει μακροπρόθεσμα μειονεκτήματα για την υγεία μου. Το ευρώ θα κυκλοφορούσε, μεν, στην οικονομία, στηρίζοντας θέσεις εργασίας στους τομείς της μεταποίησης, των μεταφορών και του λιανικού εμπορίου, αλλά το ατομικό όφελος θα ήταν φευγαλέο και οι αρνητικές συνέπειες στη δημόσια υγεία θα μείωναν σημαντικά τη συνολική χρησιμότητα. Η αγορά εξάλλου ενός εισιτηρίου αστικού λεωφορείου -μια επίσης προσιτή επιλογή- θα είχε υψηλότερη χρησιμότητα. Θα με οδηγούσε σε κάποιον προορισμό, σε μια δουλειά, για να συναντήσω ένα φίλο ή ακόμα και στη θάλασσα για μια βουτιά. Επιπλέον, οι δημόσιες συγκοινωνίες ωφελούν το περιβάλλον, επομένως συμβάλλουν και στη μεγιστοποίηση της συνολικής ευτυχίας της κοινότητας. Αν λοιπόν ήθελα να αξιοποιήσω σωστά το ευρώ μου, το εισιτήριο του λεωφορείου θα ήταν σαφώς η καλύτερη από τις υποθετικές αυτές λύσεις, η δε ευχή η χειρότερη.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 4
«Όπου είναι ο θησαυρός σου, εκεί θα είναι και η καρδιά σου» (Ματθαίος 6:21). Θα μπορούσατε, ακόμη, να επιλέξετε να αγοράσετε και να ανάψετε ένα κερί. Και αυτό θα ήταν μια όμορφη πράξη αφοσίωσης.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ
[ Με τους αναβάτες να γλιστρούν στα βάθη, η ηχώ τους εξαφανίζεται, αφήνοντας μόνο την ανενόχλητη επιφάνεια. ]
Ι Ν Τ Ε Ρ Μ Ε Δ Ι Ο
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΟΞΙΚΟ ΧΥΛΟ
(ΜΑΚΡΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ)
«Ο χρόνος κυλάει μέσα στην πόλη, αλλά οι πύλες της δεν ανοίγουν ποτέ.»
«Η νίκη βαδίζει προς τα πίσω, η ήττα προχωρά προς τα εμπρός.»
«Ο αυτοκράτορας κρατά το σκήπτρο, μα οι άρχοντες κρατούν τα μαχαίρια πίσω από τις πλάτες τους. Οι εκκλησίες είναι γεμάτες αγίους που δεν απαντούν»
«Η πόλη είναι ένα στάδιο πνευματικής δοκιμασίας. Κάθε πέτρα που πέφτει από τα τείχη μας είναι ένα κάλεσμα στη μετάνοια.»
«Ο χρόνος δεν έχει σημασία, γιατί ο Θεός είναι άχρονος. Ποιος χρειάζεται τη σωτηρία της πόλης όταν η Βασιλεία των Ουρανών είναι η αληθινή αυτοκρατορία;»
«Τι αξίζει να κλαις για μια πόλη που δεν μπορείς να ελέγχεις;»
«Η αυτοκρατορία μαζεύει τις αμαρτίες της σαν βαρύ φορτίο, και τώρα ο Θεός το ξεφορτώνεται. Ποιος άρχοντας βλέπει την πτώση ως ευκαιρία σωτηρίας;»
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 2
Κάποιος που διαθέτει ένα μονάχα ευρώ κι ένα φθαρμένο πουκάμισο δεν είναι διόλου ανάξιος του θαυμασμού μας. Ένα σπάνιο προτέρημα κρύβεται πίσω από την ευαλωτότητα των οικονομικά αδύναμων κοινωνικών ομάδων. Θα το ονόμαζα συγκολλητική δύναμη της κοινής
ευπάθειας. Όση σημασία έχουν τα αντικείμενα που τους λείπουν, άλλη τόση, κι ακόμα περισσότερη, έχει το γεγονός ότι οι βαθύτεροι ανθρώπινοι δεσμοί χτίζονται μέσα στις δυσκολίες και την κακουχία. Και είναι πολύ ισχυρότεροι από οποιοδήποτε απόκτημα. Πρόκειται για σφυρηλάτηση αληθινών συνδέσεων!
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 3
Με το 1% της διαθέσιμης σκέψης μου, το οποίο είμαι σε θέση να αξιοποιήσω τούτη τη στιγμή, καθότι το υπόλοιπο 99% καταναλώνεται από το φάντασμα του ξένου που καταπατά τα εδάφη μας, δεν θα διαφωνούσα επί της αρχής, αν και με άλλη αιτιολογία. Καλύτερα κακόμοιρος, παρά σκλάβος μιας ολοένα και πιο εκφυλισμένης φιλελεύθερης ελίτ. Ελλείψει αξιόλογης κοινωνικής θέσης, μπορείς να επικεντρωθείς ευκολότερα σε αυτό που είναι πραγματικό: την παράδοση, την οικογένεια, την πατρίδα σου.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 4
«Αληθινά σας λέω, είναι δύσκολο για κάποιον που είναι πλούσιος να εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών. Και πάλι σας λέω, είναι ευκολότερο για μια καμήλα να περάσει από το μάτι μιας βελόνας παρά για κάποιον που είναι πλούσιος να εισέλθει στη βασιλεία του Θεού» (Ματθαίος 19:23-24)
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 7
Οι πραγματικά φτωχοί έχουν την καθαρότερη εικόνα του γιατί η ιεραρχία πρέπει να καταρρεύσει. Η πείνα οξύνει την όραση. Δεν περιμένουν μεταρρύθμιση ούτε σωτήρα. Η μεταρρύθμιση είναι σα να μπαλώνεις ένα ετοιμόρροπο φράγμα με σάκους άμμου και ξέρουν ότι κανένας δεν έρχεται. Δεν είναι απλά σύμπτωμα. Μα η ανεκδήλωτη αιτία, sub specie revolutionis.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 6
Βλέπουμε, λοιπόν, πόσα επίπεδα ωφέλειας ανοίγονται ακόμα και πίσω από μια τόσο αρνητική έννοια. Λίγες ακόμα ενδεικτικές προσθήκες. Αποτρεπτικός παράγοντας για τον εφησυχασμό- Βλέποντας τη φτώχεια, κάποιος ωθείται να εργαστεί σκληρότερα, να αποφύγει τους κινδύνους της και να αυτοπραγματωθεί συμβάλλοντας στη συνολική οικονομική ευημερία. Καλλιέργεια της συμπόνιας
/ Ανάπτυξη χαρακτήρα σε επίπεδο κοινωνίας- Ο πόνος των φτωχών μπορεί να τονώσει την ενσυναίσθηση και τη συμπόνια στους άλλους, παρακινώντας φιλανθρωπικές ενέργειες και συμπεριφορές υψηλής ηθικής αξίας. Διαθεσιμότητα φθηνού εργατικού δυναμικού- Η ύπαρξη φτωχών, πρόθυμων να αναλάβουν χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, στηρίζει τη βιομηχανία διατηρώντας τις τιμές χαμηλές για τους καταναλωτές.
ΑΝΑΒΑΤΡΙΑ 5
Το πώς αυτά τα πράγματα κατέληξαν εδώ είναι το μόνο ερώτημα που αξίζει να απαντηθεί, όχι το τι συμβολίζουν στις αυταπάτες σας.
ΑΝΑΒΑΤΗΣ 1
… Η φτώχεια ως πεδίο προπόνησης- Οι φτωχοί μπορεί να θεωρηθούν ότι συμμετέχουν σε μια μορφή «πνευματικής προπόνησης», όπου δοκιμάζονται και διαμορφώνονται από τις κακουχίες, χτίζοντας μεγαλύτερη ψυχική και συναισθηματική σκληρότητα. Τους δίνεται η ευκαιρία να κατακτήσουν την τέχνη της απόσπασης από την ύλη και τις διαρκείς απαιτήσεις της. Συνάμα: Ένα μάθημα για τους προνομιούχους: Στους παρατηρητικούς προνομιούχους, καθώς έρχονται αντιμέτωποι με τους αγώνες των φτωχών, υπενθυμίζεται η εφήμερη φύση του πλούτου. Αυτό θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως memento mori ή ως υπενθύμιση της παροδικότητας των πάντων.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ
[ Με τους αναβάτες να βυθίζονται, οι σιλουέτες συγχωνεύονται με το νερό, δημιουργώντας ένα δυσδιάκριτο μείγμα παρουσίας και απουσίας. ]
Ι Ν Τ Ε Ρ Μ Ε Δ Ι Ο
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΟΞΙΚΟ ΧΥΛΟ
(ΜΑΚΡΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ)
«Η Ρώμη είναι το κέντρο του κόσμου, αλλά ο κόσμος είναι στρογγυλός, έτσι δεν είναι; Αν ο ήλιος πέσει στον Τίβερη, τι θα γίνει με το μπάνιο μου;»
«Πότε θα έρθει η θέρμη στην ψυχή μας;»
«Η ασπίδα μου είναι βαριά, αλλά ο πόλεμος ελαφρύς σαν φτερό. Τι θα κάνει ο στρατός όταν το ξίφος γίνει σκαλιστήρι;»
«Το εμπόριο είναι σαν το ψάρι, φρέσκο το πρωί, σάπιο το βράδυ. Η θάλασσα είναι γεμάτη θησαυρούς, αλλά τα καράβια βουλιάζουν. Ο χρυσός είναι βαρύς, αλλά τα λόγια είναι ελαφριά σαν φτερά. Ποιος αγοραστής αγοράζει τον άνεμο;»
«Οι προσευχές μας είναι σαν καπνός που χάνεται στον αέρα. Ο Δίας έριξε τον κεραυνό του, αλλά τον έφαγε μια κατσίκα.»
«Η αλυσίδα μου είναι από σίδηρο κι η ελευθερία μια σκιά που τρέχει πιο γρήγορα από τον ήλιο.»
