Μην τόνε κλαις τον αετό οπού πετά σαν βρέχει
μόνο να κλαις ένα πουλί οπού φτερά δεν έχει.

Με το θάνατο του Γιάννη Μπουτάρη μερικοί θα απόρησαν, κάποιοι ίσως και να ’φθόνησαν... Με την αγάπη και τις τιμές που τον αποχαιρέτησε ο πολύς κόσμος αλλά και η Πολιτεία.
Προσωπικά, ήταν κάτι που το περίμενα. Γιατί από χρόνια πίστευα και το πιστεύω πως όποιος μιλήσει στον κόσμο την ... Αλήθεια και όχι την ξύλινη, ή τη γυάλινη γλώσσα, ο κόσμος θα τον αγαπήσει και θα τον ευγνωμονεί που τον αξίωσε αυτό το σπάνιο δώρο που του στερούν οι πολιτικοί.
Γιατί ο Γιάννης δεν ήταν πολιτικός κατ’ επάγγελμα.
Γιατί ο Γιάννης δεν είχε καμία εξάρτηση από κανέναν.
Γιατί ο Γιάννης δεν έβλεπε ούτε υπόσχονταν όνειρα. Είχε οράματα. Σαν το Βαρδάρη που όταν φυσάει καθαρίζει την πόλη από την μούχλα της.
Ο Γιάννης δε σπούδασε μόνο χημικός. Σπούδασε ανθρωπιά και ντομπροσύνη. Ούτε έτρεξε ... «φτερωτά» τα 100 ή τα 200 μέτρα.
Έτρεχε τον Μαραθώνιο της ζωής του με στέρεο βήμα, και αυταπάρνηση. Και, πάνω απ’ όλα, ήξερε να γελάει και να σαρκάζει στα λαχανιάσματά του.
Γι' αυτό ο Γιάννης, από τον θώκο του Δημάρχου, «έδωσε» τον προκάτοχό του όταν διαπιστώθηκε ότι έκανε κατάχρηση. Έτσι απλά. Ένα απτό παράδειγμα πώς να χτυπήσεις το Δημόσιο Κακό.
Γιατί ο Γιάννης φορούσε παντελόνια τζιν. Και όταν ένας από τους ... Παναγιότατους δοκίμασε να τον επιτιμήσει, τον καθήλωσε: «Παπά μου, αν θες να μιλήσουμε στα ίσα, βγάλε τα ράσα σου και έλα...»
Γιατί ο Γιάννης δεν ήταν «δήθεν». Γιατί από μικρός γεννήθηκε μάγκας που ήξερε να σέβεται το αυθεντικό και το αληθινό.
Δεν έχω ξεχάσει το 1962 στα μπουζούκια, τότε που το πρόγραμμα άρχιζε στις εννιά. Και μια φορά τη ’βδομάδα τρώγαμε εκεί το βραδινό μας, πίνοντας το κρασάκι μας. Με τον Καμπουρέλο, τον Μίγγο και τον Σωκράτη. Την Λιλή, την Λίτσα Ξάνου, την Μαρί Μπονέ... Κάποια εποχή βγάζανε στα διαλείμματα, για ...ποικιλία, κι ένα άθλιο χορευτικό με μια απερίγραπτη χοντρή με «σι θρου» που οι θαμώνες την γιουχάιζαν... Σηκώθηκε ο Γιάννης και της έκανε χειροφίλημα... να συνεχίσει.

Τριάντα χρόνια μετά, το ’91, όταν γύρισε απ’ την Αμερική και την αποτοξίνωση, για ένα μεγάλο διάστημα βρισκόταν κάθε δεκαπέντε μέρες με τον Al, Αμερικανό «σύνδεσμο ανώνυμων αλκοολικών». Να τον τσεκάρει αν είναι σταθερά εγκρατής. Ερχόταν απ’ τον «Ραγιά», ή μου τηλεφωνούσε, προτρέποντάς με επίμονα να πηγαίνω κι εγώ σ' αυτές τις «συνεδρίες». «Σε έχω έγνοια, μην πάθεις τα δικά μου, έτσι που είσαι κάθε βράδυ εδώ και πίνεις». Τελικά με κατάφερε και συμμετείχα σε μερικές από αυτές τις συναντήσεις. Ώσπου ο έμπειρος Al, μετά από ορισμένες συζητήσεις και «τεστ» του είπε: «Μην ανησυχείς για τον φίλο σου. Είναι … social drinker».
Κι έτσι παρέμεινα, Γιάννη. Ένας «social drinker». Δεν αξιώθηκα τη δική σου «πτήση». Και κυρίως τη δική σου επάνοδο. Κάποια στιγμή μάλιστα λιποτάκτησα. «Σκότωσα» τον «Ραγιά» και έφυγα. Είπα ...«Θα πάω σ’ άλλη πόλη».
Μα δεν χαθήκαμε. Το ξέρεις άλλωστε... Δε χάνεις ποτέ αυτό που αγαπάς. Γιατί ... «Η αγάπη είναι απουσία».