24 μέρες για τα Χριστούγεννα

Από το σαλόνι ακούγεται μουσική

Διασχίζοντας τον διάδρομο με είδα στο δωμάτιο μου

Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι

Δεν στάθηκα να με κοιτάξω

Θέλω να αποφύγω τα μάτια, το αφημένο και σαν εγκαταλελειμμένο σώμα μου

Επιτάχυνα το βήμα

Δεν ρώτησα αν κάτι χρειάζομαι, ένα τσάι με μέλι, ένα ζεστό, ίσως, πουλόβερ, μια άλλη μουσική

Δίχως να μου απευθύνω ούτε ένα βλέμμα

Βρέθηκα έξω με τον κόσμο

Μύριζαν γιορτές

Ξεχάστηκα χάρηκα

Ξημέρωνε όταν γύρισα σπίτι

Στο σαλόνι άνοιξα στο διαπασών την τηλεόραση

Χάιδεψα τη γάτα

Κάποια στιγμή από την μισάνοιχτη πόρτα αντίκρισα το άδειο μου κρεβάτι. Έλειπα

Και κάπως έτσι, σιγά κι ανεπαισθήτως

Κάποια στιγμή, δίχως να το καταλάβουμε

Χάνονται παντοτινά

Οι άνθρωποι που δεν μάθαμε να αγαπάμε