Ένα είδος εικαστικών απομνημονευμάτων καλλιτεχνικών και βιωματικών διαδρομών, μια μετουσίωση της δικής της φιλοσοφικής της θέασης του κόσμου μας παραδίδει η Μαρία Γιαννακάκη με τη νέα της έκθεση στη Γκαλερί Σκουφά με τίτλο «Beauty».

Μαθήτρια του Π. Τέτση και με βαθιά γνώση της παραδοσιακής κινεζικής ζωγραφικής και καλλιγραφίας, έχοντας ζήσει στην Κίνα, δημιουργεί ένα σύμπαν στολισμένο με άνθη, φίνες κινεζικές πορσελάνες, βάζα και αγαλματίδια, βιβλία, ευτυχισμένα παιδιά, ραδινές γυναικείες μορφές, σκυλιά, με επίκεντρο το βλέμμα· διεισδυτικό στον θεατή, πρόκληση στην εσωτερική του όραση. Με χρωματικές πανδαισίες, όπου το χρώμα ενδύει ή απελευθερώνει το συναίσθημα.

Χρησιμοποιεί τη διαφάνεια σε κάθε σχεδόν μορφή, αναφορά στην ανάγκη του ανθρώπινου βλέμματος να διαπεράσει το αισθητό. Έτσι, περνά από το υλικό στο άυλο, από το παρόν στο παρελθόν, από τον τόπο στον μη-τόπο. Ανάμνηση του κόσμου των σκιών της Οδύσσειας που, στο έργο της Γιαννακάκη επανέρχεται χωρίς φθορά, χωρίς ματαίωση και πόνο της απώλειας, καθώς οι φιγούρες της δεν χάνουν την υλικότητα τους και ζουν στο φως και το χρώμα.

Τα παραδοσιακά κινεζικά βάζα εμφανίζονται στις συνθέσεις άλλοτε κυρίαρχα, άλλοτε ως υπόμνηση και άλλοτε ως μοναδικό θέμα. Όπως και οι παιώνιες, δεν λειτουργούν απλά ως μια βιωματική ή πολιτισμική αναφορά στην τέχνη ενός αρχαίου πολιτισμού, αλλά αποτελούν διπλόσημα σύμβολα της αιωνιότητας μέσα από τη γυναικεία φύση που γεννά τη ζωή.

Η αναπαράσταση της γυναίκας είτε μέσα από το γυμνό σώμα είτε μέσα από ποικίλους συμβολισμούς μας παραδίδεται με μεγάλη ευαισθησία και αισθαντικότητα. Γυναίκες γεμάτες κάλλος, ερωτικές αλλά και αυτάρκεις, που αποπνέουν μακαριότητα, ενσαρκώσεις της αρετής. Ορισμένα από τα έργα της έκθεσης αγγίζουν την πεμπτουσία της σαπφικής ποίησης, τη θέωση της ανθρώπινης ψυχής μέσα από τον έρωτα του αιώνιου, της αλήθειας και της ομορφιάς. Κοινά σύμβολα και αισθήσεις προσφέρουν μια σχεδόν συναισθητική εμπειρία στον θεατή, όπως και οι σαπφικοί στίχοι: η μέθεξη, η γιορτή, η χαλάρωση των αισθήσεων, η χαρά, το βλέμμα, τα άνθη, ο χρυσός, η διαφάνεια των ενδυμάτων, αλλά και της ύπαρξης, η καλαισθησία, τα χρώματα, η ανάμνηση και η επιθυμία.

Οι ευδαίμονες μορφές της Μ. Γιαννακάκη είτε προέρχονται από την «αυτάρκη πραγματικότητα» (ταό) του Κομφουκιανισμού, είτε από τον πλατωνικό κόσμο των Ιδεών, προκαλούν την αισιοδοξία. Από τον υπερβατικό, αλλά και τόσο απτό τους κόσμο, δεν αποτελούν παρά έναν ύμνο στην τρυφερότητα, στην αφθαρσία της μνήμης του καλού, της ανάμνησης ενός άφθαρτου κόσμου.