Οι Κηπουροί, με το αυτί κολλημένο στο έδαφος, αφουγκράζονταν τους σπόρους, που οι ίδιοι είχαν σπείρει, να ανοίγουν μέσα στην εύφορη γη. Τη γη που είχαν φροντίσει να λιπάνουν επαρκώς με την αλαζονεία και τις λοιπές ακαθαρσίες τους.
Ευθύς ως άρχισαν οι ρίζες να σαλεύουν, δόθηκε το συμπεφωνημένο σύνθημα. Το αυτόματο πότισμα, ξεπερνώντας τον δισταγμό και της τελευταίας σταγόνας, άνοιξε επιτέλους τους κρουνούς του ποτίζοντας με αψίδες αίματος τη σπαρμένη γη.
Δεν άργησαν να ξεμυτίσουν από μέσα της αιχμές δοράτων και βελών. Ξίφη, στιλέτα, μυδραλιοβόλα, πύραυλοι απαστράπτοντες στον ήλιο.
Στην προσπάθειά τους ν’ αποφύγουν το πεπρωμένο, χελώνες ανατρέπονταν, σκαντζόχοιροι συνθλίβονταν, κουνέλια διαμελίζονταν.
Τα πετεινά του ουρανού ―σπουργίτια, καρδερίνες, αηδόνες και κοκκινολαίμηδες, κοτσύφια, περιστέρες, χελιδόνια, ακόμη και οι σταυραετοί, εκείνοι που ψηλά πετούν― αδυνατούσαν να ξεφύγουν απ’ τα ελικοφόρα άνθη, που με τα δρέπανά τους αποκεφαλίζανε ό,τι αλλότριο συναντούσανε στην πτήση τους.
Κρυμμένοι μες στα σύννεφα, μαστοί λεχώνας έλουζαν με γάλα θανατερό ελάφια, φράουλες και πεταλούδες. Σφήκες και μέλισσες αυτοκτονούσανε όλες μαζί. Ανήμπορα τα δέντρα δακρυρροούσαν.
Έως ότου άγγελοι εξ ουρανού έκαναν την εμφάνισή τους, στις ικεσίες ανταποκρινόμενοι της πασχαλίτσας και των μυρμηγκιών. Μα ευθύς αμέσως τα αναρριχώμενα τους περικύκλωσαν, τους περιέδεσαν κι αιχμάλωτους τους έσυραν στη γη.
Οι οθόνες, μικρές-μεγάλες, δημόσιες-ιδιωτικές, φορητές ή σταθερές, σε Βορρά, σε Νότο, σ’ Ανατολή, σε Δύση, ξεχείλιζαν απ’ τις εικόνες των Κήπων της Νίκης. Την κεντρική τους πύλη έσκεπε συννεφάκι χρώματος ροζ. Ροζ των ζαχαρωτών. Ροζ των μικρών κοριτσιών. Εκεί, τώρα, με κάθε μέσο και κάθε τρόπο, εκβάλλανε ορμητικά τα πλήθη.
Οι άγγελοι, πισθάγκωνα δεμένοι, αναθάρρησαν με τ’ αφρισμένα κύματα ― εις μάτην. Τα όντα του είδους των ανθρώπων, τα ασμένως συρρέοντα, απλώς έβγαζαν από το θηκάρι το μαχαίρι τους ποιος να πρωτοτραβήξει την τελευταία σέλφι.