Το μηδέν και το ένα

Ανάμεσα στο μηδέν και το ένα
εκεί να ψάξουμε
εκεί
που συντελείται το άπειρο
στη φευγαλέα λάμψη του αναπάντεχου
ανάμεσα στην εισπνοή και την εκπνοή
να κολυμπήσουμε
στην απέραντη θάλασσα
τ’ άχρηστα ρούχα μας θα διαλύονται στην άμμο
και δε θα μας ζητήσουν το λόγο
γιατί θα ξέρουν
πως ό,τι είχαν να κάνουν το έκαναν
κι εμείς έχουμε έναν κόσμο να κατοικήσουμε

Πάουλ Κλέε

Πρώτα τα δάχτυλα του ποδιού
στο κόκκινο τετράγωνο
τριάντα έξι κι έξι
αφήνω τα ρούχα μου
παίρνω ανάσα
φτάνω στο βυθό
Ξαπλωμένο στο κίτρινο μαξιλάρι
σκεπασμένο με την πράσινη κουβέρτα
κοιμάται το παιδί
Στο διάφανο όνειρό του
μπροστά στα μάτια μου
ο Σεβάχ
Να του χαϊδέψω τα μαλλιά;
Να του ισιώσω τα σκεπάσματα;
μα ποια είμ’ αλήθεια εγώ
για να διασχίσω τ’ όνειρο;