ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ
ΒΙΤΑ ΣΑΚΒΙΛ – ΟΥΕΣΤ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ
ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ

_{21 Ιανουαρίου (1926)}

Μιλάνο
Έχω καταντήσει ένα πράγμα που θέλει τη Βιρτζίνια. Έφτιαξα ένα όμορφο γράμμα για σένα τις εφιαλτικές νυχτερινές ώρες της αϋπνίας, και χάθηκε. Μου λείπεις, έτσι, με έναν απλό απελπισμένο ανθρώπινο τρόπο. Εσύ, με τα διόλου αδέξια γράμματά σου, ποτέ δεν θα έγραφες μια φράση τόσο απλοϊκή όπως αυτή· ίσως να μην την ένιωθες καν. Και όμως, πιστεύω ότι θα αισθανόσουν ένα μικρό κενό. Θα το έντυνες όμως με μια τόσο εξαίσια φράση που θα έχανε κάτι από την πραγματικότητά του. Ενώ για μένα είναι απόλυτα ξεκάθαρο: μου λείπεις περισσότερο απ' όσο θα μπορούσα ποτέ να πιστέψω· και ήμουν ιδιαίτερα προετοιμασμένη για την απουσία σου. Οπότε αυτό το γράμμα είναι στην πραγματικότητα ένα ουρλιαχτό πόνου. Είναι απίστευτο το πόσο απαραίτητη μού έχεις γίνει. Υποθέτω ότι είσαι συνηθισμένη να σου λένε παρόμοια πράγματα. Ανάθεμά σε, κακομαθημένο πλάσμα· δεν θα σε κάνω να με αγαπήσεις ακόμα περισσότερο χαρίζοντάς σου τον εαυτό μου με τέτοιο τρόπο... Όμως, καλή μου, μαζί σου δεν μπορώ να είμαι έξυπνη και απόμακρη: Σ' αγαπώ πάρα πολύ για να κάνω κάτι τέτοιο. Πολύ αληθινά. Δεν έχεις ιδέα πόσο απόμακρη μπορώ να γίνω με ανθρώπους που δεν αγαπώ. Το έχω αναγάγει σε υψηλή τέχνη. Εσύ όμως γκρέμισες όλες μου τις άμυνες. Και ειλικρινά δεν δυσανασχετώ.
Ωστόσο, δεν θα σε κουράσω περισσότερο.
Ξεκινήσαμε πάλι, και το τρένο άρχισε να ξανατραντάζεται. Θα πρέπει να γράφω στους σταθμούς - που είναι ευτυχώς πολλοί στην πεδιάδα της Λομβαρδίας.

Βενετία
Οι σταθμοί ήταν πολλοί, αλλά δεν υπολόγισα ότι το Orient Express δε σταματάει σε αυτούς. Και να 'μαστε στη Βενετία για δέκα λεπτά μόνο, -- απαράδεκτα λίγος χρόνος για να δοκιμάσω να γράψω. Ή για να αγοράσω ένα ιταλικό γραμματόσημο, οπότε αυτό εδώ θα πρέπει να φύγει από την Τεργέστη. Οι καταρράκτες στην Ελβετία είχαν παγώσει, κρεμόντουσαν πάνω από τους βράχους σαν συμπαγείς ιριδίζουσες κουρτίνες πάγου -- τόσο όμορφο. Και όλη η Ιταλία καλυμμένη με χιόνια.
Ξεκινάμε και πάλι. Θα πρέπει να περιμένω μέχρι την Τεργέστη, αύριο το πρωί. Συγχώρεσέ με σε παρακαλώ γι' αυτό το τόσο άθλιο γράμμα.

Β.

Η Βίτα Σάκβιλ-Ουέστ (Vita Sackville-West (1892-1962), γόνος παλαιάς αριστοκρατικής βρετανικής οικογένειας, σύζυγος του Βρετανού διπλωμάτη Sir Harold Nicolson και συγγραφέας η ίδια, έγραψε την επιστολή αυτή στην Βιρτζίνια Γουλφ, όταν πια το 1925 η γνωριμία τους είχε εξελιχτεί σε ερωτική σχέση. Η σχέση αυτή διήρκεσε με διαλείματα και παράλληλες σχέσεις της Βίτα με άλλες γυναίκες, μέχρι το 1935, παραμένοντας όμως φίλες μέχρι τον θάνατο της Βιρτζίνια. Το 1925 ο σύζυγός της, με τον οποίο είχε έναν πολύ ελεύθερο γάμο, τοποθετήθηκε ως Επιτετραμμένος στην Βρετανική Πρεσβεία στην Τεχεράνη. Η επιστολή αυτή γράφτηkε κατά την διάρκεια του ταξιδιού της προς την Περσία προκειμένου να συναντήσει τον Sir Harold και να παραβρεθεί στην στέψη του νέου Σάχη Ρεζά Χαν Παχλεβί, πατέρα του τελευταίου Σάχη της Περσίας. Υπήρξε πολύ παραγωγική ως συγγραφέας ποίησης, διηγημάτων, βιογραφιών, ταξιδιωτικών βιβλίων και βιβλίων κηπουρικής. Ήταν επίσης η πρώτη που μετέφρασε το 1931, μαζί με τον αδελφό της Έντουαρντ, τις Ελεγείες του Ντουίνο του Ρίλκε στα αγγλικά.

Η Βιρτζίνια Γούλφ ( Virginia Woolf (1882-1941)) ένα από τα κύρια πρόσωπα του κύκλου του Bloomsbury, όταν έλαβε αυτό το γράμμα είχε δημοσιεύσει τα πρώτα της βιβλία (Το ταξίδι, Το δωμάτιο του Ιακωβου) και ήταν ήδη γνωστή συγγραφέας. Ζούσε στο Λονδίνο, στο Bloomsbury, με τον σύζυγό της Λέοναρντ Γούλφ, όπου και είχαν δημιουργήσει και εγκαταστήσει τον εκδοτικό τους οίκο Hogarth Press.
Τα χρόνια της σχέσης της με την Βίτα ήταν από τα πιό δημιουργικά, αφού τότε έγραψε και δημοσίευσε ορισμένα από τα πιό γνωστά έργα της, όπως τα Κυρία Ντάλογουεϊ, Μέχρι τον φάρο, Ορλάντο, Το δικό σου δωμάτιο, Τα κύματα και άλλα.