Δε με πιστεύεις; Νομίζεις ότι λέω ψέματα; Θα σου εξηγήσω αμέσως. Άκου λοιπόν πώς χωρούν είκοσι δύο χρόνια σε πέντε δευτερόλεπτα.
Πρώτο δευτερόλεπτο το χτύπημα στη λαμαρίνα. Δυνατή σπρωξιά από πίσω σαν αυτή που σε βγάζει από το σκοτάδι στο φως όταν γεννιέσαι. Ανήμπορος, αφήνεσαι στην πανίσχυρη ορμή που επέλεξε η φύση να βιώσεις και καθορίζει τη μοίρα σου να πλησιάζεις διαρκώς το τέλος του χρόνου. Και το χειρότερο, δεν ξέρεις πότε θα γίνει και απλά περιμένεις.
Άλλο ένα δευτερόλεπτο, το φορτηγό ακυβέρνητο σε σπρώχνει στον δρόμο, με τα μέταλλα να τσιρίζουν και τα λάστιχα να βγάζουν καπνούς. Πανηγύρι σωστό, αλλά για τους άλλους, όχι για σένα. Εσύ, έρμαιο ακατάληπτων συναισθημάτων, αφήνεσαι στη φροντίδα των γονιών και φοβάσαι συνεχώς ότι κάτι θα γίνει και θα ξεφύγεις. Φοβάσαι πολύ μήπως ξεφύγεις. Περίεργη φάση.

Να ξέρεις, προσπαθώ πολύ για σένα. Όσο μπορώ!

Τρόμος για δύο δευτερόλεπτα. Η κεντρομόλος κάνει τα μαγικά της, το φορτηγό σε σπρώχνει στον αέρα και σε γυρνά ανάποδα. Ίσως βοήθησες και εσύ παρέχοντας την κατάλληλη τριβή όταν πάτησες από ένστικτο το φρένο. Μην φοβάσαι, θα στα εξηγήσω όταν κάνουμε φυσική. Γλιστράς ανάποδα στον δρόμο, καβαλάς το κράσπεδο και σταματάς στο αντίθετο ρεύμα. Μια περιδίνηση σαν τα τελευταία μαθητικά χρόνια της εφηβείας. Όταν παρατηρείς, ψάχνεις, αναρωτιέσαι και νιώθεις διαρκώς να γυρνάς γύρω από τα ίδια πράγματα, τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες συμπεριφορές. Και ενώ επιλέγεις να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να μάθει, να γευτεί, να καταλάβει, καταλήγεις πάντα ανάποδα στη λάθος μεριά της προσπάθειας.
Μόνο πέντε δέκατα για τα τελευταία χρόνια. Το αμφιθέατρο, την καθημερινή ταλαιπωρία, τις καινούργιες παρέες, τα φλερτ, τα μεσημέρια στο σπίτι της ανάμεσα στα εργαστήρια και το χαμόγελο της κάθε φορά που σε βλέπει από μακριά να πλησιάζεις. Κυρίως όμως για τη χαρά του πρώτου σου αμαξιού. Μη λυπηθείς. Θα διαλυθεί για να σε σώσει, οπότε χαλάλι του και ας μην το χαρείς.
Πέντε δέκατα και για το μέταλλο που στέκεται απειλητικά λίγα εκατοστά δίπλα στο μάτι σου. Μην αφεθείς γιατί θα σε κόψει. Ακόμη και αν ακούσεις «Είσαι καλά;» μη γυρίσεις. Περίμενε. Δεν είναι η σειρά σου ακόμα.
Βλέπω στα μάτια σου πως δεν καταλαβαίνεις. Βιάστηκα αλλά περιμένω να στα πω από τότε που σε κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου. Όταν μεγαλώσεις, θα στα ξαναπώ. Πάμε πίσω στην άσκηση, δεν είναι δύσκολο, θα σε βοηθήσω εγώ. Το είκοσι δύο δεν χωρά στο πέντε. Κατεβάζουμε και άλλο ένα ψηφίο.