Απογευματινό όνειρο

Το φως γλείφει ακόμα τους φθαρμένους τοίχους
Η ανάσα του απογεύματος μυρίζει άνοιξη.
Στέκομαι στην αυλόπορτα
ψάχνοντας ίχνη ζωής στη μπουγάδα,
στα σκεβρωμένα παντζούρια,
στο χώμα,
στο πηγάδι,
στις γατίσιες πατούσες.

Έπειτα έρχεται το σούρουπο.
Ο μαύρος γάτος τινάζει από πάνω του το όνειρο
(ένα ποδήλατο κι ένα κόκκινο μπαλόνι)

Στέκομαι ακόμα στην αυλόπορτα.
Οι παπαρούνες στα παρτέρια θυμίζουν άνοιξη.
Μέσα στις κάμαρες τριγυρνά ο θάνατος.

Επιβάτες

Χωρέσαμε όλοι στο κατάστρωμα.
Η θάλασσα ταξίδευε στις διεσταλμένες κόρες
κι εμείς απορούσαμε με τη τύχη μας.
Καμιά σκιά δεν χλόμιαζε την όψη της μέρας.
Ας περνούσε ο χρόνος μέσα απ' τα φινιστρίνια.
Ορκιζόταν πως δεν θα μας εγκαταλείψει.

Έπειτα τα νερά φούσκωσαν.
Έγιναν ύαινες που βρυχιόνταν στις κουπαστές.
Δειλιάσαμε στην έκσταση του τρόμου
που μας κύκλωνε.
(Αφεθήκαμε)

Κάποτε η καταιγίδα κόπασε
            ―κι εμείς―
επιβάτες μιας εύθραυστης βεβαιότητας,
αντικρύσαμε τον θαυμαστό κόσμο.