— το γεγονός ότι η πρώτη ώρα δεν είναι πάντα η πρώτη στιγμή, καθόσον η πρώτη στιγμή κρύβεται ενίοτε, λουφάζει, μένει για καιρό αθέατη, τη βρίσκεις πολύ αργότερα, σχεδόν δέκα χρόνια μετά, στο Cabinet of Curiosities, στο σεντούκι με τα τιμαλφή, στη μυχιοθήκη σου, και τότε την επανεξετάζεις και την ανασυνθέτεις, την αναδημιουργείς και την εφευρίσκεις εκ νέου, την επανεπινοείς, όπως τόσες και τόσες καλώς συντεταγμένες λέξεις έχουν ήδη μες στις δεκαετίες δείξει και όπως, εν προκειμένω, άλλες τριάντα χιλιάδες και βάλε λέξεις προστιθέμενης αξίας μέλλουν να δείξουν, ή μάλλον δεικνύουν επί του παρόντος, και θα εξακολουθήσουν να δεικνύουν μεταφερόμενες στο χαρτί, συναπαρτίζοντας δώδεκα δεκαεξασέλιδα τυπωμένα και δεμένα συν το γεγονός ότι ο συγκλονισμός & η συντάραξη & η συναρπαγή συντελούνται μεν ακαριαίως την πρώτη στιγμή, πλην όμως απαιτούν ημέρες & εβδομάδες & μήνες & έτη πολλά, δέκα στην περίπτωση εκείνου και Εκείνης, ώστε να περάσουμε από την πρώτη στιγμή στην πρώτη ώρα, ώστε η ταραχή των κυττάρων (37 τρισεκατομμυρίων στην περίπτωση εκείνου, 28 τρισεκατομμυρίων στην περίπτωση εκείνης) να παραμείνει ταραχή και εν συνεχεία να μην αμβλυνθεί, δύναμις καμία και ουδεμία παρέμβασις ή/και μεσολάβησις να μην την κατευνάσει την εν λόγω της πρώτης στιγμής των κυττάρων ταραχή, αλλά, εκείνος κι Εκείνη, in diesem Fall, απεναντίας να τη διατηρήσουν την εν λόγω ταραχή, ακουσίως και ανεπιγνώστως στην αρχή αλλά με τον καιρό, συνειδητά & εσκεμμένα & μεθοδικά & στρατηγικά, τα συμβαλλόμενα μέρη να την υποθάλψουν, να την αναζωπυρώνουν ανά τακτά και άτακτα, γιατί όχι, χρονικά διαστήματα, με οξυδερκείς συζητήσεις και με δαιμόνια τεχνάσματα, να την καθιστούν πρώτη προτεραιότητα με πανούργα, καλής προαιρέσεως εν τούτοις, στρατηγήματα, και με αιφνιδιαστικά αεροπλανικά κόλπα, φέρ᾽ ειπείν με το να βάλει στο πικάπ εκείνος το “Grace’’ των Idles και με το να βάλει στο πικάπ Εκείνη το “Satelite of Love’’ του Lou Reed, με το να αφήσει έναν τόμο με τα ποιήματα της Ανν Κάρσον, πόσο μάλλον το ανυπέρβλητο Wrong Norma, τάχα μου δήθεν, στο γραφείο της εκείνος την ώρα που Εκείνη (ω ουρανοί & ω σύγνεφα & ω μπωντλερικές νεφέλες, όπως εδέησε να γράψει ο χεγκελιανός χαλυβουργός Ρομπέρτο Μπολάνιο) έλουζε τα μαλλιά της, τα μακριά σαν παραγράφους του Λάσλο Κρασναχορκάι, στο μπάνιο, σιγοτραγουδώντας και ζωγραφίζοντας άνθη εντελβάις νοερώς και συνθέτοντας ένα ποίημα που θα αναστάτωνε αργότερα όχι μόνο το σύμπαν όλο αλλά και εκείνον, μα την αλήθεια, μιας και είναι όχι μόνο γνωστό τοις πάσι αλλά το ξέρουνε κι οι πέτρες όπως έχει τεκμηριωθεί και όπως έχει γραφτεί ότι Εκείνη ήταν παντός καιρού καλλιτέχνης & δημιουργός & πλάσμα εκστρατείας & Ινδιάνα του μόχθου και του πόθου & πάντα παγούρι και σακίδιο συνάμα, ναι, δεν σκάμπαζε Εκείνη από περιορισμούς χώρου και χρόνου, Εκείνη δεν σκαμπάζει (ας αφήσουμε πια στην μπάντα αόριστους και παρατατικούς, ας περάσουμε ξανά, και διά παντός, στον ενεστώτα χρόνο), όχι, Εκείνη δεν σκαμπάζει από μέγγενες, δεν τάσσεται δεν υποτάσσεται δεν συντάσσεται είναι αερικό και νεράιδα και ξωτικό και ένυλο ενύπνιο και όραμα με σαρκα και οστά και ω καρντάσια μου και φίλοι μου και μπράδερς με τι σάρκα και ω με τι οστά διότι είναι το μυαλό Της πάντα σε εγρήγορση σαν και των άριστα εκπαιδευμένων δολιοφθορεων κομάντο σαμποτέρ των βεβαιοτήτων προσιδιάζει ο νους της με αποθήκη υλικού με οπλοστάσιο ομοιάζει η καρδιά της η τέχνη Της είναι το άπαν Της και το μπισκοτογλυκό σε ψυγείο είναι η μαντλέν Της όπως εκείνου η μαντλέν είναι η βανίλια υποβρύχιο πλην όμως το βλέμμα Της γίνεται κατάνα σπάθα ψυχή του σαμουράι έτσι και πας ν᾽ αγγίξεις τρίχα απ᾽ τη δημιουργικότητά Της και η μέρα Της γίνεται D-Day έτσι και τολμήσει κανείς να θέσει εν αμφιβόλω το ταλέντο Της το μυδραλιοβόλο χάρισμά Της κάτι που μόνο στον εαυτό της επιτρέπει και όχι μόνον επιτρέπει οφείλουμε να πούμε αλλά και από καιρού εις καιρόν επιβάλλει καθώς την κατακυριεύουν τάσεις αυτοαμφισβητήσεως που μολοντούτο άλλο δεν κάνουν από το να οξύνουν ναι και να τροχίζουν την κάμα του αιχμηρού Της δώρου όπως διαβεβαιώνουν οι επαΐοντες μπητνικοσιτουασιονιστές πάει να πει αυτοί που κατέχουν πράμα όπως λέμε στην Κρήτη ήτοι αυτοί που ξέρουν καλά τι εστί sublime αυτοί που όπως εκείνος και Εκείνη έχουν απαγορεύσει διά ροπάλου αλλά και διά θωπειών αλησμόνητων και σμιξιμάτων that money can’t buy τους εντός του Άλαμουτ εμφυλίους πολέμους καθόσον έχουν χρόνια τώρα δεκαετίες τώρα αιώνες τώρα συνταχθεί με τη θέση ότι ο εχθρός είναι έξω από εδω είναι αλλού δεν είναι στο εντός όχι ο εχθρός είναι στο εκτός ο εχθρός δεν είναι μια συνεκτική συμπράττουσα συνέγερση πόθου και πάθους και παράφορης καίτοι λελογισμένης αγάπης αλλά ένα γελοίο & χαμερπές & αηδές & κακομοίρικο ασκέρι κακοφωνίας κακεντρέχειας κακογουστιάς κακοβουλίας ενώ παραμένει και θα παραμείνει γεγονός το ότι ευτυχούμε γνωρίζοντας και έχοντας εμπεδώσει για τα καλά καταπίνοντας την ιστορία της λογοτεχνίας και της μουσικής και του κινηματογράφου και της ζωγραφικής ότι η πρώτη ώρα δεν είναι παρά μια στρατηγικά μεθοδευμένη προέκταση της πρώτης στιγμής και ότι η πρώτη δεκαετία δεν είναι παρά μια δεόντως αισθησιακή ερωτική διεγερτική αναμονή της έλευσης εκείνου του υπέρτατου σμιξίματος εκείνου κι Εκείνης εκείνου του ακροτελεύτιου σμιξίματος που θα κάμει επιτέλους διαλάμποντας τόπο κοινό και κτῆμά τε ἐς αἰεὶ την απόφανση ότι μ᾽ όλες τις αντιξοότητες και με τις κακουχίες όλες και μ᾽ όλα τα παρατράγουδα και τις ατασθαλίες όλες ναι θα διατρανώσει το εν λόγω υπέρτατο ακροτελεύτιο σμίξμο ότι η αγάπη είναι πιο παντοτινή κι απ᾽ τα διαμάντια την απόφανση ότι η αγάπη είναι καθήκον ιερό και την απόφανση ότι το καθήκον το ιερό είναι σέξι καθώς όπως είναι προδιαγεγραμμένο & προκαθορισμένο εκείνος κι Εκείνη θα συναντηθούν ύστερα από την μπονζάι συμβίωση & συνεύρεσή τους ξανά δέκα χρόνια μετά με τατουάζ τη λέξη Pflicht εκείνος στο μετακάρπιο του δεξιού χεριού του κι Εκείνη τη λέξη Pflicht επίσης στο μετακάρπιο του αριστερού χεριού της διότι ευλόγως και θύοντας αμφότεροι στη λογική τη λαλέουσα του Ιμμάνουελ Καντ και στη διαλεκτική τη διηνεκή του Εγέλου είχαν συμφωνήσει να προβούν στην εν λόγω δερματοστιξία και να φέρουν φορέβερ τη λέξη Pflicht απάνω τους όπως την έφεραν και εντός τους μιας και είχαν καταλήξει μια νύχτα μαγική του ετους εκείνου που εκείνος δεν παύει με τα γραπτά του να δοξολογεί και να εκθειάζει στο ότι το καθήκον die Pflicht είναι αν μη τι άλλο σέξι πολύ σέξι πάρα πολύ ανυπέρβλητα και καυτά και καυλωτικά σέξι και ότι η μεθοδική συστηματική στρατηγική σκακιστική άσκηση του καθήκοντος ιδίως αυτού της προσήλωσης δέσμευσης αφοσίωσης βάζει φωτιά στις ερωτογόνες ζώνες αχ ναι το καθήκον είναι το αντιναπάλμ στις ζούγκλες του ένδοξου ερωτισμού ενός ερωτισμού που γίνεται ο μίνιμουμ κομμουνισμός ενός ερωτισμού που μαίνεται ακάθεκτος απρόσκοπτος ανεμπόδιστος από τις ματσαράγκες ενός άσφαιρου πλέον μουνουχισμένου εγωτισμού ενός εγωτισμού των πληβείων ενός εγωτισμού των πυγμαίων κι εκείνος φοράει εκεί στο αίθριο του Μουσείου Ακροπόλεως στις 12 Μαρτίου του 2034 τις περιώνυμες μαύρες Doc Martens του κι Εκείνη φοράει εκεί στο αίθριο του Μουσείου στις 12 Μαρτίου του 2034 τις περιλάλητες μπορντό Doc Martens Της κι εκείνος έχει προσέλθει εκεί στο αίθριο του Μουσείου στις 12 Μαρτίου του 2034 μ᾽ ένα μαύρο μακό που λέει με κόκκινα γράμματα Cosa Fatta Capo Ha κι Εκείνη έχει προσέλθει εκεί στο αίθριο του Μουσείου στις 12 Μαρτίου του 2034 μ᾽ ένα κόκκινο μακό που λέει με μαύρα γράμματα Memory is a Novelist κι εκείνος κι Εκείνη αγκαλιάζονται και βυθίζουν εκείνος το βλέμμα του στο βλέμμα Εκείνης κι Εκείνη το βλέμμα της στο βλέμμα εκείνου και βουρκώνουν και μειδιούν και χαμογελούν και γελάνε και ξεκαρδίζονται και σκάνε στα γέλια με αυτή τη σειρά και μετά εκείνος θέλει να της προσφέρει τσιγάρο εσπευσμένα διότι εξίσου εσπευσμένα θέλει ν᾽ ανάψει τσιγάρο κι ο ίδιος και βάζει το χέρι του στην τσέπη του τζάκετ του και κάνει να βγάλει από κει την ασημένια ταμπακιέρα και τον Zippo Brass G 16 που του κάνει συντροφιά δεκαετίες τώρα και που έναν ολόιδιο είχε δωρίσει σ᾽ Εκείνη αφότου είχαν δει αγκαλιασμένοι στην Κυψέλη χαράματα την ταινία Night on Earth του έξοχου Τζιμ Τζάρμους στην οποία ταινία η απαστράπτουσα όπως κι Εκείνη Γουινόνα Ράιντερ άναβε τα τσιγάρα της μ᾽ έναν τέτοιο Zippo Brass G 16 και βάζει τα κλάματα εκείνος καθώς αγγίζει την ασημένια ταμπακιέρα και αναπόφευκτα θυμάται εκείνη τη στιγμή εκείνης της 10ης Ιουλίου στο Κυψελάκι σ᾽ εκείνο στο τρίστρατο Ιθάκης & Σποράδων & Κυψέλης κάτω από έναν προστατευτικό ουρανό ναι κάτω από έναν sheltering sky μάτια μου ότι Εκείνη αγάπη μου είχε μειδιάσει ηδύτατα όταν εκείνος με τη συνήθη παιδαριώδη και ευτελή απόγνωσή του κάθε φορά που δεν εντόπιζε εκεί όπου πίστευε πως όφειλε να υπάρχει ένα τιμαλφές αγαπημένο λατρεμένο του αντικείμενο ένα μικρό ανεκτίμητο φετιχάκι του ναι έρωτά μου είχε τόσο μα τόσο γλυκά τόσο μα τόσο αλησμόνητα τόσο μα τόσο θελκτικά και σέξι και αισθησιακά μειδιάσει Εκείνη και του είχε πει εκείνου χαζούλι ξέρω πού είναι στην ταμπακιέρα σου είναι εκεί το έβαλες πριν και δεν το θυμάσαι τόσο που πίνεις ανόητε κι έτσι που έχεις χάσει τα μυαλά σου καλέ μου το μολυβάκι σου —

_{Τ   Ε   Λ   Ο   Σ}