Είμαστε όλες πουλιά,

πετάμε μες στο σμήνος.

Ακούω την ανάσα μας.

Για κάποιες απ’ αυτές

απόψε ίσως να είναι η τελευταία μέρα.

― Απότομα επιστρέφω στην αναπνοή μου.

Ποιος θα άκουγε κελάηδημα μες στην πόλη

και θα ήξερε πώς να του φερθεί;

Ποιος θα αγκάλιαζε λουλούδια από λάσπη;

Ακούω την τελευταία τους πνοή, την ακαριαία

την πιο άδικη

και φοβάμαι τη δική μου,

το κορμί μου ― τα μαχαίρια.

Το τέλος τους

είναι το ξύπνημα του κορμιού μου

όταν προσπαθώ να καταλάβω πώς είναι

να είσαι νεκρή.