Η Τζιοκόντα Μπέλι  (Μανάγκουα, 1948) είναι Νικαραγουανή ποιήτρια και μυθιστοριογράφος· συνδέθηκε με το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο των Σαντινίστας από το 1970 έως το 1994. Η πολιτική δέσμευση, αφενός, και, αφετέρου, η υπόσταση και ο ψυχικός κόσμος των γυναικών, συνιστούν τα δύο θεμελιώδη θέματα του έργου της που γνώρισε εξαρχής την επιδοκιμασία των κριτικών και του κοινού. To παρόν ποίημα [«De noche, la esposa aclara»] είναι από τη συλλογή Apogeo του 1997.
Η μετάφραση είναι προϊόν εργαστηρίου συλλογικής μετάφρασης που συντόνισε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος με τη συνεργασία της μεταφράστριας Laura Salas, παρουσία της ποιήτριας, στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος – ΚΠΙΣΝ, στις 20 Ιουνίου 2024  στο πλαίσιο του 16ου Φεστιβάλ ΛΕΑ (Λογοτεχνία εν Αθήναις). Συμμετείχαν οι μεταφράστριες/ές: Μαρία Αθανασιάδου, Ηλέκτρα Αναγνώστου, Μυρτώ Γαρεφαλάκη, Χριστίνα Δημητρίου, Μαρία Κολεύρη, Eduardo Lucena, Αλίκη Μανωλά, Ματίνα Μπίλλια, Στέλλα Παναγοπούλου, Σοφία Σοφιανού, Βάσω Χρηστάκου

Όχι.
Δεν έχω τα πόδια της Σίντι Κρόφορντ.
Δεν έχω περάσει τη ζωή μου σε πασαρέλες,
σε επιδείξεις μόδας, μαυρισμένη κάτω από τους προβολείς των φωτογράφων.
Τα μπούτια μου είναι χοντρά φτάνοντας στους γοφούς,
και παρά τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειές μου
να βάλω ρούχα αεροβικής και να χτυπιέμαι στο πάτωμα για να ιδρώσω,
με τίποτα δεν χάνουν αυτή τους την τάση να χοντραίνουν,
σαν ζουμερές κολόνες που χρειάζονται να στυλωθούν.

Όχι.
Δεν έχω τη μέση της Σίντι Κρόφορντ.
ούτε εκείνη την τέλεια κοιλιά, επίπεδη και ελαφρώς κοίλη,
με τον εκθαμβωτικό αφαλό στο κέντρο.
Κάποτε την είχα. Κάποτε καυχιόμουν γι’ αυτή την περιοχή
της ανατομίας μου.
Ήταν πριν γεννηθεί ο Καμίλο,
πριν αποφασίσει να βιαστεί να γεννηθεί
και να ’ρθει στον κόσμο όρθιος·
πριν η καισαρική
μου αφήσει σημάδι.

Όχι.
Δεν έχω τα χέρια της Σίντι Κρόφορντ,
μαυρισμένα, γραμμωμένα, κάθε μυς ενδυναμωμένος με
την ενδεδειγμένη άσκηση,
τα βαράκια όπως πρέπει ισορροπημένα.
Τα λεπτά μου μπράτσα δεν έχουν γίνει πιο μυώδη
απ’ όσο χρειάζεται για να πατάω αυτά τα πλήκτρα,
να κουβαλάω τα παιδιά, να βουρτσίζω τα μαλλιά μου,
να χειρονομώ συζητώντας για το μέλλον, να αγκαλιάζω τους φίλους.

Όχι.
Δεν έχω τα στήθη της Σίντι Κρόφορντ,
πλούσια, στρογγυλά, cup C ή D.
Τα δικά μου δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα εντυπωσιακά στο ντεκολτέ,
παρόλο που η μάνα μου με διαβεβαίωνε
–μάνα είναι–
ότι τα στήθη, έτσι χωριστά, ήταν τα ελληνικά στήθη
της Αφροδίτης της Μήλου.

Α! Και το πρόσωπο, το πρόσωπο της Σίντι Κρόφορντ, τι να σου λέω.
Αυτή η ελίτσα στην άκρη των χειλιών,
τα τόσο συμμετρικά χαρακτηριστικά, τα μεγάλα μάτια,
τα τοξωτά φρύδια, η λεπτή μύτη.
Το πρόσωπό μου, από συνήθεια, κατέληξε να μου αρέσει:
μάτια ελέφαντα, μύτη με ορθάνοιχτα ρουθούνια,
στόμα αξιοπρεπές, το λες και αισθησιακό.
Το σύνολο σώζεται με τη βοήθεια των μαλλιών.
Σε αυτό το κομμάτι όντως υπερέχω της Σίντι Κρόφορντ.
Δεν ξέρω αν αυτό σε παρηγορεί.

Τέλος και ως πιο χειροπιαστή απόδειξη,
δεν έχω τον πισινό της Σίντι Κρόφορντ:
μικρός, στρογγυλός, το κάθε μισό εξαίσια σχηματισμένο.
Ο δικός μου είναι πεισματικά μεγάλος, φαρδύς,
αμφορέας ή πιθάρι, εσύ διαλέγεις.
Δεν κρύβεται με τίποτα
και το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να μην ντρέπομαι γι’ αυτόν,
να τον αξιοποιώ για να διαβάζω άνετα
καθιστή ή να είμαι συγγραφέας.

Αλλά πες μου:
Πόσες φορές είχες τη Σίντι Κρόφορντ
στα πόδια σου;
Πόσες φορές σού έχει προσφέρει, όπως εγώ,
χάδια το πρωί,
φιλιά στο σβέρκο ενώ κοιμάσαι,
γαργαλητά, γέλια, παγωτό στο κρεβάτι,
ξάφνου ένα ποίημα, την ιδέα για μια περιπέτεια,
ένα προαίσθημα;
Τι εμπειρίες θα μπορούσε να σου διηγηθεί η Σίντι Κρόφορντ
που, έστω αμυδρά, να μπορούν να συγκριθούν με τις δικές μου,
τι επαναστάσεις, συνωμοσίες, ιστορικά γεγονότα,
έχει εκείνη στο ενεργητικό της;
Όχι να το παινευτώ: να ’ναι άραγε το τόσο τέλειο κορμί της
ικανό για τις εξαλλοσύνες του δικού μου,
αχαλίνωτο, τρυφερό, έμπειρο στις νύχτες δίχως αύριο,
στα πρωινά δίχως νύχτα,
σοφός εξερευνητής κάθε γωνιάς της γεωγραφίας σου;

Σκέψου το καλά. Αξιολόγησε αυτά που σου προσφέρω.
Κλείσε το περιοδικό
και έλα στο κρεβάτι.