ΕΞΟΔΟΣ

ΠΑΡΕΛΑΣΗ

^{στην κόρη μου}

Ανεμίζεις ψηλά το γαλανόλευκο σημαιάκι σου.
Το ταμπούρλο τρέμει
καθώς το τυραννάς μέσα στα χέρια σου.

Περνάς πρώτη.
Οι ατσάλινες ίνες του μυαλού σου
βρίσκονται σ’ εγρήγορση.
Ο αέρας γύρω σου μυρίζει επανάσταση.
Τίποτε δεν μπορεί να σε αναχαιτίσει.
Η ξέφρενη πορεία σου χαράζει τον χώρο
σαν ρωγμή —
το πριν και το μετά το θαύμα.

Ξαφνικά σταματάς.

Σκαρφαλώνεις παράτολμα στο πάνω ράφι
για να φέρεις κάτω την τρομπέτα σου.
Δεν προσέχεις.
Οι ήρωες φορούν φτερά
στους φαρδείς τους ώμους
σαν αυτά που πάντα ζήλευες.
Θέλεις να γίνεις ήρωας.
Θα ’δινες και τη ζωή σου ακόμη
να βρεθείς για μια στιγμή
στο καταχθόνιο σκοτάδι
της αμφισβήτησης του ανέφικτου
πάνω ακριβώς
στη ρωγμή –

^{(Από την ενότητα ποιημάτων «Λάμια»)}

ΕΞΟΔΟΣ

Μικρό αναίτιο ποίημα
με κατασπαράζει —Μάρτιος—
μέσα στις ανθισμένες βουκαμβίλιες
στη διάχυση του φωτός και το βουβό σκοτάδι
στην Παλιά Αγία Λαύρα.

Πιτσιλάει το πρόσωπό μου
λερώνει το γιλέκο
απλώνει στις περισκελίδες
φτάνει ώς τη φούντα στο φάρεό μου
στα χρώματα και τους προπλασμούς
στη δυτική καμάρα του νάρθηκα

ισορροπώντας ανάμεσα
στα μαυρισμένα λάβαρα της Επανάστασης
την ελευθερία και τον θάνατο
σε ανέμελες βυζαντινές γαλανές νεφέλες
τις αλυσίδες και τα καρφιά
—στη Μέλλουσα Κρίση—
της κόλασης.

                                                _{(Από την ενότητα ποιημάτων «Επιστολές στον Νυμφίο»)}