Σύμβουλος ηγεμόνα που έχει συγγένεια εξ αίματος με τη βασίλισσα, εκτάσεις γης και σπίτια στην ιδιοκτησία του. Για κάποιο εύλογο διάστημα ήταν στη δούλεψη του και για ανταμοιβή, αποζημίωση δηλαδή, ο Oυίλιαμ Σαίξπηρ έπαιρνε ψητό κρέας –γιατί όταν τρως ψητό το ένστικτο σου λάμπει– ψωμί και μπίρα. Δύσκολοι οι καιροί εν έτει 1585 στο Λονδίνο και σε ολάκερη την Αγγλία. Ενώ κανονικά θα έπρεπε να διαφωνεί τις περισσότερες φορές με τον ηγεμόνα, έπρεπε να τον συμβουλεύει και να συμφωνεί κάθε φορά μαζί του. Έπρεπε να ζυγίζει καλά σαν Εβραίος έμπορος τι λένε κυρίως οι άλλοι τρεις σύμβουλοι, που άκριτα χειροκροτούν και αποθεώνουν. Και αυτοί είναι: Ο Σφιχτός (ούτε μιλάει πολύ, και το πρόσωπό του πάντα δείχνει σα να κάνει την ιδιωτική του ανάγκη– ανάγκη: να μπει η τροφή στην κοιλιά, ανάγκη: να βγει το υπόλειμμα από το έντερο…). Ο Άσχημος που κυνηγάει ό,τι θηλυκό υπάρχει στη γειτονιά του, ιδίως την κόρη της πλύστρας, που ’ναι όμορφη σαν τα κρύα νερά. Και ο Σπασμένος, αυτός που έχει συνέχεια πόνο στην πλάτη και φοβάται μη χάσει τη δουλειά του. Και όταν ο Σφιχτός και ο Άσχημος (κάτι που ο Oυίλιαμ τους το αναγνωρίζει) κάθονται πάντα δίπλα στον ηγεμόνα, ο Σπασμένος, σαν να του λείπει ολάκερος σπόνδυλος, συνήθως διαλέγει να κάτσει πίσω από τον ηγεμόνα και συνάμα, μισθώνει και έναν ζωγράφο να κάνει κανένα σκίτσο για τον μελλοντικό πίνακα του ηγεμόνα, στον οποίο θα εμφανίζεται πάλι από πίσω. Θεέ και Παναγία, γιατί πάντα από πίσω; Τι παρανοϊκό πείσμα είναι τούτο;
Ο Oυίλιαμ, σαν καλός σύμβουλος, ίσως και υπηρέτης, έγραψε διάφορες ανακοινώσεις για τον ηγεμόνα. Βέβαια, ο ηγεμόνας δεν ξέρει τίποτα για το βίο και την πολιτεία του. Δεν ξέρει ότι αυτός ο σύμβουλος ζει σε υπόγειο για να μπορεί ό,τι ελάχιστα χρήματα βγάζει να τα στέλνει στη γυναίκα του, την Αν Χάθαγουεϊ, για τα τρία παιδιά του, τη Σουζάνα, τον Χάμνετ και την Τζούντιθ! Ο ηγεμόνας είναι πολύ περήφανος που τον έχει στη δούλεψη του∙ μάλιστα πρόσφατα έφτασαν στα αυτιά του καλά μαντάτα για το τελευταίο του θεατρικό έργο. Του είπε και διά χειραψίας μάλιστα, κάτι που δεν συνηθίζει, «σε συγχαίρω θερμά για το King Cornelius», που ανέβηκε σε μία σκηνή του Λονδίνου για λίγες μόνο παραστάσεις. Σε μια από εκείνες τις βραδιές, μία ενθουσιασμένη θεατής, μετά το πέρας της παραστάσεως, βρήκε τον Oυίλιαμ, τον σφιχταγκάλιασε και άρχισε να του φιλάει τις φλέβες που δίνουν το αίμα στην παλάμη, και με μικρά φιλιά έφτασε μέχρι το μπράτσο! (Βέβαια, μέσα στα επόμενα χρόνια το θεατρικό αυτό χάθηκε, αλλά ―όπως πάντα― στην Τέχνη δεν επιβιώνουν όλα τα έργα. Όπως και για τα παιδιά που γεννιούνται: κάποια δυστυχώς πεθαίνουν πριν καλά-καλά ανθίσουν και ρίξουν με την δική του σειρά σπόρους πάνω στη γη. Αυτό κι αν είναι αμαρτία!).
Ο ηγεμόνας φοράει ψηλά τακούνια, ώστε ο φίλος του ο Mr. Pair of Scissors να τον αποκαλεί «Τακουνά», και να λέει εμπιστευτικά στον Ουίλιαμ: «ο Τακουνάς κάνει αυτό, σκορπάει χειροφιλήματα, ο Τακουνάς κάνει εκείνο, ζητάει γραπτή εγγύηση, ο Τακουνάς και κάτι άλλο, δεν κέρασε ούτε ξεροκόμματο ψωμί και πολλά άλλα λαχταριστά…». Και ο άλλος φίλος του, ο Mr. Pair of Coals, όταν ήταν μαζί του σε μία επίσκεψη, είπε πως ο ηγεμόνας είχε μαζί του ένα «μαγικό βαλιτσάκι» που του το είχε ετοιμάσει η σύζυγος του, η Penelope of Air και μέσα σε διάφορα μικρά υφασμάτινα σακούλια είχε διάφορα βότανα, δόσεις από «μαγικά» αγριοβότανα. Το μόνο που έπρεπε να κάνει ο ηγεμόνας, είναι να ζητήσει «…a mug of hot water», να ρίξει μέσα το σωστό αγριοβότανο και να το πιει πριν να σβερκωθεί.
Πιθανό είναι ότι ο ηγεμόνας Τακουνάς κοιμάται πολύ καλά! Έτσι, παρότι μεγαλώνει σε ηλικία, δείχνει νέος και ακμαίος. Βάζει επίσης και διάφορες αλοιφές στα μούτρα του από καρδιές και αίμα πουλιών, για να δείχνει φρέσκος σαν τη φράπα και τρώει πολλά πράσινα φύλλα, λες και είναι ελάφι. Θλίψις! Χαραμίζονται βότανα! Και επίσης ο γάργαρος Τακουνάς, όπως θα καταλάβατε ήδη, πέρα από την υπόδησή του, προσέχει πολύ και την ένδυση του, την κόμμωση του –όπως κάνει άλλωστε και η κάθε ιερόδουλη που σέβεται τον εαυτό της!– και επιπλέον φοράει και ένα δαχτυλίδι χρυσό, με ένα νόμισμα που απεικονίζει πάνω του τον Μέγα Αλέξανδρο! Θλίψις λέμε, που θα έδινε τη βρισιά: «…his aunt’s laundry basket…».
Δίπλα στον ηγεμόνα Τακουνά, βρίσκονται και τρία ώριμα και καλοθρεμμένα θηλυκά σε ρόλο γραμματέα με «χρυσή καρδιά» («heart of gold»): η Sophie, η Athena και η Venus. Τα τρία αυτά θηλυκά είναι ό,τι πολυτιμότερο έχει ο Τακουνάς κοντά του, μα δεν το γνωρίζει! Πάντα τα θηλυκά αυτά είναι με έναν καλό λόγο και ένα χαμόγελο στα χείλη για το οποίο θα έδινες ολάκερο βασίλειο. Και πηδάνε, στρίβουν και στον αέρα ακόμη αν χρειαστεί, από τη μία δουλειά στην άλλη σαν νεαρές αρνάδες που έχουν κρατηθεί για αίχα, για να βοηθήσουν τον ηγεμόνα. Ο ηγεμόνας, γι’ αυτές είναι πάνω απ’ όλα.
Τώρα, περί ηθικής κυρίως και δουλικών ανθρώπων μπορεί κανείς να πει πολλά. Οι δουλικοί άνθρωποι –που συνήθως είναι τα καμένα τηγάνια της κοινωνίας– υπάρχουν παντού, αλλά κυρίως δίπλα σε ανθρώπους που έχουν εφήμερη δύναμη, όπως είναι ο ηγεμόνας, και είναι οι πρώτοι που πάντα επωφελούνται. Όταν αργότερα ο ηγεμόνας προήχθη σε Αρχιηγεμόνα (με Α κεφαλαίο) για κάμποσους μήνες, ξέχασε τον Ουίλιαμ όπως ξεχνάς το γέρικο άλογο που ’χει χαλασμένα δόντια, χνώτα που βρωμούν, και όταν ήταν νέο και σφριγηλό σε κλωτσούσε σαν δρακοδαίμονας. Ο Ουίλιαμ νιώθει τιμωρημένος, αλλά ευγνώμων∙ έτσι παραμίλησε ένα βράδυ στον ύπνο του και είπε με βραχνή φωνή: «αγαπητέ ηγεμόνα, Αγγλίδα μάνα γέννησε και εμένα. Άσε κανένα ψιχουλάκι και κανένα κοχυλάκι για εμένα» (τα κοχύλια σε κάποια προηγούμενη κοινωνία ήταν τα σελίνια). Και το παραμίλημα, εξελίχθηκε σε εφιάλτη: ήταν λέει, παράλυτος, και άρχισε να καίγεται ζωντανός!

Ένα πρωί βέβαια ο Αρχιηγεμόνας –που μάλλον αρμόζει στον Ουίλιαμ να τον αποκαλεί μόνο ηγεμόνα ή Τακουνά– τον χαιρέτησε απαντώντας κι αποδίδοντάς του τη μέγιστη τιμή:

«Good morning, Αρχιηγεμόνα μου!», είχε πει ο Ουίλιαμ.
«Good morning, my deputy!» απάντησε ο Αρχιηγεμόνας, δείχνοντας μεγάλο σεβασμό σε έναν θεατράνθρωπο, αλλά και ότι κατέχει την μεγαλύτερη αγγλική τέχνη όλων των εποχών, το χιούμορ. (Το να είσαι αστείος είναι σημάδι υψηλής νοημοσύνης σύμφωνα με την εις βάθος γνώση των πραγμάτων, και αυτό, που μελλοντικά θα επικρατήσει να ονομάζεται επιστήμη). Μεγαλύτερη τέχνη, ακόμη και από αυτήν της διπλωματίας στην οποία οι Άγγλοι ράβουν και ξηλώνουν στα μέτρα τους. Τέλειες μοδίστρες! Ο ίδιος βέβαια βάζει το σακάκι του πάνω στον ώμο και κρατάει με χάρη την τετράγωνη μπορντό τσάντα του, σαν να είναι η βασίλισσα της Αγγλίας. Και να φανταστείτε, η βασίλισσα η ίδια και ως γυναίκα παρακαλώ, φοράει χαμηλότερα τακούνια από τον μακρινό συγγενή της! (Έλα, ξεκαρδιστείτε στα γέλια, τι περιμένετε; Γελάστε ολόψυχα. Το γέλιο είναι αναγέννηση.)
«Good morning, Αρχιτακουνά μου!», θα του ευχηθεί την επόμενη φορά!

Η ανακοίνωση που έπρεπε να συνταχθεί ήταν σαφώς για κάποιον πλούσιο που χάθηκε καθώς πήγαινε να ζωγραφίσει χήνες και ιδίως, τη θεάρεστη χάρη που αυτές έχουν στον λαιμό τους (η αλήθεια είναι πως πήγαινε στην ερωμένη του έχοντας πολλούς σαρκικούς σκοπούς, μα στην ταξική Αγγλία η αλήθεια συνήθως είναι το πρώτο θύμα). Εν προκειμένω, του άρεσε του πλούσιου να παρατηρεί τα πουλιά και έλεγε πως και ο Αριστοτέλειος –ο Αριστοτέλης δηλαδή, ο θεοαγάπητος εγγονός της μαιευτικής– έκανε το ίδιο. Δεν βρέθηκε ακόμη κανένα πτώμα, άρα χωρίς πτώμα δεν υπάρχει έγκλημα, παρά μόνο μία δύσπεπτη εξαφάνιση. Ο πλούσιος συνήθως, μένει ακέραιος.
Καθώς έφυγε ο Ουίλιαμ από τον στάβλο του Αρχιηγεμόνα, περπάτησε στο κέντρο του Λονδίνου σαν μία ευαίσθητη σταγόνα νερού. Σταγόνα που βλέπει με μισό μάτι κάθε συνάθροιση με άλλες σταγόνες. Και εκεί αναφωνεί ασυναίσθητα, σαν να είναι ένας ημίτρελος και σαφώς ημιτελής: «Το έθνος μου έχει αποτύχει. Άραγε, το ’χω χάσει και εγώ το παιγνίδι, όπως το χουν χάσει όλοι οι Άγγλοι;». Βλέπει παντού στους δρόμους ξυπόλητες σταγόνες, ζητιάνους, βρομιάρηδες και ρακένδυτους. Βλέπει παιδιά που γέρασαν από τα βάσανα - δρεπάνι. Ποιόν να πρωτοβοηθήσει; Πώς να πείσει το χαλασμένο δόντι, ώστε να μην βρωμίζει την ανάσα; Εδώ καλά-καλά δεν μπορεί να βοηθήσει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό! Όμως μετά από λίγο, αναφωνεί και πάλι πεισμωμένος, με γλώσσα που γίνεται τσόχινη ―όπως της γάτας όταν καθαρίζεται― από τον θυμό, για να τον ακούσει ο κόσμος ούλος: «το έθνος μου έχει αποτύχει! Ή θα κάνω κάτι για αυτό ή θα αποτύχω και εγώ μαζί του! Θα κάνω κάτι; Μπορώ στ’ αλήθεια; Μπορώ να σηκώσω, μια μέρα, στους ώμους μου την Αγγλία σαν να είναι η κόρη μου η Σουζάνα;»