Το σκουλήκι που μας έτρωγε μεταλλάχθηκε και τώρα μας κατατρώει με χίλια κεφάλια.
Δεν υπάρχει συγκεκριμένο πλάνο, ύφος, συναίσθημα. Ένας ωμός αυτοσχεδιασμός.
― Κάτσε να σε φάω
― Όχι δεν κάθομαι
Αλίμονο σ' όποιον σκοντάψει πρώτος.

Στη δημοκρατία του γαστρεντερικού η εκδίκηση είναι το υπόρρητο συνώνυμο της δικαιοσύνης. Και το γέλιο, η ακούσια σύσπαση του πεινασμένου μόλις γονατίσει το φαγητό του.

Déjà vu: Το κόμπακτ αντριλίκι παλαιότερων ποιητών, το αδιαπέραστο, το «πέστε όλοι κάτω να με προσκυνήσετε» με το ποίημα καραμπίνα, με τα χείλη μπλαβιά, με το κεφάλι έτοιμο να εκραγεί λερώνοντας άσχημα την ταπετσαρία και μερικά εξώφυλλα. 

Σίγουρα είναι πιο υγιεινό να χέζει κανείς παρά να ακριβολογεί. Ο χαρακτήρας του εντέρου ενοχοποιείται τόσο για την ασθένεια της ποίησης, όσο και για τη λογοδιάρροια.

Και ιδού η πρώτη συγγραφική γενιά χωρίς γονιμοποίηση, απόρροια κοινωνικής εκβιομηχάνισης. Υπέρ το δέον ελεγκτικοί και ταυτόχρονα αγαπολόγοι -συνωστισμένοι εκεί που δεν σημειώνονται αντιρρήσεις- καμαρώνουν ένα ανεμογκάστρι πλαισιωμένοι από φίλους παιδικούς. «Να σας ζήσει, καλοτάξιδο!» 

Αμφιταλαντευόμαστε διαρκώς ανάμεσα στον εγωισμό ―αυτό το αριστούργημα της τέχνης της επιβίωσης― και στη συμπόνια, την ουσία που μας συνέχει. Χρειάζεται να ρυθμίζουμε τις διαφορές τους κάθε ώρα και στιγμή, όπως το παρασυμπαθητικό ελέγχει το συμπαθητικό κι αντίστροφα.

Ο πακιστανός μού ρίχνει ένα βλέμμα ανάμικτο μαχαίρι και δάκρυ. Ο πόλεμος έχει σαν πρόσχημα μια πίτσα δύο χιλιάδων κακόβουλων θερμίδων που παριστάνει το έπαθλο.

Αυξάνουμε διαρκώς την εντροπία, τουτέστιν τα αρχεία μας στον κυβερνοχώρο, σωρεύοντας σκέψεις που ίσως κάποτε χρησιμοποιήσουμε για να βάλουμε τις σκέψεις μας σε τάξη. Καίμε τις θερμίδες μας στην ανωνυμία.

Οι υποσχέσεις της αγροτικής επανάστασης αποδείχτηκαν φρούδες. Μηδέ ειρήνη, μηδέ μονιμότητα. Μόνο ένα παράξενο σωματικό βίωμα: ένας παραλυτικός εφησυχασμός μας ενσταλάζεται μέσω της παρηγορητικής δράσης των υδατανθράκων. Τους κόβεις μαχαίρι κι αναδύεται το σαρκοβόρο που παραλείπει να δικάσει τη λεία του πριν της επιτεθεί.

«Είσαι αυτό που τρως» αλλά και «είσαι αυτό που τρώω». Όλα θα εξαρτηθούν από τον πρόλογ.