Το ξημέρωμα τη βρίσκει να περπατά στην ακτή. Με το ένα πόδι να τσαλαβουτάει στο νερό και το άλλο να βουλιάζει στην άμμο, βαδίζει ξυπόλητη. Στ’ αριστερά, κόκκοι χρυσίζουν στον πρωινό ήλιο. Στα δεξιά, το θαλασσί σε διαβαθμίσεις. Η γραμμή που χωρίζει τους δυο κόσμους, κινούμενο σύνορο ανάμεσα στα πόδια της.

Τα στίγματα στον ουρανό την πλησιάζουν αποκτώντας σχήμα: γίνονται γλάροι που πετούν γύρω της. Ένα πουλί ξεχωρίζει από το σμήνος, χαμηλώνει και κοιτά διερευνητικά.

«Χθες βράδυ χιόνισε αγάπη!», του ανακοινώνει χαρούμενη.

«Αλλού αυτά», απαντά ο γλάρος με την έπαρση των πλασμάτων που βλέπουν τα πάντα από ψηλά.

Του γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη και περνά τα δάχτυλα μέσα απ’ τα μαλλιά της, εκεί που εκατομμύρια κρυσταλλιασμένες καρδιές έχουν φωλιάσει αποβραδίς. Οι καρδιές τινάζονται κι αιωρούνται για μια στιγμή, προτού σκορπιστούν στην επιφάνεια της θάλασσας μετατρέποντάς τη σε μια απέραντη πίστα πάγου. Ο γλάρος ίπταται μαγνητισμένος καθώς το κορίτσι γλιστρά με την ελαφράδα των πρώτων νιφάδων σ’ έναν γαλήνιο χορό. Ο χρόνος, κι αυτός ακόμα, παγώνει.

Κάτω από τα πόδια της, ο βυθός περιμένει. Δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας: ο ήλιος που ανεβαίνει θα κάνει αυτό που ξέρει – κι άλλωστε ποιος ακούει έναν φαντασμένο γλάρο.