Παραδείγματος χάριν

να ήταν βράχος στην έρημο με τα στήθη λοξά;

εμιμείτο πάντως γατόπαρδου την ηδονή καθώς
μέσα απ’ τα παχιά γένια ασκητή
να συναντήσει τον όλεθρο σάλταρε

κι ίσως η υγρή σκιά του που συνεχίζεται
ψιλόλιγνη στο μονοπάτι
να οφείλεται στη θαλπωρή των τάφων
ή την φήμη των αγγέλων ως συλλεκτών
             σπανίων χιλιετηρίδων
ή την έμφυτη αποστροφή των ανταρτών
                 προς τις γονυκλισίες.

Παράνομο κυνήγι ασιατικού ελέφαντα

Χέρι στη ράχη δελφινιού το βλέμμα μου
Προχώρησε μ’ ανόητες επιφυλάξεις
Στο υπεροπτικό της σαύρας βάδισμα ανάμεσα
Σε φοβέρες κρυστάλλων που αποκαλούμε
Στα σαράντα του νεκρού “καλό σερβίτσιο”.
Ξεχάστηκα στις οδοντοστοιχίες
Το γαλαζωπό μου σάλιο
Ο ευκάλυπτος κυρίευσε το πιο ακριβό
Που δεν το βρίσκεις πια στα χρωματοπωλεία
Ο ίδιος να το μαζέψεις πρέπει εισχωρώντας
Βαθιά μέσα στη γλώσσα μού έγνεψε “προχώρησε”
Ν’ αφήσω σήμαινε τα τρία μυωπικά τιγράκια
Να βολευτώ στις μνήμες των ποδιών μου που δεν ήταν
Σε μένα υπάκουες χάραζαν πορεία αστρική
Απαλλαγμένη από φθόγγους που δεν άντεξα
Την ακολούθησα χωρίς καθόλου αίματα
Και τέτοια είχε μάλιστα έπαθλο στο τέλος
Μπόρα λυσσώδη ξαφνική από μικρά σφαιρίδια
Χαλκού που όπως τρυπούσαν τρύπωναν
Στο δέρμα μου είν’ η αλήθεια μπόρεσα
Τρία μερόνυχτα μετά να βολευτώ σε ύπτια στάση
Στον αιθέρα ελεύθερος σαν άγαλμα κολυμβητή.

Παραλία που φωτίζεται από ηλεκτρικούς λαμπτήρες

Κάτω απ' το φουστάνι σου
δεν φανταζόμουν

τις εργασίες των εσπεριδοειδών όταν
θαυμάσια γινωμένο πέφτει
μετά από ξηρασία το νεράτζι στο χώμα κι ο ύπνος
μεγαλύνεται στους μεσημεριανούς χυμούς
σού βλάσταιναν τότε τα στήθη
σύμφωνα με την τάξη της θάλασσας (πέμπτη ή έκτη;)
τη νύχτα εκείνη ρωτούσες
για την ακατανόητη σκοτεινιά τόσων ήλιων βραδιάτικα
εν μέσω πλάνητος που σε τριγύριζε
διογκούμενο και διογκούμενο προσφέροντάς σου
το σιδερένιο κέντρο του

ο ίδιος εγώ
εισχώρησα

στην ουσία των γονάτων σου απαντώντας
στον κωνοφόρο αίγαγρο που διερωτάται πώς
να υμνήσει τη γυμνή σου φύση βουστροφηδόν
μπερδεύει τα λόγια του κι απομένει στα χείλη
―και στην άκρη των δαχτύλων του όμως !―
κόκκινο, λέω, τριαντάφυλλο
ή τριανταφυλλάκι.

Ακριβώς πάνω στον Ισημερινό

Λέγεται
πως γεννήθηκε σε στάση έκτακτη
προσεκτικής περιστέρας.
Αρτιμελής. Ελαφρά
γυρτό αλφάβητο κεφαλής και ράμφος
ιαγουάρου.
Θα ΄λεγε κανείς

αν τον αγκάλιαζε

σιβηρικό αντικυκλώνα
ζει και βασιλεύει και αρκείται
στη θλίψη
πίσω και κάτω κοιτώντας
με λαιμό κατακρεουργημένο σαν υψίφωνος.
Πολύ χειρότερα τα πράγματα,
λένε.
Τον είδαν μαρμάρινο
να σπεύδει
στο μνήμα η μάνα του μη γυρίσει πλευρό
― σημάδι ελέους απροσδόκητο ...