Αυτή που προλέγει το μέλλον

Είμαι βέβαιη ότι θα γίνετε πολύ ευτυχισμένη μ’ αυτό το σουτιέν, μαντάμ,
μου είπε, μ’ ένα μανικιούρ βαθύτατα κόκκινο
καθώς άνοιγε το συρτάρι του ταμείου της.
Φυσικά δεν την ρώτησα πώς το ήξερε και τόλεγε αυτό.

Ποιος είναι τόσο αυθάδης για να αμφισβητήσει μια διορατική,
μια ειδική στις διαγνώσεις, μια οιωνοσκόπο;
Είχε δίκιο όμως. Μόλις δίπλωσε

το ταντελένιο ρουχάκι —με την ετικέτα του να κρέμεται αμέριμνη—
και μου του έδωσε πάνω από τον πάγκο
μέσα στην φραμπουάζ-ροζ σακούλα του, τα κέφια μου έφτιαξαν.

Έξω, η κίνηση του δρόμου χωρίστηκε στα δυο, σαν την Ερυθρά Θάλασσα:
ο ήλιος εμφανίστηκε και λάμπρυνε τους διαβάτες
οι οποίοι μου ανταποδίδαν νευρικά τα τυχαία μου χαμόγελα.

Οι μέρες κι οι εβδομάδες ντύθηκαν με μια υπερφυσική αχλύ
καλής διάθεσης. Ποιος ξέρει γιατί; Να είσαι κυνική αν πρέπει:
εγώ απλώς καταγράφω τη διαδοχή των γεγονότων.

Η Βρετανίδα ποιήτρια Connie Bensley (1929) εργάστηκε ως γραμματέας και δακτυλογράφος σε ιατρεία. Το ποίημα περιλαμβάνεται στη συλλογή Finding a Leg to Stand On : New & Selected Poems, Bloodaxe Books, Nέα Υόρκη 2014.