Αναποδογυρισμένα πια.
Γιατί η τάξη δεν επιβάλλεται στο οδόφραγμα,
όταν στο τέλος πάω να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα
και με το μολύβι στο χέρι
δίχως ήχο
κάνω λογαριασμό
για τα στοιβαγμένα και τ’ άχρηστα
με περιττά προσκλητήρια
των νεκρών μου.

Κανένα αποκαλυπτήριο.
Και τα ονόματα σβησμένα
από τη βροχή στο χάρτινο
μνημείο.
Κι εκείνη η γυμνόστηθη
στο καρεφούρ
με τη σημαία, τη σημασία
κι όλα τα πατριωτικά της
παραλειπόμενα, εκείνη που
μου λέει «να μην αποσυρθώ
ήσυχα μέσα στη νύχτα
γιατί τα γεράματα πρέπει
να καίνε και να παραληρούν
μέσα στη μέρα
που τελειώνει», πώς να την
συνεριστώ;
Αλλά δεν μπορώ πάλι να ξεράσω
στο πιάτο μου.
Και το ψαροκόκαλο που άφησα
ίδιο με αυτό που έβλεπα
στο φεγγάρι
επειδή εγώ ήθελα να είμαι
η γάτα
εγώ να στριφογυρνάω στα μπατζάκια μου,
πώς να το συνετίσω;
Κι όχι ότι υπήρξα ποτέ
ο άνδρας
όχι πως εγείρονται ποτέ
τα κόκαλα των ζώων.
Γι’ αυτό έγραφα και ξέγραφα
στο οδόφραγμα
συμμαζεύοντας τα ασυμμάζευτα
με το φεγγάρι της ένδειας
πάνω από το κεφάλι μου
και το χρυσό μοσχάρι
του ρασιοναλισμού στην
κάμαρά μου.