Ετρεχα να προλάβω. Η μέρα δεν είχε ακόμη ξημερώσει και το κίτρινο ταξί με άφησε μερικά τετράγωνα πιο κάτω από την Βασιλική Ακαδημία Χορού της Νέας Υόρκης. Η πρόβα ήταν στις 5:30. Μα ποιος κάνει πρόβα στις 5:30 το πρωί; Η ομάδα χορού της Ντιάνα Χολίκοβα είχε ένα πολύ αυστηρό πλαίσιο δουλειάς. Στις 5:30 συγκεντρωνόταν και άρχιζε ζέσταμα για ένα 20 λέπτο. Στις 5:40 το μάθημα άρχισε να ανεβάζει παλμούς και οι ασκήσεις γινόταν πιο έντονες, ασκήσεις για τα πόδια, τα χέρια, την κοιλιά, την πλάτη, ολόκληρο το σώμα. Για μια περίπου ώρα μετά από το ζέσταμα η άσκηση άνοιγε σαν βεντάλιες τα νυσταγμένα μας κορμιά και μας άφηνε να φλερτάρουμε με την μουσική που μέχρι τότε ήταν απαλή σαν χάδι. Στο τέλος της προπόνησης, η Ντιάνα ζητούσε πάντα να κάνουμε όλοι μαζί ένα δεκάλεπτο διαλογισμού για να ευχαριστήσουμε το σώμα μας για όσα κάνει για μας αλλά και για να αφομοιώσουμε την ενέργεια της ομάδας. Καθόμασταν οκλαδόν σε κύκλο, τα γόνατά μας ακουμπούσαν το ένα του άλλου, ο ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπο μας και οι πλάτες μας ήταν ίσιες σαν σανίδα ενώ τα χέρια μας ψηλά, ενωμένα στο κέντρο του μετώπου σε μια προσπάθεια ικεσίας του θεού του χορού να μας φωτίσει και σήμερα, να μας ευλογήσει με τη δύναμη και το φως του. Μετά το τέλος του ομαδικού διαλογισμού ο καθένας έλεγε μια λέξη για να βοηθήσει την ομάδα να ξεκινήσει την ουσιαστική πρόβα της χορογραφίας του έργου. Η λέξη θα έπρεπε να είναι προσανατολισμένη στη συγκεκριμένη μέρα και στις δυσκολίες που αντιμετώπιζε η ομάδα ή ο ίδιος ο χορευτής. Λέξεις όπως «ρυθμός» «δύναμη» «ομάδα» «αφουγκράζομαι» «περιμένω» «εμπιστεύομαι» «δόνηση» «ροή» ήταν λέξεις που ήταν επιτρεπτές ενώ λέξεις όπως «φοβάμαι» «ανήσυχη» «δυσκολία» «ακατόρθωτο» «πονάω» «πιάστηκα» «αδύνατο» ήταν λέξεις απαγορευμένες. Η Χίλντα και εγώ δεν είχαμε κάνει ποτέ λάθος. Εκείνη την μέρα όμως ήμασταν και οι δύο με πολύ λίγες ώρες ύπνου και κατάκοπες από τις συνεχείς προπονήσεις. Ακουμπούσε το γόνατό μου όταν την άκουσα να λέει σχεδόν φωνάζοντας «Π-Ο-Ν-Α-Ω» η Ντιάνα γύρισε και την κοίταξε αποσβολωμένη. Ανοιξε διάπλατα τα μπλε μάτια της και σούφρωσε τα χείλη της. Η ομάδα πάγωσε. Κρατούσε την αναπνοή της. Η Χίλντα κατέβασε το κεφάλι της και το έχωσε μέσα στο στέρνο της. Η Ντιάνα πήρε μια βαθιά εισνοή και με την εκπνοή πρόφερε μαλακά το δικό μου όνομα. «Πονάω», είπα και εγώ χαμηλόφωνα. Και ακολούθησε και ο επόμενος, ο Τζακ, η Λούσι, η Τζέιν, η Σου, ο Κλάους και το πονάω δεν είχε τελειωμό, είχε τυλίξει την ομάδα σαν σφιχτό σχοινί και όλη η αίθουσα άρχισε να αντηχεί από τη λέξη «Πονάω».