Κακοκαιρία

Προβλέψαν χιόνια θα πέσουν στα πεδινά
δρόμοι θα κλείσουν
στείλανε μήνυμα σπίτι να μείνουμε και τότε
σκέφτηκα
το χέρι σου ν΄ αγγίζει το δικό μου
το γόνατό σου στο γόνατό μου να γλιστρά
να ντύνεται παλάμες
και μονομιάς τα δάχτυλα ίδρωσαν
φορέσαν καλοκαίρι·
βέβαια ανησύχησα
για τον καιρό ακούγοντας μα
φωτογραφία σου στον τοίχο κρέμασα
κείνη που φόραγες το τιρκουάζ μαγιό και
στη θάλασσα βούλιαζες

έτσι το χιονιά για να βγάλω.

Η ευτυχία

Στο νιπτήρα επάνω τα δάχτυλα έτριβα
ίχνη να φύγουν
μικροοργανισμοί κι άλλα βακτήρια
όσο σε νήστευα ενώ
κρυφογελούσα ευτυχία.
Στο δρόμο για το σπίτι την έσπρωχνα
τής έδινα μάλιστα και φιλοδώρημα
να φύγει·
Εκείνη όμως εύθυμα τραγουδούσε
τής μούγκριζα
έβγαζε γλώσσα
την τρόμαζα
για λίγο μαζευόταν μέχρι
μια μέρα που αυτή οδηγούσε
τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά.
Τράκαρε η ευτυχία.
Είπαν πως ήταν μεθυσμένη.

Μισός

Σπάω
κομμάτια γίνομαι
πετάγομαι κάτω απ´ την πολυθρόνα
στις σκάλες
στο χαλί
περνά ο χρόνος με μαζεύει
με κολλάει με κόλλα ισχυρή
ρωγμές
συνδέσεις τσαπατσούλικες
κόλλες που τρέχουν
στα χέρια στα πόδια παντού
― δε με πειράζει
ο χρόνος θα κάνει δουλειά·
κείνο που με πειράζει είναι
που κόπηκε στα δυο το χαμόγελο
το ένα κομμάτι δεν το βρήκα
όσο κι αν έψαξα.
Ό,τι δε με σκοτώνει, τελικά, με αφήνει μισό.