Χάρτης 66 - ΙΟΥΝΙΟΣ 2024
https://www.hartismag.gr/hartis-66/klimakes/maren-mare-simasma-polikampano
(…) άκουσα κάποτε ένα κονσέρτο ξύλου Μοζάρτειο (…) Ήταν ένα μεγάλο δαντέλωμα από χρόνους σοβαρούς μαζί και τρελούς, ένα περίπλοκο και συγχρόνως λογικότατο καλλιτέχνημα ρυθμών, το σήμασμα του ξύλου εκείνη τη νύχτα. Ζήτησα να μάθω τον εκτελεστή. Ήταν ένας μικρός δόκιμος. Είχε τάλαντο. Το τάλαντο δημιουργεί από το τίποτα (…) και κάποτε, αλήθεια, ο σημαντάρης, από κούραση, από ανία, άλλαξεν έξαφνα την πεζή του μουσική, ταχύνοντας, πυκνώνοντας, αλαργεύοντας τους χρόνους, ή δυναμώνοντας τους χτύπους, κι ένιωθα τότε την φτωχή του προσωπικότητα κι άκουγα το ξύλο να δίνει τα σοβαρά του ραλεντάντι, τα αλέγκρα του και την τρέλα των ρυθμών του!
(…) ένα σφυρί κι ένα κομμάτι ξύλο σου φτάνουν, τέχνη που κινείσαι στη θεία περιοχή του χρόνου.
ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
Άγιον Όρος (1934)
(…) χτυπώντας τις καμπάνες ο καμπανάρος βάνει και την ψυχή του να κραδαίνεται μαζί με τους χαλκούς.
Τ.Κ. ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ
Άσκηση στον Άθω (1963)
Φολία του Χρόνου
Χιόνι είν’ ο χρόνος
κι όλα τα παγώνει
χιόνι είν’ ο χρόνος
και σα χιόνι λιώνει·
χιόνι είν’ ο χρόνος
κι όλα τ’ αρχινά
χιόνι είν’ ο χρόνος
κάποτε τελειώνει.
Χιόνι είν’ ο χρόνος
κι όλα τα χωρεί
τ’ άσπρα μαλλιά
το θαλερό κλαδί
χρυσό πρωί
και δύση πορφυρή
χιόνι είν’ ο χρόνος
κι όλα τον φορούν
βούρκος της γης
και της ζωής πηγή.
Χιόνι είν’ ο χρόνος
και τη γη μεταμορφώνει
χιόνι είν’ ο χρόνος
σάβανο νεκρού
κλάμα παιδιού
όλα τα πειθαρχεί
κι όλα τα σαβανώνει
βάλσαμο και κλείνει την πληγή
μαχαίρι και πληγώνει.
Της παπαρούνας κόκκινο
το μαύρο χελιδόνι
του Μάρτη ολόπλουμη
της άνοιξης στολή·
χιόνι είν’ ο χρόνος
κι όλα τα χωρεί
χιόνι κι όλα
τα τελειώνει.
Χιόνι είν’ ο χρόνος
ξένη ομορφιά
χρυσάφι ουρανού
αθέρας γης
χιόνι είν’ ο χρόνος
κι όλα τ’ αγαπά
χιόνι είν’ ο χρόνος
κι όλα τα σκοτώνει.
Χιόνι είν’ ο χρόνος
πλούσια μορφή
ως πέφτει από ψηλά
νεφών το χάρισμα
το δέχεται η γη
και καμαρώνει.
Χιόνι είν’ ο χρόνος
μια λευκή γιορτή
όνειρο άγνωστου θεού
που παίζει με τα χρώματα
όταν της ίριδας το τόξο βαρεθεί
τη γη τυλίγει στο άσωτο λευκό
μία λαμπρότατη χρωμάτων τελευτή
μία τελετή
ένα ισοκράτημα στου οργάνου το πεντάλ
το πιο βαθύ
μια προσευχή μια ελεγεία
ένα νανούρισμα
η ρέμβη η ατελείωτη
μια γέννηση
του ποταμού η ανεπίστροφη ροή
αποχαιρετισμός
μ’ ελπίδα την επιστροφή
φως όπου γυρεύει και γυρνά
εκεί όπου ιλαρό είχε γεννηθεί
στο ξύπνημα της μέρας
η πάχνη φορτωμένη ελάτων μακρινή βοή
το καλοκαίρι που λιώνει
του πάγου του χειμώνα την καρδιά
το καλωσόρισμα
σε μια ζεστή μονιά
φωλιά πουλιού
όπου κατοίκισε την ερημιά
νεκρώσιμη ευωχία
* Marin Marais (1656-1728) : Sonnerie de Sainte-Geneviève du Mont de Paris (1723)