^{― ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ―}

Μία κομβική στιγμή στη ζωή κάθε κοπέλας είναι η στιγμή που της έρχεται για πρώτη φορά περίοδος. Ταινίες και σειρές αφιερώνουν σκηνές κι ολόκληρα επεισόδια στο συμβάν αυτό, παρουσιάζουν την αγωνία των κοριτσιών, την αγωνία των γονιών, την αγωνία όλης της οικογένειας γύρω απ’ το γεγονός. Θα μου πείτε τι δουλειά έχει αυτό το θέμα σ’ αυτή τη στήλη σ’ αυτό το περιοδικό. Η δική μου εμπειρία ομολογώ πως δεν έχει καμία σχέση με ό,τι έχω δει στη μικρή ή μεγάλη οθόνη. Η δική μου εμπειρία συνδέεται περισσότερο με κόμικς και βιβλία.

Διάβαζα τότε, την πρώτη φορά που αδιαθέτησα, το μηνιαίο περιοδικό κόμικ Μίνι. Είχε ιστορίες με τις θηλυκές, κυρίως, ηρωίδες της Ντίσνεϊ ως πρωταγωνίστριες κι είχε και διάφορα νέα καλλιτεχνικά, συνεντεύξεις, προτάσεις για να κάνεις τα μαλλιά σου κοτσιδάκια κ.λπ. Το τεύχος που διάβαζα τότε ήταν μάλιστα εορταστικό, θυμάμαι. Είχε περισσότερες σελίδες στις οποίες η Μουλάν, η παντοτινά αγαπημένη μου πριγκίπισσα της Ντίσνεϊ που κατατάσσεται στον στρατό αντί για τον πατέρα της και τελικά σώζει την Κίνα, μας παρουσίαζε το φενγκ σούι, τα στοιχεία της φύσης, τη σημασία των χρωμάτων, το κινέζικο ωροσκόπιο κ.λπ. Έγινα ξεφτέρι. Είμαι πίθηκος και το στοιχείο μου είναι το νερό.

Με στοιχείο το νερό αλλά με μόνες διακοπές τον χρόνο 3-5 ημέρες που πηγαίναμε οικογενειακώς στη Σκόπελο στο σπίτι του θείου μου, βασανιζόμουν λίγο, δε χόρταινα καλοκαίρι. Πόσο μάλλον όταν μπήκε κι αυτός ο μπελάς στο κεφάλι μου, της περιόδου δηλαδή, και δεν μπορούσα να μπω στο νερό αν τύχαινε να πέσει πάνω στις διακοπές που είχαμε κανονίσει. Ειδικά μία από τις πρώτες χρονιές, με το που πατήσαμε το πόδι μας στο νησί και πήγαμε στον Πάνορμο τον αγαπημένο μας για κολύμπι, ήρθαν τα μαύρα, ή μάλλον κόκκινα, μαντάτα.

Κλάμα εγώ… Και με κάθε δίκιο. Ακόμη και σήμερα στεναχωριέμαι. Η μαμά μου προσπάθησε να απαλύνει τον πόνο μου. Πήγε και μου πήρε από το μίνι μάρκετ ένα μίκι μάους που είχε τίτλο Οι διακοπές της συμφοράς. Όνομα και πράγμα. Όταν το είδα άρχισα να γελάω και να κλαίω μαζί. Διάβαζα καθισμένη στην πετσέτα και τους παρακολουθούσα.

Τις επόμενες ημέρες ξεκοκάλισα τη βιβλιοθήκη του θείου μου. Άντε καλά, τρεις μέρες διακοπές ήταν, τρία βιβλία θυμάμαι. Το ένα ήταν ένα μικρό βιβλιαράκι τσέπης που είχε πάνω ζωγραφισμένη την εμβληματική φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα, γνωστή ως Guerrillero Heroico, την οποία τράβηξε ο Αλμπέρτο Κόρντα. Στο εσωτερικό δε θυμάμαι τι ακριβώς έγραφε αλλά μάλλον… κάτι για τη βιογραφία του Τσε. Τα άλλα δύο βιβλία ήτανε ποίηση. Ήταν το Δυτικά της Λύπης του Οδυσσέα Ελύτη και το Ήχος απομακρύνσεων της Κικής Δημουλά. Θυμάμαι ότι, αν και ήδη διάβαζα ποιήματα, οι συλλογές αυτές δε μου είπαν κάτι, δεν μπόρεσα τότε να συνδεθώ. Πιο πολύ είχα την αίσθηση του απαγορευμένου όταν τα διάβαζα, γιατί δεν τα είχα πάρει καν από τη βιβλιοθήκη, τα πήρα από το κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι. Μήπως τα βιβλία δίπλα στο κρεβάτι είναι πιο προσωπικά και δεν πρέπει να τα αγγίζω;

Ο νους μου πάει στα βιβλία που είναι τώρα δίπλα στο δικό μου κρεβάτι. Είναι αυτά που διαβάζω το βράδυ για να χαλαρώσω (κυρίως βιβλία για παιδιά και ποιήματα), βιβλία για να σκέφτομαι (κυρίως δοκίμια και ποιήματα) και βιβλία που στοιβάζονται για μήνες και δεν παίρνω απόφαση ότι δεν πρόκειται να τα διαβάσω (ανεξαρτήτως είδους και ποιήματα). Είναι τα αγαπημένα μου; Όχι. Είναι πιο προσωπικά; Όχι. Θα ήθελα να τα πάρει κάποιο χωρίς να με ρωτήσει; Επίσης όχι. Ή ναι. Ναι, αν είναι να διαβαστεί. Αλλά χωρίς να με ρωτήσει; Το βιβλίο μου; Κι αν το σκίσει; Αλλά άμα από την άλλη του αλλάξει τη ζωή; Τα βιβλία τα προσέχουμε. Όχι, τα βιβλία τα διαβάζουμε.

Ουφ… Διλήμματα.

Το όνομα της στήλης είναι εμπνευσμένο από τη φράση του David Grossman «τα βιβλία είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο, όπου μπορούν να συνυπάρχουν τα πράγματα και η απώλειά τους».