α΄
Το λίγο, το ε-
λάχιστο γίνεται, ναι,
κάποτε πολύ.

γ΄
Μια λέξη μόνο
ανάλαφρη, αβαρής
όπως αυτή που …

η΄

Μια πινελιά, σαν
κραυγή μοναχική στην
τέμπερα – ακούς;

ιβ΄
Με τα μάτια κλει-
στά προχωρούνε· βλέπουν
αλλιώς αυτοί.

ιδ΄
Τι μου θυμίζει;
Κάτι χαμένο σ’ ένα
αυλάκι του νου.

ιθ΄
Φύλαγε ένα
μυστικό· τ’ άλλα ήταν
γνωστά – ή μήπως …;

κ΄
Λέγαν πολλά, μα
τα πιο βασικά αλλού
βαθιά κρυμμένα.

κα΄
Θέατρο παίζει;
Δεν είναι ο εαυτός
του; Ποιος είναι;


λ΄

Σαν πρόσωπο το
παλιό μας σπίτι· δίχως
παράθυρα πια.


λγ΄
Η ματιά του αυ-
στηρή· ευτυχώς δεν τα
βλέπει όλα πια.

λη΄
Αγγίζω τη χορ-
δή που είχες αγγίξει·
εσένα ποτέ;

μ΄
Σ΄ εκείνο το πιο
δύσκολο ερώτημα
απάντησες «ναι».

μη΄
Φεύγοντας, φροντί-
στε, είπε, παρακαλώ,
τ’ άνθη στον κήπο.

μθ΄
Ἄστρων νυκτέρων
κάτοιδα ὁμήγυριν·
τι άλλο θέλω;

να΄
Σαν τον τυφλό την
Άνοιξη την έμαθα
Απ’ το αηδόνι.