Η παρουσία της λήθης

Γερμένοι ώμοι στα μπράτσα του χιονιού
Παίρνουν το σχήμα σαξόφωνου μητέρας
Ο κύριος Κλιφτ ψελλίζει με μοβ φράσεις την προπαίδεια
Ένας γυπαετός τσιμπολογά μεταξωτά φιλιά
Κι ο κύριος Κλιφτ νομίζει πως είναι Προμηθέας –
Βλέπετε, όλοι τον εγκατέλειψαν γυμνοί
Χωρίς αποσκευές και με λιωμένα διαβατήρια
Για να ψαρέψουν βελούδινες γλαδιόλες στο λυκόφως

Σε παραμορφωτικό καθρέφτη
Ανοίγει τρύπα στον πάγο η απώλεια
Με μούρη χοίρου γλείφει τα σκέλια τ’ ουρανού
Πιο κει ερωτιδείς με σκούφια Εσκιμώου
Γρυλίζουνε με φύση μεγαλείου φθισική
Αυτή αντιστέκεται καλώς σε όλο το τοπίο
Αλλά ο κύριος Κλιφτ δεν εξεγέρθηκε ποτέ –
Κράτησε τη σκυτάλη του πολέμου
Σαν γουδοχέρι της γιαγιάς

Σήμερα λιώνει κρυστάλλους νανουρίσματος στο στήθος
Δίχως όμως παρεμβολές από γιγαντομαχίες και νεράιδες

[ Λησμόνησα, βέβαια, να πω ότι χαράματα πέθανε ο πατέρας ]

Αραίωση

Στην αποβάθρα περπατούν δυο αχινοί
Υγροί επιτάφιοι με αρμούς και ρίγος άλμης
Ίχνη μιας ανταρσίας τρυφηλής
Όταν πλευρό η θάλασσα γυρνά
Και πλαταγίζει γαλακτώδες κυανό
Μαύρα αγκάθια μιας παλέτας του Μιρό –

Φλούδια απ’ το ήπαρ των βυθών
Με την τσουγκράνα του ήλιου που γρυλίζει
Βουλιάζω ως τ’ άκρα μου θολός
Με χρώμα όμως γεμάτος ως τα σπλάχνα
Λες και ρουφιέμαι από γάλα μητρικό
Όταν μπλε μέδουσες τρυγάνε τη θηλή
Κι ο θάνατος πινέλο κυανό
Με αραιώνει ως τα μύχια στις αβύσσους