Ο δικός της περίπατος
σαν τίποτα στον κόσμο να μην άλλαξε
ούτε λιτανείες, ούτε φωνές ή ορχήστρες ούτε
το χιόνι σε φως ύφεση [έστω] ανθισμένο
κάτι λέξεις της – φτερά ή επίδεσμοι
θα λάμνουν στον αέρα
ολάνοιχτο το σώμα της, ασυγχώρητο
θα περιφέρεται στους δρόμους, χωρίς αιδώ
ένας ήχος βάθους από νεύματα [χτενισμένα, άκλαυτα]
δεν θα μπορούν να την ξυπνήσουν
λίγα χρυσάνθεμα μόλις
θα τιμούν
την αμελητέα μετατόπιση.
Ύστερα οι φίλες θα επιστρέψουν στις ζωές τους
και θα τη συζητούν καμιά φορά με τ’ όνομά της: שני
[Ω, κυρία Ρίτα μου, στην περίπτωσή της
κανείς από τύψεις δεν θα πεθάνει.]

_{[Συνομιλία με το ποίημα «Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες» από τη συλλογή της Ρίτας Μπούμη-Παπά Χίλια σκοτωμένα κορίτσια (1964)]}