Ζώο εξωτικό

Ξύπνησες σε χώρα άγνωστη, ζώο εξωτικό.
Με φίλους υπνωτισμένους και χέρια αποκομμένα.
Μόνο, σε δρόμους της φυγής.
Με ξυπνητήρια χαλασμένα και ήλιους φοβισμένους.
Στις όχθες ποταμών άλλα νερά να λησμονείς.
Σε κήπους ανθισμένους
πασχαλιές και γιασεμιά ν’ αναπολείς.

Και σε κοιτάζουν τώρα με μίξη θαυμασμού,
με απορία, περιέργεια.
Ζώο εξωτικό σε λένε·
περιφερόμενο στις Βερσαλίες των ψυχών.
Με φίμωτρο και αλυσίδες διπλά να προσπαθείς.
Να σκέφτεσαι μια ένταξη-πληγή σε κοινωνία ξένων.
Μ’ ένα γιατί ανάποδο και τ’ όνειρο πνιγμένο.

Ζώο εξωτικό, τριγυρνάς στης μοναξιάς τις ζούγκλες
με βρυχηθμούς χωρίς ηχώ, μ’ ακουστικά σπασμένα.
Με μια πατρίδα εναέρια θαμμένη μες στις λάσπες.
Η θύμησή της χαραυγή, η πλεύση της μια δύση,
ένα χαμόγελο θολό, σ’ ορίζοντα του γκρίζου.

Ξύπνησες σε χώρα άγνωστη, ζώο εξωτικό.
Ποιο χέρι τώρα αναζητάς;
Μπήκες κι εσύ στο χορό της ξενιτιάς
και άκουσα πως κόψανε του γυρισμού τα τρένα.

^{(Πρώτη δημοσίευση στο https://frear.gr/?p=5867)}

Μονόκερος σπασμένος
^{(αναφορά στο The Glass Menagerie του Tennesee Williams)}

Εκεί που τέλειωνε το ποίημα,
ξεχαρβαλωμένη μουτζούρα
στο τελευταίο λεωφορείο της γραμμής,
άρχισα ν’ αναρωτιέμαι
τι είδους ζώο είμαι εγώ στη φάρμα αυτή
σε ποιο θηριοτροφείο αρμόζω.
Κι έτσι είναι ν’ απορεί κανείς
με τις επιλογές του κόσμου.
Τόσα χρόνια περιμένω
μα ούτε ένας δεν πληρώνει εισιτήριο,
τελικά ζώο εξωτικό μήπως δεν είμαι;
Σε γυάλινο φιαλίδιο ας μπω
πλημμύρα στη φορμόλη.
Ή σε κλουβί μοναχικό, ουρλιάζοντας
ζούγκλες από πασχαλιές ν’ αναπολώ.
Πάντως κύκνος δε γίνομαι
κοκορευόμενος στους δρόμους του Μποντλέρ
ελεύθερος αλλά ντοπαρισμένος
ανάμεσα σε σταυροφόρους υπνοβάτες.
Μα ούτε και γυάλινος μονόκερος
―βγαλμένος από θεατρικό―
με κέρατο σπασμένο
κουτσός αλλόκοτα μοιρολατρεί.
«Ξύπνησες σε χώρα άγνωστη, ζώο εξωτικό.»
Τρως πόρτα ακόμα κι απ’ τα πιο στριφνά θηριοτροφεία.
Μήπως απλά να συνεχίσω μια ζωή
κομπάρσος σε όνειρα των άλλων
ηθοποιός μοντάροντας τα κάγκελα κλουβιών
σε ένα καλοστημένο σινεμά για άγρια ζώα.