Ο χειμώνας, κρύος και στενάχωρος ως είναι, μας τον πετάνε όπως το κόκαλο σε λιμασμένο σκυλί, και περιμένουν να ρουφήξουμε όλο το μεδούλι …Θα πέσει χλωρό το καρύδι από το δέντρο; Ας μην απογοητευτεί η χρονιά από τη συγκομιδή της. Ήξερα έναν τρελό που ανέβηκε στον άμβωνα μιας άδειας εκκλησιάς μια Κυριακή και παίρνοντας το ψαλτήρι παρατήρησε: «Είχαμε καλό φθινόπωρο για τη σοδειά του καλαμποκιού και της πατάτας. Ας τραγουδήσουμε το Χειμώνα». Λέω λοιπόν «Ας τραγουδήσουμε το Χειμώνα». Τί άλλο μπορούμε να τραγουδήσουμε που να εναρμονίζεται με την εποχή;
_{ΧΕΝΡΙ ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΘΟΡΟ,}
Τo ημερολόγιο, 30 Ιανουαρίου 1854

Βογκούν τα δέντρα

Δε φτάνει η βροχή

Πρέπει επάνω μας

Χιόνι βαθύ να απλωθεί

Μία κρυστάλλινη

Κατοικημένου ουρανού

Σιωπή

Να στέρξει τα όνειρά μας

Μιας άνθησης πολύχρωστης

Που από την ακινησία

Μιας στάσης συντηρητικής

Στης κίνησης τον κόσμο

Θα μας βάλει

Σε μιαν άλλη συμμετρία

Θα μας τυλίξει τότε

Με δοξαριές βαθιές

Το ουράνιο μουσικό δοξάρι

Τάζοντας μελωδία και ρυθμό

Χορό

Σε μελισσιώνα εργατικό

Βουή μιας άνοιξης

Που απ’ τον εφήμερο ανθό

Θ’ αγωνιστεί

Συγκομιδή

Εφήμερου καρπού

Να βγάλει

ΗΧΗΤΙΚΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ:

Χανς Αμπραάμσεν (γ. 1952): Χιόνι (Schnee, 2006-2008. 10 Κανόνες για 9 όργανα)

Κρυσταλλένιοι Κανόνες, χιονάτη πολυφωνία, το μεδούλι του Χειμώνα.