Επιτέλους! Ο Cédric Boudin, συντηρητής έργων τέχνης, βρισκόταν στο μουσείο. Χώρισε τη γυναίκα του, τη Marie, και μετακόμισε στο Chantilly πριν από μερικές ημέρες, ώστε να βλέπει το υπέροχο ή, μάλλον, θεσπέσιο χειρόγραφο του 15^ου αιώνα Οι πολύ πλούσιες ώρες του Δούκα του Μπερί.
Το μουσείο το είχε αποσύρει από τον εκθεσιακό χώρο. Οι μελετητές και το κοινό έπρεπε να αρκούνται στην πανομοιότυπη εκθεσιακή εκδοχή· αλλά όχι εκείνος. Φανταζόταν το χειρόγραφο να περνά από την κατοχή διαφόρων επιφανών ανθρώπων, να εξαφανίζεται για αιώνες, να επανεμφανίζεται το 1856, να βρίσκει τη θέση του σε ένα μυστικό δωμάτιο στο μουσείο και να καταλήγει στα χέρια του.

«Ήταν απαραίτητο», μονολογούσε ο Cédric, όποτε σκεφτόταν τη Marie, «δεν καταλάβαινε». Μια μέρα, ο Cédric ξυρίστηκε, άφησε μια νησίδα μαλλιών στο κέντρο του κεφαλιού του –σαν τον αγαπημένο του χαρακτήρα από το χειρόγραφο, που στεκόταν μπροστά από την επιγραφή Approche! Approche!– και φόρεσε μακρύ κασκόλ, βελούδινη ουπλάνδα, μία λευκή και μία πράσινη καλτσοδέτα. Έτσι τον βρήκε η Marie μπροστά απ’ τον καθρέφτη και έκλεισε μεμιάς την πόρτα. Το χειρόγραφο ήταν ανεκτίμητο, ένα καλλιτεχνικό διαμάντι πράγματι, που άξιζε όχι μία, αλλά εκατό Marie.

Αν ξυριζόταν τελείως, οι σκυφτοί του ώμοι θα τον έκαναν να μοιάζει με χαλασμένη κούκλα, γι’ αυτό και στο μουσείο φορούσε ένα ροζ καπέλο baseball. Από το άγχος του ίδρωσε. Μικρές λίμνες σχηματίστηκαν στο γείσο. Σήκωσε το καπέλο ελαφρά, είπε «Καλημέρα, Hélène» και συνέχισε τον δρόμο του.

Γλίστρησε στο δωμάτιο με το χειρόγραφο και πέταξε τα πράγματά του στην άκρη. Φόρεσε γάντια νιτριλίου και το πλησίασε.

Ω, ήταν τόσο όμορφο! Τα έντονα μπλε, τα λαμπερά κόκκινα, τα φωτεινά πράσινα και τα αστραφτερά χρυσά, οι σκηνές με τα ζώα ή τους ανθρώπους, που αναπαριστούσαν τα ζωδιακά σύμβολα, τα χιονισμένα τοπία, τα κάστρα, οι αριστοκρατικοί αρραβώνες, οι πομπές, οι συγκομιδές και οι θερισμοί· σχεδόν μύριζε την οργωμένη γη και τα φρέσκα λαχανικά. Και φυσικά λάτρευε τις προσευχές, τις βιβλικές αναπαραστάσεις και τις εκκλησιαστικές τελετουργίες –ολόκληρη η γοτθική αρχιτεκτονική ξετυλιγόταν μπροστά στα μάτια του. Έβρισκε αριστουργηματικές ακόμα και τις πιο μακάβριες σκηνές, όπως τη νίκη του Δαβίδ, που θα έκανε και τον Hieronymus Bosch να χαχανίσει.

Έσκυψε πιο κοντά. Μια σταγόνα ιδρώτα έπεσε δίπλα στα πόδια του μετανιωμένου Δαβίδ, στην αγριάδα. Ο Cédric αποτραβήχτηκε. Τι ζημιά! Η πράσινη μπογιά διαλύθηκε και άφησε μια κηλίδα. Σκούπισε το μέτωπό του και πλησίασε περισσότερο. Στη θέση της αγριάδας είδε έναν βλαστό καπνού. Δεν ήταν δυνατόν! Ο καπνός ήταν άγνωστος στην Ευρώπη μέχρι τον 16^ο αιώνα...