Πρώτη η θεία: ο πατέρας σου είναι δυνατός, θα παλέψει, θα τα καταφέρει! Δεύτερες, οι Θεραπαινίδες: η κατάστασή του παραμένει σταθερή αλλά κρίσιμη. Συνυπολογίζοντας ―γιατρέ;― και το επιβαρημένο ιατρικό του ιστορικό δεν μπορούμε ακόμα να προβούμε ―γιατρέ;― σε κάποια ασφαλή πρόβλεψη θέλουμε να ξέρετε ―γιατρέ;― πως κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να. Στο κυλικείο θα χύσει απ’ την ταραχή του τον καφέ ―γιατρέ;― και ο υπάλληλος θα του προσφέρει έναν δεύτερο δωρεάν. Έξω νύχτα πολλή. Άνθρωποι πρέπει να βρουν τον δρόμο για να επιστρέψουν μέσα απ’ το σκοτάδι. Κάποιος μαζεύει τις καρέκλες. Μια τζαμαρία είναι προγραμματισμένη ν’ ανθίσει σε καθρέφτη στα επόμενα πέντε βήματα. Οι νοσοκόμες στον διάδρομο περνάνε διμοιρίες από μέσα του, τον διασχίζουν ατάραχα λες και το σώμα του δεν είναι αρκετό για να υποδυθεί μια μάζα άρνησης. Για να εξαφανίσετε τα ίχνη από τα φαντάσματα αρκεί να τα τρίψετε με λίγη χλωρίνη. Ένα Μπου! μένει μόνο, για δυο-τρεις μέρες, και μετά ξενοιάζετε! Ο φόβος βρέχει με το τουλούμι. Στις σκάλες του δεύτερου, η γυναίκα που φυλάει σκοπιά κάθε βράδυ, τον πλησιάζει ανακουφισμένα και τον χαϊδεύει. Ήρθες. Έπειτα, τον γδύνει απ’ τη μέση και πάνω και του γλείφει απαλά την πλάτη. Κρυώνει και πονάει. Μικροί χρόνοι, που ακόμα δεν έμαθαν καλά-καλά να κυλάνε, αφήνονται ελεύθεροι να χιμήξουν. Ένας περιηγητής αναζητάει στους θαλάμους ερείπια, αρχαίους ναούς και κολώνες. Οι καθετήρες ξεγυμνώνουν τα κοφτερά τους δόντια.
Τώρα ήσυχα. Τα ασθενοφόρα κοιμούνται. Μια σειρήνα που και που, ξυπνάει τρομαγμένη απ’ τον εφιάλτη της ημέρας και αναριγεί με παγωμένο μπλε. Τώρα διαβάζει Erri De Luca, Το παιχνίδι της χήνας. Στη διπλανή θέση έχει ακουμπήσει ένα πολυκαιρισμένο μπλοκάκι για να σημειώνει. Κι απ’ το μπλοκάκι, ανεπαίσθητα και σιωπηλά, ξεγλιστράει το σπιράλ, απλώνεται σαν πετονιά, ξετυλίγεται σαν καλώδιο, ορμάει σαν φίδι.
Ο πατέρας του μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο εσπευσμένα. Πρώτα, ιατρικά μηχανήματα και σκιές. Μετά, μια αόρατη, παιδική χορωδία: Έλα πίσω. Καταλαβαίνει. Σηκώνει το βλέμμα πάνω απ’ τις μάσκες, τα σοβαρά κεφάλια και τα εργαλεία, πέρα απ’ το αρρωστημένο φως ― το συνιστούν εκατό άγιοι του σκοταδιού, και τις βαριές κουρτίνες. Στα έλατα και πιο μακριά. Στα χωράφια, στα βουνά. Ζωγραφίζει σπίτια με ήλιους. Το μεσημεριανό δεν είναι ακόμα έτοιμο, μυρίζει τη βραστή πατάτα και το χαμομήλι που εκπνέει η μάνα του όταν ανασαίνει πάνω απ’ τον κόσμο του. Φοράει κρυφά τα ξυλοπάπουτσα που τον στενεύουν σαν τη φτώχεια. Νίβεται με αλάτι και αποχωρεί απ’ τη σκηνή, κάτω απ’ τη μύτη των γιατρών. Πάει να παίξει.
Αρχικά, θα πάρει τη μορφή της μεγάλης του αδερφής, που όση ώρα μιλάει και παρηγορεί, φέρνει στον νου της ένα παιδί, μικρό, μεσαίο, μεγάλο, παιδί-παιδάκι. Στη συνέχεια, θα γίνει ο εφημερεύων γιατρός που αδημονεί να τελειώσει τη βάρδια του το πρωί για να γυρίσει στη ζεστασιά της κοιμισμένης γυναίκας του. Στο κυλικείο, κι ενώ ο θεός που τον έχει «χρεωθεί» για απόψε, χασμουριέται δίπλα του αδιάφορα, πλημμυρίζει από συμπόνια και κερνάει τους καφέδες που έπεσαν μια μέρα από τη γη των γνώριμων χεριών και δε γύρισαν ποτέ ξανά πίσω. Σε πέντε βήματα θα είναι ο ανθισμένος καθρέφτης. Και μετά, το ξέφρενο Μπου! που σκορπάει στον ουρανό ένα κοπάδι τρομαγμένων αγριόχηνων. Στον δεύτερο όροφο είναι η μάνα που ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες αρνούμενη ακόμα να πιστέψει πως αν τυχόν το βάλουν στο μυαλό τους, πέντε όλα κι όλα σκαλιά, μπορούν να συνθλίψουν μονομιάς κάτι που συνήθιζε να υπήρχε. Και ν’ αναζητάει τη μαμά του. Και στους θαλάμους, υποδύεται τον περιηγητή που ανακαλύπτει εκστασιασμένος τα ερείπια αλλά αντιστέκεται ουρλιάζοντας μπροστά στα Μυστήρια: ομεπραζόλη πριν τα ισχυρά παυσίπονα.
Το φίδι ορμάει, η πετονιά απλώνεται, το καλώδιο ξετυλίγεται. Για να συναντήσει ξανά τον γιο του, απόψε, ο πατέρας υποβλήθηκε σε επτά διαδοχικές μεταμορφώσεις. Κοιμηθείτε τώρα, σειρήνες μου, ησυχάστε! Εδώ και λίγα λεπτά, ο πατέρας βρήκε επιτέλους τον δρόμο: είναι το ξεχαρβαλωμένο σπιράλ που πασχίζει μ’ όλη του τη δύναμη να γραπωθεί τελειωτικά από τη μπλούζα του παιδιού του.

Ας αποσυρθούμε τώρα. Ό,τι είπαμε, είπαμε.

Ούτως ή άλλως, κάθε πρωί, μια καθαρίστρια συλλέγει απ’ την αρχή τα σκόρπια υπολείμματα…