Διαβάζω Μπέκετ. Έχω βυθιστεί. Αντιλαμβάνεστε ότι αυτές τις ώρες που διαβάζεις ένα θεατρικό απαλλαγμένο από την ανάγκη ύπαρξης μιας ανθρωπότητας, ένα θεατρικό με άχρονους χαρακτήρες, η ανθρωπότητα που σε αφορά εξαφανίζεται. Εσείς, όλοι, εμείς, οι άλλοι εξαφανίστηκαν όλοι. Αιφνιδίως. Είναι περίεργη συνθήκη αυτή η κατάσταση της απομόνωσης. Του ηθελημένου εγκλεισμού. Θέλω να ξεχάσω ότι δεν είχα επιλογή. Ακούω μπροστά στην εξώπορτα φωνές, την τριβή των ελαστικών στη βρεγμένη άσφαλτο, τη γάτα που κυνηγάει μια μουσκεμένη ακρίδα. Απομακρύνομαι, πάω στο πίσω δωμάτιο. Πιο σκοτεινά. Το βιβλίο στο χέρι. Δεν θέλω να ακούω τίποτα την ώρα που διαβάζω. Να μη θυμάμαι τίποτα από όσα είδα το πρωί στις ειδήσεις. Να μην υπάρχετε, κανένας σας, να μην υπάρχουμε ούτε εμείς. Ανοίγω ξανά το βιβλίο, ο Βλαδίμηρος στη σελίδα 78, πηγαινοέρχεται ανήσυχος. Κρυώνει, λέει. Τον νιώθω στο δωμάτιο, κάπου κοντά μου. Καρφώνω το βλέμμα στις σελίδες, το τάσσω να προχωράει πέφτοντας από γραμμή σε γραμμή χωρίς να εξοκείλει. Περίεργο πράγμα η απομόνωση. Ανοίγει άλλες πόρτες, σε άλλες διαστάσεις, διαφορετικές. Ένα βήμα πιο βαθιά στον εαυτό είναι ένα τεράστιο ταξίδι στο μέλλον. Θα δεις μέρη που φτιάχτηκαν μόνο για σένα. Για να ζήσεις εκεί, έστω και προσωρινά. Μην τελειώνεις το βιβλίο βιαστικά. Δεν ξέρεις αν θα σε φτάσουν τα βιβλία σου. Δεν ξέρεις αν θα χρειαστεί να τα κάψεις για να ζεσταθείς, ή να τα φας. Δεν ξέρω γιατί μιλάω στον εαυτό μου σε δεύτερο πρόσωπο, το εμείς πια δεν υπάρχει, γιατί δύο έστω και σε ένα σώμα είναι μια υποτυπώδης προϋπόθεση ύπαρξης ανθρωπότητας, με τη στενή έννοια, δηλαδή. Είναι ιδιαίτερη συνθήκη ο εγκλεισμός. Λοιπόν, θα μιλήσω στον εαυτό μου. Κι ας μετατραπώ σε ένα σημαίνον ανθρωπ… (δεν κάνει να το λέω συνεχώς). Είσαι κι εσύ μέσα στο βιβλίο. Τώρα σε επινοεί ο Μπέκετ, αυτή τη στιγμή, μα όχι, δεν σκέφτεσαι ούτε μεταδίδεις εσύ ο ίδιος τη σκέψη σου, τώρα δημιουργείται κι αυτή, μην προσπαθείς να την ελέγξεις. Αφέσου στον Μπέκετ. Είσαι σε καλά χέρια, ωσότου ανοίξει το βιβλίο κάποιος άλλος, και περπατήσεις ξανά στη βρεγμένη άσφαλτο, εκείνη τη μέρα θα ξεχάσεις τον αποκλεισμό, και όλη η ανθρωπότητα θα είναι εκεί όπως την άφησες. Σελίδα 79. Ο Βλαδίμηρος, ο Λάκυ κι ο Εστραγκόν ανταλλάζουν καπέλα για μερικά λεπτά. Είμαι στην εξώπορτα. Κοιτάω από το ματάκι. Η κοιλιά της ακρίδας μού κόβει τη θέα. Δεν ξέρω αν είστε εκεί, αν είμαστε κι εμείς μαζί σας.