Ν.

Με το γαλάζιο σκοτάδι έρχεσαι
γλυκιά μυρωδιά της άνοιξης
Μετά από χειμώνα βαρύ
Σε νιώθω σαν απαλό άνεμο
Σε μυρίζω, σε γεύομαι με τους πόρους ανοιχτούς
ανακατεύεις τα μαλλιά μου
Σαν εκείνη την αίσθηση της αιώρησης στο μπλε σου
χρόνια πριν
σα χόρδισμα παραμυθιού και μέθης λυπητερής
σαν αναγέννηση και θάνατος μαζί
σα μοναξιά κι αγάπη ξεχασμένη
και χάνομαι
Μα και χαμένος να ’μαι θέλω
γιατί η σελήνη σου έπεσε
κι έρχεται ήλιος αδυσώπητος
που όλα τα φανερώνει και σβήνει τις σκιές
και κατακαίει τις κρυψώνες, στο όνομα του φωτός
και της αλήθειας.

Κιρκάδιος

Πως πράττεις σε ξεγέλασαν οι Μοίρες
μα στην εναλλαγή των εποχών πεισμώνεις σταθερός,
με αριθμούς βαστιέσαι κι υπολογισμούς.
Και ποιος ορίστηκε απ’ το τίποτα, εσύ για να το κάνεις;
Έσπασε το κουκούλι του λόγου σου
και εγένετο ύβρις.
Ποιος κάνει να καρπίσει το αμπέλι σου;
Ισχυρογνωμοσύνης οίνος στυφός.
Ποιος δίνει χώρο για τ’αποτέλεσμα;
Κι ο γερο-Έζρα κραύγαζε «amo ergo sum»
τι να’χε δει;
Κι εσύ τον βάφτισες προδότη
και πάνω στο τίμιο ξύλο της ησυχίας σου
τον σταύρωσες
δώδεκα χρόνια τρελός· Κιρκάδιος
Φαινόμενο κι Αληθεσία
Εγκλωβισμένη από τα σχήματα η αγωνία σου,
αυτοδέσμια.
Μα ποιός ορίστηκε απ’ το τίποτα;
Τη σιγουριά σου λαχταράς κι ασφάλεια
Στρωμένος με ασφάλεια ο δρόμος για τον Κάτω κόσμο,
ευθύβολες οι ράγες σου· Αξύνετος

Πανηγυρικός

 Άυλων σωμάτων σκιές,
απόσταγμα βεβιασμένης χαράς
απ’ το στύψιμο οδύνης σε ξερακιανά κουφάρια
κώνειο ζέχνον
πανουκλιασμένο απόστημα
βορβόρῳ χαίρειν.
Σε αναγκαστική αργία ο Ψυχοπομπός
στην τάφρο της αποξηραμένης Ευνόης
Κι ο έμμετρος λόγος νεκρός
μόνο καταλογάδην βαρβαρισμοί ντροπής.
Ζεμένη στο ετήσιο αλώνι του ήλιου
η ελεύθερη βούλησή τους
γαλάζια ημερήσια σβούρα
βορά του συμπαντικού διακόπτη
Σκιάχτρα in loco parentis
Όγδοη πληγή Θεού
η ανεγνωμιά του πλήθους.

Ἑῷος

Χιλιάδες κόσμοι, σύμπαντα χιλιάδες,
χιλιάδες κι οι ταυτόχρονες ζωές σου
Δύσε εδώ κι αλλού θε ν’ ανατέλεις
Μια πνοή όλα τα δένει, ρεύμα μυστικό
Παλμός αιώνιος, αντήχηση οι πράξεις σου
Κι οι σκέψεις σου όνειρα μέσα σε όνειρα
Και σκιές πραγμάτων, κάποτε αληθινών.
Πολέμα σ’ ένα σύμπαν και τ΄ άλλο θα καίγεται
Πράξε το καλό κι ένα άλλο ανθίζει
είσαι δημιουργός — ο Δημιουργός
φύτεψε το σπόρο και θέρισε αστερισμούς
χρονοπλάστης — μην περιορίζετε τον Κόσμο.