Ο Μανόλης, περπατώντας τα λίγα μέτρα από το σταθμό του μετρό στο Μοναστηράκι ως την οδό Νορμανού που ήταν η αντικερί «Mεσαιωνικές εικόνες», σκεφτόταν πως ο φίλος του τού έλειψε. Με το Διαμαντή είχαν μεγαλώσει στην ίδια πολυκατοικία. Πριν από έναν χρόνο εκείνος μετακόμισε από το Βύρωνα σε διαμέρισμα στην οδό Απόλλωνος, πίσω από τη Μητρόπολη, για να είναι κοντά στην αντικερί του κι οι επαφές τους αραίωσαν. Όμως μέρα παρά μέρα μιλούσαν στο τηλέφωνο κι ο καθένας ενημέρωνε αναλυτικά τον άλλον για τα νέα του. Ο Μανόλης ήταν εξπέρ στους υπολογιστές, αλλά μια έμφυτη συστολή τον έκανε αντικοινωνικό. Με τις γυναίκες πάντα εκδήλωνε φόβο και δειλία. Ο Διαμαντής είχε σπουδάσει φιλολογία, και στις γκόμενες είχε ιδιαίτερη άνεση.

Πέρασε την είσοδο του μαγαζιού και τον είδε καθισμένο στο γραφείο του να διαβάζει εφημερίδα. Ήταν νωρίς για να έχει πελάτη.

«Καλημέρα Μανόλη. Ρε συ, τι είναι αυτό πάλι; Δολοφόνησαν έναν μπασκετμπολίστα, τον έκοψαν κομμάτια και τον πέταξαν στους σκουπιδοτενεκέδες!»

«Κάτι πήρα χαμπάρι χτες το βράδυ σε ζάπινγκ στην τηλεόραση, αλλά δεν έδωσα μεγάλη σημασία».

«Αλλαγμένο σε βλέπω, προς το καλύτερο! Καμιά καινούργια κατάκτηση;»

«Κάτι παίζει. Θα σου πω μόλις εξελιχθεί».

Δεν ήθελε να του πει αμέσως για την Ξένια. Τι να του πει και τι να καταλάβει; Αλλά πάλι γι αυτό πέρασε από το μαγαζί του. Να του τα πει, να ξεμπουκώσει κι αυτός. Ο κολλητός του ήταν.

Ο Διαμαντής πετάχτηκε ως την οδό Ηφαίστου, σε ένα μικρό καφέ να φέρει τα ροφήματά τους, όταν στην είσοδο φάνηκε ένας κύριος, καλοντυμένος και σοβαρός. Καλημέρισε.

«Θα κοιτάξω για λίγο τα ενδιαφέροντα κομμάτια που έχετε» είπε και προχώρησε.

«Όπως θέλετε, κύριε. Κι εγώ δεν είμαι του καταστήματος. Από στιγμή σε στιγμή έρχεται ο φίλος μου που έχει το μαγαζί κι αυτός μπορεί να σας βοηθήσει σε ό,τι χρειαστείτε».

Ο Διαμαντής μπαίνοντας είδε τον πελάτη και πήγε κοντά του.

«Καλημέρα. Αν θελήσετε κάποια πληροφορία, είμαι στη διάθεσή σας»

«Ευχαριστώ νεαρέ. Κοιτάζω αυτούς τους πορτολάνους».

«Ο ένας είναι του Φιλίπ Μπιάς εκατό τοις εκατό αυθεντικός. Από τους τελευταίους που φτιάχτηκαν στο τέλος του 18^ου αιώνα. Ο άλλος είναι εγκεκριμένη αντιγραφή δουλειάς του Γεράρδου Μερκάτορα».

«Να σου πω την αλήθεια, γυρεύω κάποιον χάρτη του Οροντέους Φίνεους που να απεικονίζει τη Σαντορίνη. Αλλά δεν εντόπισα κάτι».

«Δεν υπάρχει εκεί που το ψάχνετε. Δεν έχουμε. Αλλά αν θέλετε, μπορώ να αναζητήσω στους συνεργάτες μου. Πριν φύγετε αφήστε μου μια επαφή. Όταν βρεθεί σας ενημερώνω».

Οι δυο φίλοι κάθισαν στο γραφείο αφήνοντας τον πελάτη να κοιτάζει με υπομονή και ραθυμία τα αντικείμενα ένα προς ένα. Στα μάτια ξεπρόβαλαν όμορφα κομμάτια, δυο λαμπατέρ εποχής, κορνίζες φωτογραφιών με περίτεχνα σκαλίσματα, παλιά ραδιόφωνα, ένα παράξενο μικρό άγαλμα τριάντα περίπου εκατοστών, τέσσερα στιλέτα με τα θηκάρια τους στολισμένα, ένα ανατολίτικο βάζο με ζωγραφισμένη όλη την επιφάνειά του, ρολόγια με πλουμιστές βάσεις, διάφορα καντηλέρια και ταμπακιέρες.

Οι δυο φίλοι ξανάπιασαν τη συζήτηση για τα προσωπικά τους, ο πελάτης είχε ξεχαστεί, ο Διαμαντής άρχισε να λέει στο Μανόλη για μια καινούργια γκόμενα που πολιορκούσε.

«Μανόλη τρελάθηκα. Θεογκόμενα! Ήρθε εδώ στο μαγαζί κι έκανε μια ακριβή αγορά. Ψευτοκουλτουριάρα, και ματσωμένη. Γυναίκα Υπουργού. Στην είσοδο του μαγαζιού την κουτσούλησε μια δεκαοχτούρα κι εγώ προθυμοποιήθηκα να τη βοηθήσω στην καθαριότητα. Φλερτάραμε, την άρχισα στο μπλα μπλα για την ερμαφρόδιτη φύση των σαλιγκαριών, έδειξε ενδιαφέρον, μετά έπιασα να λέω για τον Πλάτωνα και το Συμπόσιο ώσπου αγόρασε ένα ακριβό ανατολίτικο βάζο. Μου άφησε τη διεύθυνση στο σπίτι της να της πάω για να μην το κουβαλά επάνω της στα ψώνια που θα έκανε».

«Σύζυγος Υπουργού! Αναβαθμίστηκες».

«Την επόμενη μέρα τυλίγω προσεκτικά το πορσελάνινο βάζο που είχε διαλέξει και πάω στην Κηφισιά, σε μια από αυτές τις μαντρωμένες και απρόσιτες κατοικίες, να το παραδώσω. Στην είσοδο, σε κουβούκλιο, ένας φρουρός. Με σταματάει, μιλάει στο εσωτερικό τηλέφωνο, ανοίγει και μπαίνω. Τέλος πάντων βρέθηκα σε ένα μεγάλο σαλόνι να περιμένω κανένα τέταρτο κι εμφανίστηκε αυτή, ντυμένη προκλητικά, αρωματισμένη έντονα και … έτοιμη. Μιλήσαμε για λίγη ώρα για διάφορα σχετικά με το μαγαζί μου και ξαφνικά μου ρίχτηκε στα ίσια. Είχε καθίσει κοντά μου στον καναπέ, με άγγιζε, δίπλωνε τα πόδια της και το φόρεμα ανέβαινε ψηλά. Πρωινιάτικα όμως, χωρίς ερωτική προετοιμασία και δίχως τη σχετική προκαταρκτική ατμόσφαιρα, αιφνιδιάστηκα. Σάστισα και ντράπηκα λίγο. Της μίλησα κάπως απότομα. Μου κακοφάνηκε το απροκάλυπτο και ωμό και δεν ενέδωσα. Σαν τα σκυλιά στις πλατείες που μόλις «μυριστούν» αρχίζουν το πήδημα. Αλλά, τώρα που σκέφτομαι ξανά το περιστατικό, μετανιώνω. Έχασα την ευκαιρία. Δεν περιγράφεται ο ερωτισμός που απλώνεται πάνω της!»

«Κι εγώ άρχισα σχέση με μια όμορφη και καλή κοπέλα. Μόνο που έχει βάσανα. Στο Αιγάλεω μένει. Είναι παντρεμένη με πρώην αστυνομικό κι αυτός τώρα είναι σε καροτσάκι από τροχαίο».

«Και πώς γνωριστήκατε;»

«Τυχαία. Μπαίνω σε ταξί από το σπίτι και πράγμα σπάνιο για μένα, κάθομαι πίσω. Πήγαινα στο Περιστέρι σε πελάτη. Βρήκα το πορτοφόλι της και της το πήγα στο σπίτι».

«Δεν πιστεύω να κώλωσες; Για πες λεπτομέρειες».

«Εντάξει, ρε. Όλα καλά σου λέω».

Απάντησε λίγο απότομα. Είχε αρχίσει να δυσανασχετεί με την πίεση. Κολλητός ο Διαμαντής όμως ήθελε να κρατήσει τις λεπτομέρειες για τον εαυτό του. Η Ξένια είχε μπει για καλά στη ζωή του. Ο Διαμαντής τον κοιτούσε επίμονα περιμένοντας να ακούσει ζουμερές και πιπεράτες λεπτομέρειες, όμως ο Μανόλης είχε αποφασίσει να μην προχωρήσει σε αναλυτικές περιγραφές. Σκέφτηκε για αντιπερισπασμό να αλλάξει θέμα συζήτησης.

«Και δεν μου λες κολλητέ; Εσύ πιστεύεις πως πίσω από το άγριο έγκλημα υπάρχει κάποιος μανιακός;»

«Ναι! Από μακριά φωνάζει πως έτσι είναι. Μια άλλη εκδοχή του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Μόνο που δεν δολοφονεί γυναίκες. Αλλά άντρες. Και μάλιστα δίμετρους. Τους κόβει σε κομμάτια και τους ξεφορτώνεται».

Το στυγερό έγκλημα τον είχε ξεσηκώσει. Τον ερέθισε το άγριο και ακατανόητο της υπόθεσης κι έπιασε να κάνει διάφορες εικασίες γύρω από αυτό. Μιλούσε σαν επίδοξος ερευνητής, μια έξαψη τον είχε κυριέψει. Από μικρός ο Διαμαντής αντιδρούσε περίεργα στις εγκληματικές ιστορίες. Προσπαθούσε να διεισδύσει στο χαρακτήρα του δολοφόνου, να μαντέψει το κίνητρο του, να καταλάβει την ψυχολογία του όταν έφτανε στο φόνο. Κατά καιρούς γινόταν άλλος άνθρωπος. Εμμονικός, ταυτιζόταν με το θύμα χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, σκεφτόταν, μπλεκόταν, αγωνιούσε, άλλαζε προσωπικότητα. Το μυαλό του ήταν ποιοτικό, όμως οι γνώσεις του για την εγκληματολογία λίγες. Έτσι κατά καιρούς αράδιαζε στο Μανόλη ένα σωρό υποθέσεις που πολλές φορές αυτές μεταξύ τους ήταν αντιφατικές. Τα εγκλήματα και η πολιτική ήταν τα πάθη του. Για το Διαμαντή όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι. Και όλα ήταν ταξικές αντιθέσεις, που περίμεναν μια συσσώρευση για να πραγματοποιηθεί η ανατροπή του ιμπεριαλισμού. Κάθε μέρα αγόραζε τρεις εφημερίδες. Κακώς σπούδασε φιλολογία. Οι κοινωνικές και οι πολιτικές επιστήμες του ταίριαζαν περισσότερο.

«Κανένα έγκλημα δεν είναι τέλειο. Ίχνη βρίσκουμε πάντα. Κι η τεχνολογία σήμερα βοηθά σημαντικά, καθώς δίνει μια υπεροχή απέναντι στους κακοποιούς. Όμως πάντοτε σ’ έναν φόνο το παν δεν είναι ο τρόπος που γίνεται, αλλά η συγκάλυψή του. Από το δολοφόνο και από το σύστημα».

Το κατάστημα με τις αντίκες δεν ήταν τεράστιο. Ο πελάτης ξεχασμένος περιεργαζόταν ράθυμα τις αντίκες και άκουγε. Πέρασε καμιά ώρα. Πλησίασε στο γραφείο κρατώντας το χάρτη του Γεράρδου Μερκάτορα. Ο Διαμαντής του είπε την τιμή.

«Μετρητά ή με κάρτα;»

«Μετρητά» απάντησε αυτός.

Όση ώρα ο πελάτης μετρούσε τα χρήματά του, ο Διαμαντής τύλιγε το μεσαιωνικό χάρτη.

«Για διακόσμηση στο σπίτι τον παίρνω, νεαρέ. Θα σου αφήσω την κάρτα μου, κι αν μου βρεις χάρτες του Οροντέους Φίνεους, κάλεσέ με. Η Σαντορίνη και η Κέα με ενδιαφέρουν. Η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης το 1614 π. Χ. μόνο αθώα δεν ήταν».

Οι δυο φίλοι κοίταξαν με έκπληξη και απορία τον άγνωστο απέναντί τους. Ερεθίστηκαν από τον σοβαρό τρόπο που είπε την παραδοξότητα.

«Τι εννοείτε, κύριε;» Ρώτησε ο Διαμαντής.

«Θα σας πω συνοπτικά κάποια πράγματα. Οι χάρτες του Τούρκου ναυάρχου Πίρι Ρέις του 1513, έχει πιστοποιηθεί επίσημα πως έχουν παρθεί από τις βιβλιοθήκες του Βυζαντίου. Κι οι Βυζαντινοί τούς αντέγραψαν από άλλους χάρτες του 4^ου αιώνα π.. Κι αυτοί πάνε ακόμη πιο πίσω, φτάνουν στο 13.000 π. Χ. Και σε μια λεπτομέρειά τους οι χάρτες του Πίρι Ρέις απεικονίζουν την Ανταρκτική που όμως τότε, το 1513, δεν είχε ακόμη ανακαλυφθεί. Και μάλιστα την απεικονίζουν χωρίς πάγους. Αινιγματική ιστορία, δε νομίζετε;»

«Χωρίς πάγους η Ανταρκτική; Μα πώς γίνεται αυτό;» Ρώτησε ο Μανόλης έκπληκτος.

«Γίνεται, κύριε, αν σκεφτεί κανείς πως πιθανόν η Ανταρκτική να μην ήταν στο σημείο που όλοι μας σήμερα γνωρίζουμε πως είναι».

«Δηλαδή; Ρόδες έχει κι έφυγε;»

Ο πελάτης μειδίασε.

«Κάτι τέτοιο. Υπάρχει η θεωρία του Αμερικανού Τσαρλς Χάουπτγουντ την οποία σχολίασε θετικά κι ο Αϊνστάιν, που λέει με απλά λόγια τα εξής: Στις πολικές περιοχές υπάρχει συνεχής συσσώρευση πάγων, οι οποίοι όμως δεν είναι συμμετρικά διατεταγμένοι στην επιφάνεια του πόλου. Η περιστροφή της γης δρα σ’ αυτές, τις μη συμμετρικά κατανεμημένες μάζες, παράγοντας φυγόκεντρο ορμή που μεταδίδεται στον εξωτερικό φλοιό της γης. Η συνεχώς αυξανόμενη φυγόκεντρος δύναμη, όταν φτάσει σε μια συγκεκριμένη τιμή θα μετατοπίσει τμήμα ή και ολόκληρο το φλοιό από το υπόλοιπο σώμα της. Φανταστείτε το φλοιό σα να έχετε ένα πορτοκάλι που η φλούδα του έπαψε να είναι ενωμένη με τη σάρκα. Υπολογίζεται πως η Ανταρκτική εκείνη την εποχή ήταν δύο με δυόμιση χιλιάδες μίλια πιο κοντά στον Ισημερινό».

«Και ποιοι ζούσαν τότε για να τα καταγράψουν αυτά;» Ρώτησε με τη σειρά του ήρεμα ο Διαμαντής.

«Να μην σας μπλέκω τώρα περισσότερο με όποια θεωρία σωστή ή λανθασμένη υπάρχει. Η επιμονή των επιστημόνων να λύσουν αυτά τα αινίγματα, γιατί σε αρχαίους και μεσαιωνικούς χάρτες έχουμε χαρτογραφημένο όλο τον πλανήτη, τους οδήγησε να μελετήσουν το θέμα κι έσκυψαν στις εργασίες και άλλων χαρτογράφων. Κι όλη η έρευνα κατάληξε στην υπόθεση πως κάποιος λαός που έζησε πριν από το 13.000 π. Χ. μπόρεσε και χαρτογράφησε την Ανταρκτική, αλλά και όλο σχεδόν τον πλανήτη. Και πλέον αναρωτιόμαστε: Πόσο προχωρημένο επίπεδο γνώσεων είχαν; Πόση προηγμένη τεχνολογία διέθεταν που συνοδευόταν από γνώση ανώτερων μαθηματικών; Σκεφτείτε πως, για να χαρτογραφηθεί η γη, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να ξέρει ο χαρτογράφος πως είναι σφαιρική. Επί πλέον χρειαζόταν να γνωρίζουν τον υπολογισμό του γεωγραφικού μήκους, αλλά και σφαιρική τριγωνομετρία και γεωγραφική προβολή. Ποιοι ήταν αυτοί που τα έκαναν αυτά και τι απέγιναν;»

«Εσείς τι πιστεύετε, κύριε; ρώτησε ο Διαμαντής συγκρατώντας την έκπληξή του.

«Θα σας πω. Ας θυμηθούμε τον Πλάτωνα και τον Κριτία, το διάλογο που διακόπτεται με αινιγματικό τρόπο. Εκεί με λεπτομέρειες αναφέρεται στην Ατλαντίδα και τους κατοίκους της. Μετά εύκολα μπορούμε να εικάσουμε τη συνέχεια. Οι Ατλάντιοι, μια φυλή πανύψηλων όντων, ήρθαν στη Γη από κάποιο άστρο του αστερισμού του Λαγού. Επειδή το ύψος τους ήταν εντυπωσιακό οι άνθρωποι τους ονόμασαν Γίγαντες, κι αυτή η δοξασία πέρασε από όλες τις μυθολογίες του κόσμου. Ακόμη και στη Βίβλο, που κι αυτή μυθολογία είναι, συναντάμε αναφορές. Εποίκησαν την Ατλαντίδα του Πλάτωνα και με την προηγμένη τεχνολογία τους άρχισαν τις επεκτάσεις. Ώσπου το 9.500 π. Χ. βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους Αθηναίους. Που και αυτοί είχαν παράξενα και εξελιγμένα όπλα και βοήθεια και καταγωγή από το Σείριο».

«Πού είναι γραμμένα όλα αυτά κύριε;» Ρώτησε ο Διαμαντής με συγκρατημένο θυμό.

«Υπάρχουν άπειρες φιλολογικές αναφορές για τη λατρεία του Σείριου. Και όλα αυτά τα λένε καλυμμένα και οι μυθολογίες της Μεσογείου και ειδικά της Ελλάδας. Ένα απρόοπτο γεωλογικό συμβάν εξαφάνισε την επικράτεια των Ατλάντιων δυτικά της Βόρειας Αφρικής καθώς το μεγάλο νησί, μαζί με άλλα μικρότερα που κατοικούσαν, εξαφανίστηκε. Οι Ατλάντιοι χάθηκαν από το προσκήνιο της ιστορίας. Αλλά δεν αφανίστηκαν. Αρκετοί επέζησαν, ανακατεύτηκαν με τους ανθρώπους κι άρχισαν οι επιμειξίες».

»Πέρασαν ανατολικά και εισχώρησαν στην Αίγυπτο, στην Κρήτη κι έφτασαν μέχρι τον Τίγρη και τον Ευφράτη. Απλώθηκαν παντού, μέχρι και στην Αμερική εντοπίζονται κάποιοι. Όπου υπάρχουν μεγαλιθικές κατασκευές στον πλανήτη, είναι δικό τους έργο. Στην Αίγυπτο κατασκεύασαν τις πυραμίδες, συγκρότησαν Ιερατείο στο οποίο μετέδωσαν πολλές γνώσεις. Γι' αυτό κι οι Αιγύπτιοι περνούν απότομα από τη λίθινη εποχή στην οργανωμένη μοναρχία, με τις τέλειες αρχιτεκτονικές κατασκευές και σε έναν πολιτισμό που δείχνει πως δεν εξελίχθηκε ομαλά, αλλά προέκυψε με εξωτερική παρέμβαση. Στην Κρήτη δίδαξαν την επιστήμη της ναυσιπλοΐας, στους Χαλδαίους μετέδωσαν τα Ιερά Μυστήρια και τη μελέτη των άστρων».

Ο Διαμαντής ένιωσε την ανάγκη να διακόψει τον κύριο που με σοβαρό ύφος αράδιαζε παραμύθια για παιδιά κι αυθαιρετούσε πάνω σε γνωστά θέματα. Τόση ώρα άκουγε από περιέργεια και ευγένεια τα σοβαρά και τις αρλούμπες του πελάτη, μέχρι που δεν άντεξε.

«Πάντως η ιστορία του πολιτισμού που μαθαίνουμε μας λέει πως όλα άρχισαν στη Σουμερία και τη Μεσοποταμία τέσσερις με πέντε χιλιάδες χρόνια π. Χ. Μέχρι τότε οι λαοί πάλευαν ακόμη με τα χιόνια, τους κατακλυσμούς και τα άγρια ζώα».

Ο πελάτης σάστισε λιγάκι. Κάτι τον τύλιξε, όχι φόβος, αλλά μια μεταφυσική αγωνία, ένας μαντικός πανικός για αναπότρεπτες συμφορές που έρχονται. Η σαστισμάρα κράτησε λίγο. Επανήλθε ατάραχος.

«Η Ιστορία, έτσι όπως διδάσκεται, έχει πολλά κενά. Κατ’ αρχάς ο πολιτισμός των ανθρώπων δεν εξελίχτηκε σε ευθεία γραμμή. Πράγμα που σημαίνει πως το παλαιότερο δεν είναι υποχρεωτικά και πιο πρωτόγονο. Ένα τέτοιο κενό, μια παραδοξότητα, μας δείχνουν αυτοί οι χάρτες που σας ανέφερα πριν».

«Εντάξει. Συγγνώμη για τη διακοπή. Συνεχίστε».

Είπε ευγενικά ο Διαμαντής που σεβάστηκε την πελατειακή του σχέση με τον κύριο. Είχε και μια περίεργη λάμψη στα μάτια καθώς τους κοιτούσε. Το πυρετικό του βλέμμα, αν και εστίαζε στα πρόσωπα των δύο φίλων, έφευγε σε έναν απροσδιόριστο και αόρατο στόχο. Κοιτούσε μακριά στο παρελθόν ή στο μέλλον. Σαν κάποιος Ιουδαίος προφήτης που γνώριζε με ασφάλεια τα περασμένα και τα μελλούμενα κι έκρουε σθεναρά τον κώδωνα του κινδύνου προσπαθώντας να αφυπνίσει από το λήθαργο τα πλήθη. Ήταν κοντόσωμος, με βαθιές ρυτίδες να του χαράσσουν το σοβαρό πρόσωπο και να του προσδίδουν μια πρόωρη γεροντίαση.

«Με το πέρασμα των χρόνων οι εναπομείναντες Ατλάντιοι απομακρύνθηκαν από την καταγωγή και την ιστορία τους. Ξέκοψαν από την κατεστραμμένη κοιτίδα τους, μέχρι που εν μέρει αφομοιώθηκαν. Μόνο μορφολογικά διατήρησαν έστω και εκφυλισμένα κάποια στοιχεία της καταγωγής τους, όπως το υπερβολικό ύψος. Στη σύγχρονη εποχή έχουν εφεύρει το μπάσκετ αποκλειστικά για όσους είναι δίμετροι, αλλά χώνονται σε όλα. Τράπεζες, χρηματιστήρια, πολιτική. Όπως ο δικός μας ο Φασούλας, πότε βουλευτής, πότε δήμαρχος στον Πειραιά.

Τελευταία φορά που εντοπίστηκαν στην ιστορία είναι το 1614 π. Χ. Μια ολιγομελής ομάδα που δρούσε υπόγεια και καταχθόνια θέλησε να εκδικηθεί τους Αθηναίους. Οι ήττες που είχαν υποστεί παλιότερα είχαν συντηρήσει μιαν ανάμνηση κι αυτή έθρεφε μνησικακία. Όμως στόχευαν στην Αττική γη θέλοντας να αποκτήσουν δική τους μόνιμη χώρα για μια νέα επανεγκατάσταση και ανασυγκρότηση του πολιτισμού τους. Αλλά και γιατί αυτό το μέρος ενεργειακά είναι βαρυσήμαντο».

«Στόχος τους ήταν οι Αθηναίοι επειδή πριν από χιλιάδες χρόνια τους είχαν νικήσει; Και ποια είναι η ιδιαίτερη ενεργειακή σημασία της Αττικής κύριε;» Ρώτησε ο Μανόλης έκπληκτος.

«Ναι η εκδίκηση τους παρακίνησε, γιατί συντηρήθηκε στις παραδόσεις τους. Όμως υπήρχαν και άλλα κίνητρα. Ο γιος του Απόλλωνα και της Κυρήνης, ο Αρισταίος, πήρε χρησμό από το μαντείο των Δελφών που του έλεγε να μεταβεί στην Κέα για να τη βοηθήσει να ξεπεράσει τα προβλήματα λοιμού και ξηρασίας που είχαν ενσκήψει. Εγκατέλειψε τη Φθία όπου κατοικούσε κι έφτασε στο κομβικής σημασίας νησί που βρίσκεται στις άκρες της Αττικής. Η αστρολογική σπουδαιότητα της Κέας είναι θέμα μεγάλο για να το αναπτύξω τώρα. Το νησί υπέφερε από τις καυστικές ακτίνες του Σείριου και πάνω του επικρατούσε ξηρασία διαρκείας. Τιμωρούνταν για ασέβεια και κάποια ασέλγεια που είχαν επιδείξει μερικοί κάτοικοι.

Ο Αρισταίος ανήγειρε ναό και παρατηρητήριο στην ψηλότερη κορυφή του βουνού. Από εκείνο το σημείο, που είναι στενά συνδεδεμένο με το Σείριο, κατηύθυνε τους ανέμους στο Αιγαίο πέλαγος, τα μελτέμια όπως τα λέμε σήμερα, ρύθμιζε τις βροχοπτώσεις στην ευρύτερη περιοχή κι επικοινωνούσε με τη μητρώα γη. Δίδαξε στους κατοίκους την μελισσοκομεία, την αμπελουργία και το ημέρωμα της αγριελιάς, τους έμαθε να τιμούν το Δία και το Σείριο και καθώς ήταν μάντης και ιατρός και αγαπούσε τους ανθρώπους τιμήθηκε ιδιαίτερα. Λένε πως πρώτος αυτός ανακάλυψε το ελαιοπιεστήριο και τον τρόπο να βγαίνει τυρί από το γάλα.

Αργότερα πέρασε στη Σαρδηνία και στη Σικελία και κατόπιν στη Θράκη, όπου και γνώρισε τον Διόνυσο και από αυτόν διδάχτηκε πολλά. Μετά τον ακολούθησε στην εκστρατεία του στην Ινδία. Απρόοπτα εξαφανίστηκε χωρίς ποτέ κανείς να μάθει αν πέθανε, πού και πώς. Σα να άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Ή σα να τον απήγαγαν εξωγήινοι.

Η Κέα, όπως δείχνουν και σχετικά νομίσματα που έχουν βρεθεί, ανέπτυξε ιδιαίτερη σχέση με τη λατρεία του Σείριου. Ο Αρισταίος μελέτησε τις καλοκαιρινές επιδράσεις του άστρου στις σοδειές και στον τρόπο που οι άνθρωποι σκέφτονται και συμπεριφέρονται ορισμένες μέρες του χρόνου. Οι Αθηναίοι, σε μικρή απόσταση από το νησί, ρύθμιζαν και συντόνιζαν όλα αυτά. Ο στόχος των Ατλάντιων ήταν να πλήξουν πρώτα αυτό το νησί και κατόπιν την Αθήνα. Ήθελαν να καταστρέψουν ό,τι υπήρχε στην Κέα για να αποκοπούν οι άνθρωποι από την επικοινωνία τους με το άστρο του Κυνός».

Ο Διαμαντής έβραζε, αλλά συγκρατιόνταν για να μην παρέμβει. Απότομα μεταστράφηκε κι άρχισε να διασκεδάζει με την περίπτωση του πελάτη του. Κάπως έτσι θα φτιάχτηκαν και οι αρχαίοι μύθοι, σκέφτηκε. Με αφετηρία κάποιο αληθινό συμβάν η φαντασία κάλπασε και ντύθηκε με εξωπραγματικά στοιχεία. Κι ο προφορικός λόγος εκείνων των χρόνων συσκότιζε το ρεαλιστικό κοίταγμα των εξιστορούμενων συμβάντων. Ένας αφηγητής μπορούσε να πει αυτό σε ένα ακροατήριο κι ύστερα κάτι εντελώς διαφορετικό σε κάποιο άλλο. Βέβαια οι μύθοι στηρίζονταν κατά κανόνα σε κάποιες αλήθειες που, για λόγους σκοπιμότητας, δεν έπρεπε να ειπωθούν φανερά. Σήμερα όμως οι μύθοι μόνο εθνολογικό ενδιαφέρον έχουν. Κι αυτός εδώ ο κύριος, χωρίς να το συνειδητοποιεί, μιλά λες και ζει τρεις με τέσσερεις χιλιάδες χρόνια πριν. Αφέθηκε χαλαρά στην αφήγηση του ιδιόμορφου πελάτη του. Έδειχνε να το απολαμβάνει.

«Όμως αυτή η ομάδα των Ατλάντιων δεν είχε πλήρη γνώση της τεχνολογίας που οι πρόγονοί τους κατείχαν. Αποσπασματικά μόνο γνώριζαν τον τρόπο να προκαλούν κοσμογονικά πλήγματα. Δοκίμασαν από απόσταση τα όπλα τους κι από λάθος ενεργοποίησαν το ηφαίστειο της Σαντορίνης. Οι συνέπειες ήταν τρομακτικές. Ο Μινωικός πολιτισμός καταστράφηκε κι ο κόσμος στη Μεσόγειο πήγε πίσω αρκετούς αιώνες. Νέες δυνάμεις ξεπήδησαν από τον Ελλαδικό κόσμο. Αυτές επιβλήθηκαν κι όλα αυτά υπαινικτικά καταγράφηκαν στις μυθολογικές δοξασίες. Πλέον έχουμε άλλη ιστορία. Την σύγχρονη και λανθασμένη των ημερών μας».

«Υπάρχουν ακόμη Ατλάντιοι ανάμεσά μας;»

Ρώτησε ο Μανόλης που παρά τη δυσπιστία του είχε εντυπωσιαστεί από όσα έλεγε ο παράξενος πελάτης. Όλες αυτές τις ιστορίες πρώτη φορά τις άκουγε. Η εξιστόρηση ακουγόταν ευχάριστα.

«Εσείς τι πιστεύετε;» αντέτεινε αινιγματικά ο πελάτης.

«Δηλαδή στη γη υπάρχουν απεσταλμένοι από τον Αστερισμό του Λαγού κι απεσταλμένοι από το Σείριο. Και ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί;» Ρώτησε ξανά αθώα ο Μανόλης.

«Δεν είναι μόνο αυτοί κύριέ μου. Ουσιαστικά ό,τι υπάρχει στον πλανήτη μας από ζωή είναι εξωγήινο. Τα μικρόβια, τα ψάρια, τα πουλιά, τα χερσαία ζώα όλα. Στο ανθρώπινο είδος ευδιάκριτες είναι οι χρωματικές κατηγορίες, οι ανθρώπινες φυλές που λέμε και οι οποίες προέρχονται και από άλλον αστερισμό η κάθε μία. Αλλά ακόμη υπάρχουν οι Ατλάντιοι και οι Σείριοι, υπάρχουν και λίγοι που έχουν μπλε αίμα στις φλέβες τους κι ακόμη δύο, ύπουλες και επικίνδυνες φυλές. Οι Υποχθόνιοι που ζουν κάτω από την επιφάνεια της γης και οι Κρόνιοι που, αθέατα, διοικούν τον πλανήτη σήμερα. Οι άνθρωποι του Σείριου πρέπει να συνάψουν ειρήνη με τους Ατλάντιους αν θέλουμε να επιβιώσουμε στον πλανήτη».

«Και ποιος θα φροντίσει να συναφθεί αυτή η ειρήνη; Υπάρχουν συμβούλια ανάμεσα σε αυτές τις ομάδες; Συνομιλούν μεταξύ τους; Ή η κάθε μια τραβάει το δρόμο της;»

«Αγαπητέ φίλε ρωτάς πολλά πράγματα που και να τα γνωρίζω δεν επιτρέπεται να τα αποκαλύψω. Στην παρούσα φάση αυτή η συνεννόηση είναι δύσκολη υπόθεση γιατί ήδη οι Γίγαντες έχουν ανασυγκροτηθεί κι έχουν τα δικά τους σχέδια. Εστιάστε στις δεκαοχτούρες που πολλαπλασιάζονται με τρομακτικούς ρυθμούς. Στα σαράντα εκατομμύρια υπολογίζεται ο πληθυσμός τους σήμερα. Κανείς δεν τις κυνηγά για να τις φάει. Και προστατεύονται από τη φιλοζωία των ανθρώπων που ζουν στις μεγαλουπόλεις. Αυτές με τις κουτσουλιές τους καθημερινά διαβρώνουν τα πάντα. Τα σήματα από το άστρο Nihal του αστερισμού του Λαγού έρχονται με συνεχή συνέπεια καθοδηγώντας τα. Δικά τους εργαλεία είναι, των Ατλάντιων. Όταν ο πληθυσμός των πτηνών φτάσει σε έναν κρίσιμο αριθμό τότε οι βροχές δεν θα προλαβαίνουν να ξεπλένουν τις κουτσουλιές τους. Αυτές θα καλύψουν τα πάντα. Κτίρια, δρόμοι αυτοκίνητα, δάση όλα θα σκεπαστούν κι ο πλανήτης μας θα καταντήσει μια πελώρια και δυσώδης κουτσουλιά. Τα οξέα τους θα διαβρώσουν όλη την επικράτεια, το οξυγόνο θα περιοριστεί, οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να περπατούν, να εργάζονται, να κινούνται, μολυσματικές ασθένειες θα εξαπλωθούν. Σχέδια βέβαια και προετοιμασίες κάνουν και οι Σείριοι, για αυτοπροστασία».

«Δεν ξέρω αγαπητέ κύριε με τα περιστέρια ειδικά τι συμβαίνει, όμως οι αρχαίοι, κάποια πτηνά τα παρατηρούσαν για να προλέγουν το μέλλον. Πρόσεχαν τον τρόπο που πετούσαν, τι σχήματα σχημάτιζαν, άκουγαν τα κρωξίματά τους κι όλα αυτά τους έδιναν εικόνες και οράματα για να προφητέψουν το τι θα συμβεί».

Είπε ο Διαμαντής αυθόρμητα και κάπως θυμωμένα.

«Συμφωνώ νεαρέ. Η ορνιθομαντεία των αρχαίων δεν ήταν παρά η τεχνική αποκωδικοποίησης αυτών των σημάτων που σας είπα πριν πως έρχονται από μακριά. Ήταν μια επιστήμη κανονική με περιεχόμενο και εξειδικευμένες γνώσεις. Οι αρχαίοι στον τομέα αυτό γνώριζαν πολύ περισσότερα από εμάς τους σύγχρονους. Και ίσως, όταν διαβάζουμε για τέτοιες ενέργειές τους, αντί να χαμογελάμε συγκαταβατικά, καλό θα είναι να ερευνούμε αυτές τις ειδικές γνώσεις που κατείχαν και τώρα έχουν περάσει στη λήθη».

Τους κοίταξε σοβαρά. Το πρόσωπό του μια μάσκα, τίποτε δεν κινούνταν. Έβγαλε από την τσέπη του ένα μπιλιέτο και το έδωσε στο Διαμαντή.

«Κύριοι, αναζητήστε τη γνώση στα βιβλία. Εκεί υπάρχει η αλήθεια, έστω και καλυμμένη».

«Θα επικοινωνήσω μαζί σας σχετικά με τους χάρτες της Σαντορίνης και της Κέας» είπε ευγενικά ο Διαμαντής παίρνοντας το μπιλιέτο.

«Πριν φύγω ήθελα να σας πω μια άποψη πάνω σε αυτό που σας απασχολούσε πριν στη συζήτησή σας, την οποία τυχαία άκουσα. Αναρωτηθήκατε γιατί να είναι διαμελισμένο το πτώμα κι ύστερα κάνατε ορισμένες εικασίες. Μαζί με όσα σκεφτήκατε προσμετρήστε ακόμη πως στις Απόκρυφες Επιστήμες ο διαμελισμός συμβολίζει την μυητική ανάσταση, που επιτυγχάνεται με την θανάτωση του Εγώ. Αυτός ο θάνατος οδηγεί στην αναγέννηση. Συνδέεται με Θεούς που διαμελίστηκαν κι ύστερα εξαγνισμένοι οδηγήθηκαν στην Ανάσταση. Ο διαμελισμός είναι μια απαραίτητη τελετουργική θυσία για να οδηγηθούμε στην αρχέγονη ενότητα και να συνθέσουμε από τα πολλά το Ένα».

Χαιρέτησε κι έφυγε απότομα, αφήνοντας τους δυο φίλους να στέκονται εμβρόντητοι. Βάδιζε αγέρωχα, σαν τροπαιούχος.

«Μάλλον πάσχει από ορνιθοφοβία» αποφάνθηκε ο Διαμαντής.

«Έχει φοβερή κατάρτιση! Από όλα όσα είπε εγώ ελάχιστα γνώριζα. Κι ό,τι έλεγε ακούστηκε πειστικό».

«Θα μισεί και το θέατρο και το σινεμά. Τόσος κοντός που είναι σίγουρα δεν θα μπορεί να βλέπει σε όποιο κάθισμα κι αν καθίσει».

Είπε αυτά τα λόγια και αμέσως έπιασε να περιεργάζεται το μπιλιέτο που του άφησε ο πελάτης.

Φάνης Φέλτσος, Φιλόσοφος.

«Τρία ΦΙ στη σειρά! Τί να σημαίνει άραγε;»