"I don’t have any politics. I’m an observer".
Charles Bukowski, Tales of Ordinary Madness

Το (A)political είναι ένα εικαστικό project που αποτελείται από φωτογραφικά κολάζ εμπνευσμένα και επηρεασμένα από τα αντιπολεμικά φωτομοντάζ των John Heartfield και Peter Kennard , όπως επίσης και από σοβιετικές προπαγανδιστικές αφίσες, punk rock και black metal εξώφυλλα, ντανταϊστική γραφιστική, και σύγχρονους πολιτικοποιημένους καλλιτέχνες όπως ο Jamie Reid και η Barbara Kruger. Το project σχολιάζει θέματα όπως η ανισότητα, η απληστία, η κατάχρηση εξουσίας, ο φασισμός, ο ρατσισμός, τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο ακτιβισμός, ο μιλιταρισμός, ο καπιταλισμός και η «νέα τάξη πραγμάτων».

Το έργο συνδυάζει θραύσματα από αφίσες αστικών τοιίχων με φωτογραφίες από μεταχειρισμένα βιβλία και περιοδικά. Απεικονίζει μια δυστοπική πραγματικότητα όπου η γενική διάθεση που κυριαρχεί είναι αυτή της απαισιοδοξίας, της συνεχούς (βιο)πάλης και της υπαρξιακής απόγνωσης.Εικόνες πολιτικών, δικτατόρων, ιερέων και θρησκευτικών ηγετών (συ)μπλέκονται με αντάρτικα κείμενα, αναρχο-πανκ λογότυπα, φωτογραφίες εξαθλιωμένων μεταναστών, καταπιεσμένων παιδιών, οργισμένων διαδηλωτών και αντιεξουσιαστών επαναστατών. Αυτή η σύγκρουση αντιθετικών στοιχείων γεννά ζοφερά παλίμψηστα τα οποία αντικατοπτρίζουν τα διάφορα αντικρουόμενα στοιχεία μιας κοινωνίας που πρέπει να είναι συνεχώς προετοιμασμένη για την επόμενη διαδήλωση, βίαια αναταραχή ή ακόμα και πολεμική σύρραξη.Αναλογιζόμενος τα διάφορα "στρώματα" αυτής της εργασίας, ο θεατής μπορεί να διακρίνει μια υποκείμενη ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου είδους κοινωνικοπολιτικού μοντέλου.
Με τις ωμές απεικονίσεις του το (A)political εκφράζει την ατμόσφαιρα απογοήτευσης που επικρατεί λόγω της κρατικής καταπίεσης, της ανεπάρκειας της εκλογικής πολιτικής, της κυβερνητικής και εκκλησιαστικής διαφθοράς, της αστυνομικής βίας, του "πλαστού” αστικού τρόπου ζωής, των ιδεοψυχαναγκαστικών καταναλωτικών συνηθειών και της εμπορευματοποίησης της κοινωνίας γενικότερα.
Αν κάποιος συγκρίνει τη ρηχότητα και την επιπολαιότητα του σημερινού μεταμοντέρνου καπιταλιστικού τρόπου ζωής με την ανελέητη "εικαστική επίθεση" που φαίνεται να εξαπολύουν τα κολάζ, θα συνειδητοποιήσει ότι αυτό στοχεύει να πετύχει ο δημιουργός τους: μια "ριζική τομή" στη δημόσια συνείδηση.