Όσο γερνώ τόσο λιγότερο καταλαβαίνω
η πείρα μού ξέμαθε τον κόσμο.
^{ΟΔΥΣΣΕΑΣ  ΕΛΥΤΗΣ}

Λένε πως ο έρωτας σε ξανανιώνει. Έπρεπε να γεράσω για να το καταλάβω.
Μια ζωή ερωτευόμουν παράφορα και έχανα τον έλεγχο∙ έχανα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Μάθαινα τα ονόματα, το μυαλό, την ψυχή, μάθαινα τη μυρωδιά του σώματός τους, και ξεμάθαινα τον κόσμο.

Άρτεμις,
Βάσω,
Γεωργία,
Δανάη,
Έλλη,
Ηλιάνα,
Θεανώ,
Ιοκάστη,
Καλλιόπη,
Λιάνα,
Μαρούσα,
Νιόβη,
Ξένια,
Ουρανία,
Παναγιώτα,
Ρωξάνη,
Στέλλα,
Τέρψη,
Υπατία,
Φιλαρέτη,
Χαρά,
Ψαλμαχάρη,
Ωρόρα.

Κάθε φιλί, κάθε αγκαλιά, κάθε χάδι τους με αναζωογονούσε, με έκανε ολοένα και νεότερο. Περνούσαν τα χρόνια και οι δεκαετίες, περνούσαν οι αιώνες και οι χιλιετίες, και εγώ, σφιχταγκαλιασμένος με όλα τα ονόματα των γυναικών αυτού του κόσμου, παρέμενα νέος! Και όλες τους μία-μία μου κλέβανε και από κάτι. Εμπειρίες, λέξεις, συναισθήματα, δεξιότητες, έννοιες, αναμνήσεις. Ώσπου ξεχνούσα και τους ίδιους μου τους έρωτες∙ ξαναγίνονταν αλφάβητα μιας άγνωστης γλώσσας. Μεγάλωνα και αποχαιρετούσα σιγά-σιγά όλα τα νοήματα∙ η κατανόηση στα ανθρώπινα λιγόστευε. Επιστροφή δεν υπήρχε, ή μάλλον μόνο επιστροφή υπήρχε: γερνούσα μέσα στον έρωτα, γερνούσα και ξαναγινόμουν παιδί.

—— ≈ ——

Ένα μούδιασμα ένιωσα μονάχα, όταν βρέθηκα να ξυπνάω μέσα στη μωρουδιακή μου κούνια. Και ζεστασιά κάτω από τις μασχάλες, όταν μητρικά χέρια με σήκωσαν και με έσφιξαν σε γνώριμη αγκαλιά. Το φιλί της στα τρυφερά μου μάγουλα ήταν αρκετό για να συρρικνωθώ κι άλλο∙ τρεμούλιαζα, σπαρταρούσα σαν ψάρι, ενώ ελαττωνόμουν διαρκώς. Η αγκαλιά έσβηνε, έγινε θαμπή, οι ήχοι χαμήλωσαν, μάκραιναν. Το μούδιασμα τώρα με πλημμύριζε από άκρη σε άκρη, κι έτσι όπως ολοένα έφθινα, σιγά-σιγά εξαφανίστηκα στο μέρος εκείνο όπου βρίσκονται όλοι οι άνθρωποι πριν γεννηθούν.