^{...επαίξανε τα μάτια μου στα χέρια μου οπού ήτανε απιθωμένα στο φιλιατρό.  
Διονύσιος Σολωμός (Η γυναίκα της Ζάκυθος)}

Πριν χωρίσει το πνεύμα απ’ το σώμα
μαζευόμασταν –βράδυ συνήθως–
στο πηγάδι που κάποτε μοίραζε
η άγια πένα σου λάλο νερό.

Αν και ήδη το φίμωνε χώμα
όμως ίδρωνε –άλως σε στήθος–
το παλιό φιλιατρό που σε θήλαζε
φρέσκιες λέξεις – και φως δροσερό.

Με τη γλώσσα σου φώσφορη ακόμα
στου μαρμάρου να φέγγει το ημίφως
μάνα-κλώσα και πάλι μας μαύλισες
στου ολίγου φωτός τη φωλιά.

Και μετρούσαμε –γύρω απ' το στόμα
στις βαθιές χαρακιές του– το πλήθος
των σκοινιών που εσύ τα κατάλυσες
ως ν' αντλήσει η λαλιά αντηλιά.

[...]

Από κατ’ απ’ την άσφαλτο τώρα
το πηγάδι –εν ειρήνη– κοιμάται
κι όσο ήλιο στα βάθη του άφησες
σε υπόγεια διαθλάται νερά.

Το κενό φιλιατρό –για την ώρα–
στο μουσείο –κειμήλιο– χασμάται
ενώ εκείνη η κόρη που αγάπησες
στο ταμείο πελάτες μετρά.

* φιλιατρό: το, συνήθως, πέτρινο ή μαρμάρινo, στόμιο του πηγαδιού