Άτιτλο

Τάματα αργυρά καρφώνω
στα μαλλιά σου

Μυρίζει η ανάσα όλη
μύρο

Στο κομποσκοίνι μου
μετρώ τους οργασμούς σου

γονυπετής και ευλαβής
μῐνῠρίζω

ἐνθάδε οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη

Βαρκάτικα

Μπήγεις την μύτη του σπαθιού
στη σάρκα
ως ένα πήχη —φάρδος, πλάτος—
ανοίγει ο λάκκος
στο χείλος του γύρω
           λευκό κριθάλευρο

Ραντίζεις μες τα μάτια μου
                        μια χούφτα χώμα
                                και το στάρι

Μέλι και γάλα πνίγομαι
                        —το στόμα μου κιβούρι
Απ' την ανάσα μου
                        ανεβαίνει
                                o
                                        νεκρός

Να δω τι θα βρεις
                         να πεις
                                        να τον γλυκάνεις

Γ²

^{γράμμα στην Δ. Βιζυηνού}

Να γίνει το σπάραγμα μου
                        κλωστή
να υφάνω πάλι τον
                        υμένα σου

αλγώντας επιστρέφω
                                το πύαρ
                        στη λοχεία σου

         πρώτα να σβήσει ο αφαλός μου
έπειτα να
                        σβήσω εγώ
να βρει
        επιτέλους
                το ψωμί
δρόμο για την καρδιά σου