Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη…

κομμένες οι μεταφορές
εντάξει;
εδώ ο κόσμος καίγεται στ’ αλήθεια
και πες
αν έχουμε να πούμε κάτι
πες το
πες το γιατί τα στόματα
σε λίγο θα σφαλίσουνε
θα τα στολίζει το πετράδι της σιωπής
εκείνης της μακριάς σιωπής
που μένει όταν όλα φεύγουν
όμως τι μπάζα θα πιάναν
οι λέξεις σου κι οι λέξεις μου
ριγμένες στο τραπέζι
τι μπάζα θα πιάναν
μπρος στα βαριά χαρτιά
νομοθετών χρηματιστών και τσαρλατάνων
μονάχα θα τα βρεις μπαστούνια
γι’ άλλη μια φορά
σε τούτη εδώ τη σύναξη
που διαφεντεύει ο θάνατος
και κάθε ανάσα πια κλεμμένη μοιάζει
έτσι που γέμισε ο κόσμος δεσμοφύλακες
αντί για γιασεμιά και άστρα

Χιονάνθρωπος

προσπαθώ ν’ ανοίξω ένα δρόμο
μέσα από σένα
μέσα από ένα σώμα εύθραυστο
μέσα από μια πληγή κλειστή
από κει μέσα βγαίνω
εκεί κρατιέμαι
εκεί ανακυκλώνομαι
φερτά υλικά
σανίδια
μπουκάλια από αρώματα
διπλές κορδέλες
τυλιγμένα φέρετρα
δωμάτια που τρίζουν
χαραγμένοι δρόμοι
αμπελώνες κληματαριές
τιμόνια ανάποδα
ένα παλιό γοβάκι φθαρμένο στη μύτη
τότε που φώναζες
τότε που γελούσες
εκείνο το μικρό άγαλμα
τα σπαρταριστά μαλλιά σου
το ματωμένο δάκτυλο
εκείνη η Παρασκευή που με γύρευες
τα διώροφα κρεβάτια του στρατώνα
τα θανάσιμα βιολιά
η άπειρη στάχτη των χειλιών σου
τα κουρασμένα μου δάκτυλα
φυλλοροούν απ’ τα χέρια μου
κι ένα μάτσο σκοτωμένες γάτες
εκείνα τα λιμνάζοντα αίματα ολούθε
δυο τρεις καλές μέρες
κι ύστερα αρχίζει ξανά
να με μαστιγώνει
για που πηγαίναμε τότε;
άραγε κάποτε το σκέφτηκες;
«θα 'ρθω μέσα απ’ το χιόνι»
είχες πει σε χρόνο ανύποπτο
μα υπάρχει χρόνος;
κι είναι άραγε ποτέ ανύποπτος;
τώρα με τριγυρίζουν τα παιδιά
μου βγάζουν τη μύτη
τα μάτια
και με πολιορκεί αργά αργά
ο ήλιος

Αύγουστος

Λαίμαργες του Αυγούστου μέρες
κυνόδοντες φωσφορικοί
δέρμα τρυπούν
σάρκα ξηλώνουν
και μένουν τότε κόκαλα
γυμνά οστά
μνήμες ατμοί
γηράσκοντα μνημόσυνα
μια μυρωδιά καφέ καβουρδισμένου
ένας μονάχα Αύγουστος αρκεί για να γεράσεις
ξεπαγιασμένος Αύγουστος
νεκρός
πριν από σένα