1.

Όταν το κέλυφος διαρρηγνύεται, η σάρκα απλώνει, κίτρινος ήλιος επιδαπέδιος.

2.

Το φως εκλεκτικό στην τυχαιότητα της στιγμής. Η μνήμη αυτοφυής κλυδωνίζεται ανάμεσα στα γυμνά κλαδιά της. Όσο ο ποιητής κηρύττει την επέλαση της ομορφιάς, η βροχή επικροτεί την θλίψη στην γέφυρα των στεναγμών. Κάποτε το σύμπαν φλεγόμενο θα ανατείλει ως άνθος.

3.

ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ

Σκουπίζω τον αυχένα σου, έτσι όπως σκύβεις πάνω απ ΄τον καμβά, παίρνει φωτιά η θλίψη. Το φως σε διαπερνά, ανοίγεις πέταλα. Κρυφά προσθέτω ώχρα στο γαλάζιο σου, μ ΄αστέρια να βλαστήσει. Περνάνε χρόνια κάμποσα, μπορεί και ένα μόνο κοίταγμα. Πιστοί και άπιστοι μαζεύονται, φίλοι και όμαιμοι. Στεγνά μοιράζεται η σάρκα σου, μαζί με την ψαριά, στα σκοτεινά νερά της Aρλ.

«Εδώ κοιμούνται ήλιοι πάμφωτοι», πάνω στην σκαλωσιά φωνάζεις, «και τα πουλιά δίχως φτερά σπυρί σπυρί, με το πινέλο μου τα τρέφω».

Δεν σε ακούν, έχουν τα χέρια τους χωμένα μες στις τσέπες.

Μέσα στο κίτρινο το στάχυ αναλύεσαι μετά σε προσευχές.

«Τούτο εστί το αίμα μου και η ψυχή μου, να την μετρήσετε και αυτή, να πιάσει τόπο».

Τόσο χρυσάφι αρσενικό μέσα στις φλέβες.