«Τα κορίτσια»: παραστάσεις ζωής / Γιώργος Χουλιάρας

κλαίει η μάνα του Πελέ;

Από χρόνια είχε αγοράσει τάφο σε πολυώροφο νεκροταφείο. Πιο κοντά στον ουρανό, στον ένατο όροφο. Όταν έπαιζε μπάλα ο πατέρας του, 9 ήταν ο αριθμός της φανέλας του. Ο δικός του αριθμός ήταν 10. Κανείς δεν τον έχει ξεπεράσει. Το γραφείο τελετών, στο οποίο ανήκει το κατακόρυφο κοιμητήριο, σχεδιάζει ένα ακόμη υψηλότερο κτήριο για τους νεκρούς. Μιλούν πορτογαλικά στον Παράδεισο; Από ποιο άγνωστο ακρωτήριο στρίβουν οι γαλέρες των εξερευνητών;
Η τελευταία παράσταση σπανίως είναι δική μας. Γιατί να κλάψει η μάνα του Πελέ; Σε ηλικία εκατό ετών, με άνοια, δεν ξέρουμε αν γνωρίζει, ούτε εκείνη ξέρει, ότι ο γιος της έχει πεθάνει. Για ποιον κλαίνε όσοι δεν θυμούνται;
Στο τέλος, πριν φύγουν, οι άνθρωποι αρχίζουν να μιλούν σε νεκρούς συγγενείς και αγαπημένους, σε κατοικίδια που έφυγαν. Αναλόγως των θρησκευτικών ή άλλων αντιλήψεών τους, συνομιλούν με αγγέλους ή όντα που δεν μπορούν να δουν οι άλλοι γύρω τους. Αδυνατώντας να σηκωθούν, αναζητούν πολύτιμα, συνήθως ευτελή, αντικείμενα που θεωρούν ότι τους τα έχουν κλέψει. Εγκαταλείποντας τους προπονητές τους ετοιμάζονται για μεταγραφή σε άλλη ομάδα. Ακόμη και οι πολύ άρρωστοι εμφανίζουν μια έκρηξη ενέργειας, που συνοδεύει λίγες καλές ημέρες πριν ξαφνικά πεθάνουν.

μεταξύ Μέριλιν και Τερέζας

Μεταξύ της Μέριλιν Μονρόε και της Μητέρας Τερέζας, αν φανταστούμε τι παιδιά θα είχαν κάνει, κινούνται οι μητέρες όλων των παιδιών.
Ποια από τις εξής αξιομνημόνευτες φράσεις έχει πει η Μέριλιν Μονρόε;
Μην κρίνετε μια γυναίκα πριν περπατήσετε ένα μίλι με τα τακούνια της.
Οι γυναίκες που φέρονται σωστά σπανίως γράφουν ιστορία.
Αν δεν μπορείς να με αντιμετωπίσεις στα χειρότερά μου, τότε σίγουρα δεν σου αξίζω στα καλύτερά μου.
Καμία από τις παραπάνω.
Η ζωή κάθε ατόμου συνοψίζεται σε μια παράσταση που δίνει, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία. Επειδή όμως και η πιο επιτυχημένη παράσταση γίνεται βαρετή, αν τα ίδια άτομα τη βλέπουν συνεχώς, οι πρωταγωνιστές αναζητούν νέο κοινό. Αυτό κάνει τους ανθρώπους να χωρίζουν, ψάχνοντας νέους συντρόφους που δεν έχουν ακούσει τις ιστορίες τους. Ασθενείς αλλάζουν γιατρούς, κατηγορούμενοι αλλάζουν δικηγόρους, καταναλωτές αλλάζουν κατάστημα. Η Κέιτ Μπλάνσετ δεν θέλει να βλέπει ταινίες όπου παίζει, αν μπορεί να το αποφύγει. Οι καθηλωμένοι σε αναπηρικές πολυθρόνες αναζητούν νέα άτομα να σπρώχνουν το αμαξίδιό τους, επιδιώκοντας μια καινούργια ισορροπία μεταξύ της σταθερότητας, που προσφέρει το σασί του ετεροκινήτου, και της αλλαγής, που υπόσχεται ο τροχός.
Κάποια στιγμή όλοι παύουν να είναι πρωταγωνιστές της ζωής τους. Πώς αλλάζει η παράσταση, όταν μονίμως πια βρεθούμε σε ακινησία στο κρεβάτι; Προς τα πού στρέφεται, όπως τα κείμενα, που για αλλού ξεκινούν και αλλού καταλήγουν;