Σε δρόμο έρημο
η ζεστή πορτοκαλί λάμπα
δακρύζει στο κεφάλι μου
στάζει το φως της.

Στη βιτρίνα διαβάζω το ψέμα
εγκαίνια ανακοινώνουν σε περίοδο αργίας
ψευδαίσθηση ζωής και κίνησης
που δεν πείθει κανέναν μα
ίσως περάσω την μέρα εκείνη
για το τσάμπα φαγητό.

Μπλεπράσινα φώτα ομορφαίνουν
την απέναντι πολυκατοικία προς ευχαρίστηση
των πεύκων, του πεζοδρομίου,
δίνουν ελπίδα στη κάμπια που έπεσε απ’ το κουκούλι
και η ελπίδα αυτή είναι αληθινή αφού τώρα
–που οι άνθρωποι στα σπίτια τους κλειστήκαν–
οι κάμπιες στο σύνολό τους θα γλυτώσουν.

Όταν μπει για τα καλά η άνοιξη
θα ‘χει γεμίσει ο τόπος
πεταλούδες.

Ο Θεός είναι ένα τεράστιο πλάσμα,
δημιούργησε το σύμπαν ακριβώς όπως το ξέρουμε.

Τώρα τεντώνεται φουσκώνοντας απότομα το στήθος
τώρα ρουφάει ρουφάει την ατμόσφαιρα.

Ο κόσμος μας παρασύρεται
σύντομα θα χαθεί
μες στο χασμουρητό Του.