——————

Ο Mahmoud Darwish (1942-2008) θεωρείται ο εθνικός ποιητής της Παλαιστίνης και ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Άραβες ποιητές. Γεννήθηκε στο χωριό Αλ Μπέρουιχ της Άνω Γαλιλαίας και πέθανε σε νοσοκομείο του Τέξας μετά από εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Σε όλη του τη ζωή αγωνίστηκε για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας του, υπήρξε στέλεχος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), φυλακίστηκε και έζησε 26 χρόνια εξόριστος. Συνήθιζε να απαγγέλλει ο ίδιος ποιήματά του σε πολυπληθές κοινό. Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από Άραβες συνθέτες. Έχει γράψει τριάντα ποιητικές συλλογές, οι οποίες έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από σαράντα γλώσσες και έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή βραβεία.

Aναμονή

Σκέψεις τρελές μου φέρνει η αναμονή
άραγε τι να της συνέβη:
Ξέχασε μήπως το πορτοφολάκι της στο τρένο
έχασε τη διεύθυνσή μου και το κινητό
την όρεξή της έχασε και είπε:
«Δεν του ήτανε γραφτό να πάρει λίγες σταγόνες της ψιχάλας».
Ίσως την απορρόφησε κάποιο επείγον θέμα
ένα ταξίδι προς τον νότο ίσως, να επισκεφθεί τον ήλιο,
και τηλεφώνησε, αλλά δε με βρήκε το πρωί,
αφού είχα πάει να αγοράσω μια γαρδένια για τη νύχτα μας
και δύο μπουκάλια κρασί.
Ίσως να μάλωσε με τον πρώην σύζυγό της
για μνήμες απ’ το παρελθόν,
κι ορκίστηκε να μην δει άντρα να την απειλεί να χτίσει νέες
μνήμες.
Ίσως καθώς ερχότανε σ’ εμένα
να έπεσε πάνω σε ένα ταξί
κι έσβησαν οι πλανήτες του γαλαξία της,
της έδωσαν ηρεμιστικά κι έχει ακόμα υπνηλία.
Ή ίσως κοίταξε στον καθρέφτη πριν ανθίσει, ​
διέκρινε δυο μεγάλα αχλάδια να δονούνται κάτω από το μετάξι της,
έκλαψε γοερά κι έκανε πίσω:
«Εκτός από εμένα την αξίζει άραγε κανείς τη θηλυκότητά μου;»
Ή ίσως να συνάντησε τυχαία
κάποια αγάπη της παλιά που δεν την έχει ακόμα ξεπεράσει,
και κάθισαν μαζί για φαγητό.
Μπορεί όμως και να πέθανε.
Ερωτοχτυπιέται ξαφνικά ο θάνατος όπως κι εγώ,
και σαν κι εμένα, και του θανάτου δεν του αρέσει η αναμονή.

Δεν ήρθε

Δεν ήρθε «και δεν θα ...», είπα.
Θα τη σχεδιάσω εκ νέου τη βραδιά λοιπόν
όπως αρμόζει στην απογοήτευσή μου και στην απουσία της:
Έσβησα τα κεριά που για εκείνη είχα ανάψει
και άναψα τα φώτα τα κανονικά
Το ήπια το ποτήρι το κρασί της κι έπειτα το ’σπασα
άλλαξα και τη μουσική — αντί για γρήγορο βιολί έβαλα περσικά τραγούδια.
Είπα: δεν θα έρθει.
Θα λύσω την κομψή γραβάτα, κι έτσι
θα είμαι πιο χαλαρός.
Θα βάλω τις πιτζάμες μου τις μπλε,
θα περπατώ ξυπόλητος, αν θέλω.
Θα κάτσω σταυροπόδι άνετα στον καναπέ της,
θα την ξεχάσω και εκείνη κι όλα όσα λείπουν.
Ό,τι ετοίμασα για τη γιορτή μας το ξανάβαλα στη θέση του.
Άνοιξα όλα τα παράθυρα και τις κουρτίνες μου.
Κανένα μυστικό στο σώμα μου απόψε
μονάχα ό,τι περίμενα και έχασα...
Χλεύασα τον εαυτό μου που καθάριζα για εκείνη τον αέρα,
τον ράντιζα λεμόνι με ροδόσταμο.
Δεν θα έρθει ...
Την ορχιδέα θα μετακινήσω απ’ τα δεξιά στ’ αριστερά,
για να την τιμωρήσω που το ξέχασε.
Στον τοίχο τον καθρέφτη κάλυψα με ένα σακάκι
να μην βλέπω την ακτινοβολία της εικόνας της ... και μετανιώσω.
Είπα: τέλος οι ερωτικοί στίχοι από αρχαία ποιήματα που έμαθα απέξω,
ούτε ένα ποίημα δεν της αξίζει έτσι κι αλλιώς, ούτε κλεμμένο καν...
Και την ξέχασα, έφαγα όρθιος γρήγορα το φαγητό μου
Διάβασα από ένα σχολικό βιβλίο ένα κεφάλαιο για μακρινούς πλανήτες,
και, για να την ξεχάσω την εικόνα της,
έγραψα, ένα ποίημα

Αυτό το ποίημα!