Τι στο καλό; What the fuck! Λέει, ωρύεται, κραυγάζει, απορεί, εξίσταται, ουρλιάζει, εξανίσταται, ο Οδυσσέας Γεωργίου με τα (γουρλωμένα, ωρυόμενα, απορημένα) μάτια του στυλωμένα στο ιλουστριασιόν απόκομμα από ιλουστριασιόν περιοδικό μιας αλλόκοτα ιλουστριασιόν εποχής — μιας εποχής που κανονικά θα έπρεπε να ξεκαβαλήσει το παράλογο άλογο της ιλουστρασιόν pop παραφοράς και να ανασκουμπωθεί και να δει πού πάν᾽ τα τέσσερα. Αλλά πού αυτός! Αλλά πού κι ο Άλλος! Ο Άλλος — με άλφα κεφαλαίο. Ο Άλφας. Ο Ρασκόλνικοφ της Κυψέλης, με το ασυνείδητο ταλέντο του να επινοεί ευσυνείδητα φάρσες και να επιδίδεται σε κομπίνες, και όχι μόνο να μην επιτρέπει στον εαυτό του να σοβαρευτεί ein bisschen, έτσι, για λίγο, για τα μάτια του κόσμου, για το θεαθήναι, για τα προσχήματα, brother!, αλλά και να επιμένει να μην επιτρέπει ούτε στον (κατά τι πιο) σώφρονα Οδυσσέα Γεωργίου να σοβαρευτεί, και τα λοιπά. Οκέι, αλλά αυτό παραήταν, αυτό παραπήγαινε, πάνε τα εσκαμμένα, πάνε και τα εσκεμμένα, πάνε όλα. Ζώωωωωωωδιαααααα;;;;;; αναφώνησε, ύστερα από δέκα δευτερόλεπτα αποσβολωμένης εμβροντησίας, ο Γεωργίου. Ζώωωωωωωδιαααααα;;;;;; αναφώνησε εκ νέου. Ζώωωωωωωδιαααααα;;;;;; ξέφυγε ηχηρά, και για τρίτη φορά, από των οδόντων του το έρκος (ξεχαρβαλωμένων, ας ειπωθεί, κιτρινισμένων, εύθρυπτων, αφερέγγυων, περιοδοντιτιδιασμένων οδόντων — οδόντων που, καίτοι σε σχετικώς πιο πολιτισμένη κατάσταση από των αντιστοίχων οδόντων του μέγιστου post-punk crooner και ποιητή Shane Patrick Lysaght MacGowan, αποτελούσαν, σύμφωνα με την απόφανση/απόφαση τριάντα, και βάλε, έγκριτων ειδικών και ειδημόνων ως προς συγκεκριμένο πεδίο μάχης, διότι υπήρχαν και άλλα πεδία, φυσικά, όπως άλλωστε και άλλες μάχες, αποτελούσαν, συνελόντι ειπείν και με δυο λέξεις, πρωτοφανή προσβολή, μάλιστα! προσβολή!, προς σύνολο τον ανθρώπινο πολιτισμό, όπως τον καταγράφει μεγαλοφυώς ο μεγαλοφυής Κιούμπρικ στην μεγαλοφυή Οδύσσεια του Διαστήματος, και τα λοιπά).

Ναι, Ζώωωωωωωδιαααααα, Σουρωμένε, γιατί όχι; Ο Ρασκόλνικοφ πέρασε στην (χλευαστική, εμπαιχτική, χωρατατζίδικη, σαρδόνια) αντεπίθεση. ῾῾Θα πολεμήσουμε τον εχθρό με τα ίδια του τα όπλα᾽᾽, συνέχισε ακάθεκτος ο εγκάθετος. ῾᾽Όπως σε βλέπω και με βλέπεις, και όπως διαπιστώνεις από το απόκομμα, ζώδια, ζώδια, και πάλι ζώδια. Το κανόνισα. Εγώ θα τα γράφω. Μαζί θα τα γράφουμε. Και θα πληρωνόμαστε. Και θα περνάμε γραμμή! Γραμμή!᾽᾽ Αρνούμενος να λιποθυμήσει, ή ν᾽ αρχίσει να κατσαδιάζει τον Ράσκυ (ο οποίος Ράσκυ, 1. Επέμενε να τον αποκαλεί ῾῾Σουρωμένο᾽᾽ ενώ και οι πέτρες οι ζωγραφισμένες του Ρίτσου ήξεραν ότι ο Γεωργίου έπινε το εν δέκατον όσων κατανάλωνε ο Ράσκυ, 2. Κάθε φορά που ο Ράσκυ είχε μια φαεινή ιδέα, ιδίως όταν επρόκειτο περί κατεβάσματος γραμμής, έμπλεκαν αμφότεροι και αναγκάζονταν να εξαφανιστούν κάνα τριβδόμαδο από τα πέριξ, και, 3. Παρά τις επανειλημμένες παραινέσεις του Γεωργίου, ο Ράσκυ, ενδεχομένως δικαίως και ορθώς, δεν έλεγε ξεκολλήσει, παρά το ότι τον είχει ξεκοκαλίσει, από τον Ντοστογιέβσκη, όπως τον έγραφε, και να προχωρήσει προς τίποτα Pynchon, τίποτα Bolaño, τίποτα DFW), ναι, λοιπόν, αντί να πέσει ξερός ή ν᾽ αρχίσει τα μπινελίκια, ο Γεωργίου, σε ρόλο Ντέιβιντ Νίβεν (στην καλύτερη περίπτωση) ή Ρότζερ Μουρ (στη χειρότερη), προτίμησε να στρίψει διά του αρραβώνος, ήτοι να παρατήσει ιλουστρασιόν απόκομμα και ζώδια και να καταφύγει στην κουζίνα για να παρασκευάσει απανωτά Κοκτέιλ Μάλεβιτς — αυτόν τον αλκοολούχο φόρο τιμής στον Μέγα Κάζιμιρ: δύο δόσεις ρακί Τήνου & δύο δόσεις τσικουδιά από τα Χανιά (Κοκτέιλ Μάλεβιτς, Ι — μνεία στο Άσπρο Τετράγωνο), τρεις δόσεις μαύρο ρούμι & μία δόση μαύρο κρασί (Κοκτέιλ Μάλεβιτς, ΙΙ — σπουδή στο Μαύρο Τετράγωνο).

Τι στο καλό; What the fuck! Ενόσω ετοίμαζε τα Μάλεβιτς ο Γεωργίου, ο Ρασκόλνικοφ της Κυψέλης, Ράσκυ για τους φίλους του, ήτοι για τον ένα και μοναδικό φίλο που του είχε απομείνει, τον τλήμονα Γεωργίου, άλλο δεν έκανε από το να διαβάζει, με του Στέντορος τη φωνή, τρομάρα του!, τα ειρημένα (και ρασκολνικοφικώς ατάκτως ερριμμένα) ζώδια, και τα λοιπά. Ήτοι: Ζυγός. Η σύναξη των αχαρτογράφητων ουράνιων νησίδων προδιαθέτει για ξεσάλωμα και παρεκτροπές. Ενδώστε. Βγείτε στο δρόμο, αγοράστε (ή κλέψτε) έναν ωραίο αναπτήρα (Zippo, κατά προτίμησιν, αλλά και Ronson ή Dupont) και χαρίστε τον χαμογελώντας στον πρώτο μεθυσμένο συνεργάτη του Εγχειρήματος Κορέκτ (πολλαπλασιάζονται, μην ανησυχείτε) που θα πετύχετε μπροστά σας. Τοξότης: Προσοχή, μην είστε απερίσκεπτοι αυτή την εβδομάδα. Μη δείτε τηλεόραση ούτε ένα δευτερόλεπτο. Μην πείτε όχι αν σας προτείνουν κάποιοι συνεργάτες των Μπάσταρδων του Μπακούνιν & του Μπαγιαντέρα μερικές ώρες ανέμελης κραιπάλης. Μη διστάσετε να διαδώσετε ό,τι αγαπάτε. Μην αρνηθείτε, προς το τέλος της εβδομάδας, τα potlatch που θα σας προσφέρουν. Μην αντισταθείτε σε κανέναν απολύτως πειρασμό. Μην παραλείψετε να ξοδέψετε όλες τις οικονομίες σας. Κριός: Εκφρασθείτε ελεύθερα, γράψτε, ζωγραφίστε, η Αφροδίτη και ο Άρης είναι στο πλευρό σας, ενώ το πέρασμα του Πλανήτη Isidore Isou προδιαθέτει ακόμα και για πετυχημένες φάρσες. Κανείς δεν θα σας παρεξηγήσει. Φιλήστε το πιο όμορφο κορίτσι του κόσμου. Μην παραλείψετε να το ξαναφιλήσετε. Θα σας κρατήσει μούτρα. Οπότε, ξαναφιλήστε το. Το αξίζει και με το παραπάνω, άλλωστε. Λέων: Τίποτα το ανθρώπινο δεν σας είναι ξένο. Μην κάνετε υπομονή. Πέστε με τα μούτρα στον Hegel, στον Breton και στον Εμπειρίκο. Δεν θα χάσετε. Περαιτέρω, προχωρήστε σε ανακατατάξεις του χώρου σας. Πετάξτε όλα τα άχρηστα βιβλία (Edgar Morin, Umberto Eco, Paolo Coello, Jean Paul Sartre, και τα λοιπά). Παρθένος: Βάλτε, πριν απ᾽ όλα στο πικάπ έναν δίσκο του Leonard Cohen. Κατά προτίμηση, το αριστούργημα Death of a Ladies’ Man. Μετά, ακούστε, από το ίδιο πικάπ, τα Άπαντα των Dream Syndicate. Κατόπιν, των Violent Femmes. Κι ύστερα, των Flaming Lips. Και των Cure, γιατί όχι; Και τα λοιπά! Και τα λοιπά! Και τα λοιπά! Ετοιμάστε, με μπλαζέ ύφος, μιαν Ομελέτα Κοντορσέ. Απολαύστε ένα κοκτέιλ Strawberries & Butterflies, με βάση το ρούμι. Ή και δύο. Ακόμα και τρία. Κι ένα τέταρτο, όταν χαράζει. Το μεσημέρι, ένα πέμπτο θα Σας τονώσει το ηθικό και θα μαλακώσει την κοιλίτσα Σας. Επαναλάβετε σαν ψαλμό, σαν μάντρα, σαν χρησμό, τις λέξεις/κώδικες Ripples & Prince. Μη βγείτε απ' το σπίτι όλη την εβδομάδα. Απεναντίας, μείνετε στο καταστασιακό ανάκλιντρο made in Sublime-F που προσφάτως, Μάη μήνα (Ω αλησμόνητο 1968! Ω λούπα του 2020!), αποκτήσατε. Βάψτε (ή δεχτείτε να Σας βάψουν τα επιδέξια ακροδάχτυλα ενός ποιητή που το χαμόγελό του θυμίζει αγριοτριαντάφυλλα και James Dean — ω ναι, υπάρχουν ακόμη τέτοιοι, και τα λοιπά) με διαφορετικό χρώμα, ράθυμα και νωχελικά, ένα προς ένα, ναι, ένα προς ένα, τα νύχια του αριστερού Σας ποδιού. Του δεξιού, άλλη φορά. Δεν βιαζόμαστε. Ποτέ δεν βιαζόμαστε ως προς το μανόν. Και δεν μας αρμόζουν οι κακουχίες της Μανόν. Non!

[Συνεχίζεται]