Όταν θα φεύγω, να έρχεται άνοιξη.
Τόσα φωνήεντα στήριξαν το φως στις λέξεις μου!
(Τον λόγο της ζωή μου τον άρθρωσα
και με όσα σύμφωνα κέρδισα σε αγώνα αλήθειας).
Από μένα ας μείνει, έστω, ένα γιώτα
σαν το κομμένο ύψιλον ή το ξεβαμμένο ήτα
από το μικρό μου όνομα.
Κλαράκι να γίνω και ν’ ανθίζω
όποτε ακούω πως χειμωνιάζει.

Όταν άνοιξε το παράθυρο,
το σπίτι έφυγε.
Ό,τι έμεινε, έδειχνε απέναντι
κι ό,τι φαινόταν ήταν αυτός.
Άδειος έστεκε ανάμεσα
και όλος,
σε κλάσμα πόνου ισορροπώντας στις αλήθειες.

Σε ασχημάτιστη μέρα βροχής
έδωσα το όνομα Νοεμβρία,
εικοσιτρεισχιλιοστή ημέρα
από κτίσεως της καρδιάς μου.
Ακόμη παιδεύω τη γλώσσα
να γράψει το σχήμα του νερού.
Και ο κόσμος συνεχώς αλλάζει
σαν το θηρίο που θυμάται ομορφιές.
Σας αφήνω τώρα, έρχεται η βροχή.

^{Στον Γιώργο Ρακόπουλο}

Αυτός εκεί που πλέει στη θάλασσα
είναι ο ίδιος που χτες τραγουδούσε στον ποταμό,
ψηλά στο ξωκκλήσι του οσίου Θαλασσίου.
Δεν είναι προφήτης ούτε ασκητής.
Ασκούμενος χειρωνάκτης των νερών είναι
και δοκιμάζει τους τρόπους της αγάπης
και τους δρόμους της ελευθερίας της.