Μνήμη Τάσου Ζουράρη

Γερμανικά δεν αξιώθηκα να μάθω. Για την ακρίβεια δε θέλησα να μάθω. Τη δεκαετία του ’50 και του ’60, με νωπές ακόμα τις πληγές του πολέμου και της κατοχής των Γερμανών, πολλοί απέστρεφαν το πρόσωπό τους από τη Γερμανία. Περιοριζόμασταν να παπαγαλίσουμε στη γλώσσα αυτή μια-δυο ατάκες, να μετράμε μέχρι το 10, άντε και τις μέρες της εβδομάδας.
Η Δευτέρα όπως κάθε Δευτέρα χαρακτηρίζεται με νέους προγραμματισμούς αλλά και επιβεβαιώσεις μιας διαχρονικής ρουτίνας.
Η Τρίτη είναι θεωρητικά δυναμική με επιθετικό σφρίγος. Πολλοί τη θεωρούν γρουσούζα, πολύ περισσότερο όταν ‘πέφτει’ 13 του μήνα
Η Τετάρτη θεωρείται η πιο άχαρη και άχρωμη μέρα της εβδομάδας, Γιατί έχει μια ‘οιονεί’ παθητική θεώρηση των όσων έγιναν, την αποτίμησή τους, και μια εύθραυστη πρόβλεψη όσων πρόκειται να γίνουν, ή να μη γίνουν.
Η Πέμπτη, κατά κανόνα, είναι το κρεσέντο όλων των προσπαθειών της εβδομάδας. Στην ένταση της δίνης της ‘αλωνίζουν’ και... επενδύουν αυτοί που ‘τα ξέρουν όλα’, όντας μόνιμα χρεωμένοι ... ώσπου να ’ρθει η Παρασκευή, με μάταιη κούραση, που εφησυχάζει σε αμφίβολη αιθρία αιτιολογώντας τις όποιες απώλειες για όσα πραγματώθηκαν και ακουμπάει στην προσμονή του Σαββατοκύριακου για χαλάρωση και επανεκκινήσεις. Αρχές αυτής της αξεπέραστης δεκαετίας του ’60, προτού μας αλλοτριώσουν σπουδές, στρατός, δουλειές και γάμοι ήμασταν – θυμάμαι, στη Σαρωνίδα.
Στο κτήμα με τις φιστικιές και τις βερικοκιές. Κάτω, ‘στα πόδια μας’ η ...’ανεξάντλητη’ θάλασσα, γλύφει τον αυτοσχέδιο μόλο με την μικρή προβλήτα και τον Αττικό ήλιο να μας καίει. Με τον Κώστα, τον Τάσο και το Χρίστο. Τρία αδέρφια τόσο όμοια όσο κα διαφορετικά, κάτι σαν επιλεκτικά δείγματα της ...ανθρώπινης ‘πανίδας’ μας. Κι εγώ μοναχοπαίδι, ισόβιος ζητιάνος της συντροφικότητας.
Ένα μεσημέρι πρόσεξα το γυμνό κορμί του Τάσου με νωπές μελανιές στο στήθος και στα πλευρά. Και τρόμαξα.
«Τι είναι αυτά τα σημάδια;» ρώτησα τον Κώστα. «Από κτυπήματα στην προβλήτα», μου εξήγησε. Όταν κάνουμε θαλάσσιο σκι και γυρνάμε κάθετα στην ακτή διαγωνιζόμαστε και χρονομετρούμε, πριν στρίψει-πλάγια το Chris Craft, ποιός δεν θα φοβηθεί και θα αφήσει το σκοινί τελευταίος καθώς έρχεται με τα ταχύτητα ολόισια στην προβλήτα, να τσακιστεί ! Το… συνηθίζει αυτό η Mittwoch, συμπλήρωσε ο Χρίστος. Όταν θέλει να κερδίσει. Διαθέτει ένα παγερό, καλά κρυμμένο πείσμα. Και γιατί τον αποκαλείς Mittwoch απόρησα. Γιατί έτσι είναι. Και σαν μεσαίος ηλικιακά, αλλά και σαν άχαρη... Τετάρτη. ’Δε λέει πολλά’ .
Μια που “το έφερε η κουβέντα” όλοι στη συντροφιά είχαμε κάποιο παρώνυμο, κάτι σαν κωδικό, διακριτικό, όπως οι ‘σύνδεσμοι’ και οι αντάρτες στην Αντίσταση, όπως οι παίκτες του Άρη είναι καναρίνια και γαύροι οι του Ολυμπιακού. Ο Κώστας κι εγώ... ‘ανάδελφοι’ (κατά Σαρτζετάκη) αυτοαποκαλούμασταν : Tomaso, ο Τάσος ... Mittvoch (!) και ο Χρίστος, σαν ο πιο μικρός, Tom ( στα μισά κομμένο το Tom/aso ). Τώρα που η κλεψύδρα κοντεύει να αδειάσει μπορώ να εξηγήσω από πού καθιερώθηκε αυτό το “Tomaso”. Μας είχε κάνει μεγάλη εντύπωση στην ταινία “Η Νύχτα” του Αντονιόνι, που μια άλλη συντροφιά επισκέπτονταν στην κλινική έναν ετοιμοθάνατο φίλο τους, ονόματι Tomaso, και για να του δώσουν τάχα κουράγιο του έλεγαν πως... σήμερα είσαι ‘μια χαρά’ και άνοιγαν σαμπάνιες.
Ο Τάσος αποδέχτηκε, “εκών άκων” , τον άχαρο θρόνο της Τετάρτης που τον κράτησε για όλες τις Τετάρτες της ζωής του και τον ανέδειξε σε ρυθμιστή και ισορροπιστή όλων των τάσεων και εκτροπών των υπολοίπων ημερών.
Στέμμα φορούσε την σοφία ... και για σκήπτρο κρατούσε εύγλωττη σιωπή. .
Η αποτίμηση της ισόβιας θητείας του σ’ αυτήν τη βασιλεία έγινε στο Βραχάσι, τόπο της πατρικής του καταγωγής. Εκεί που θέλησε να σβήσει πριν λίγες μέρες ήρεμα και αθόρυβα. Τότε που όλοι καταλάβαμε άλλη μια φορά, τελεσίδικα, πόσο υπέροχα και απαράμιλλα έπαιξε αυτόν το ρόλο, ιδιαίτερα τη σκηνή του Τέλους. Και είναι ο μοναδικός που ξέρω πως ‘αξιώθηκε’ να διαβάσει και μάλιστα πολλές φορές = όπως μας είπε η ‘δια βίου’ Φανή του, τα αποχαιρετιστήρια λόγια που Του είχε γράψει ο άξιος και τρυφερός του γιος, ο Γιώργος.
Τώρα που έφυγε λιγόστεψαν οι μέρες της εβδομάδας μας. Του άρεζε πολύ ο Διονύσης. Μ’ ένα αγαπημένο του τραγούδι συνοδεύω την πτήση του.

Πού πας παλληκάρι ωραίο σαν μύθος κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς ...
Και όλες οι αντένες μιας γης κτυπημένης, μεγάφωνα κι ασύρματοι από παντού
γλυκά σε νανουρίζουν κι Εσύ ανεβαίνεις ψηλά στους βασιλιάδες τ’ ουρανού ...
Ποιός αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω. Προβολείς με στραβώνουν και πάω ...
Και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ.

^{( Δ. Σαββόπουλος )}

Κάπως έτσι συμβαίνει με τις μέρες της εβδομάδας και όχι μόνο...

Η ...Καβάλα πάντα θα προβάλλει το υδραγωγείο της σα να ’ταν Κολοσσαίο και η ... Ρώμη, αυτή με την ήρεμη δύναμη, χαμογελάει με σημασία.